Job 29
1 Og Job vedblev at fremsætte sit Tankesprog:
Jobho akapfuurira mberi nokutaura kwake achiti:
2 Ak, havde jeg det som tilforn, som dengang Gud tog sig af mig,
“Haiwa ndinoshuva sei mwedzi yakapfuura, iwo mazuva andairindirwa naMwari,
3 da hans Lampe lyste over mit Hoved, og jeg ved hans Lys vandt frem i Mørke,
mwenje wake pawaivhenekera pamusoro pangu uye ndaivhenekerwa nechiedza chake ndichifamba murima!
4 som i mine modne År, da Guds Fortrolighed var over mit Telt,
Haiwa, iwo mazuva andakanga ndichine simba, ushamwari hwaMwari chaihwo huchiropafadza imba yangu,
5 da den Almægtige end var hos mig og mine Drenge var om mig,
Wamasimba Ose paakanga achineni uye vana vangu pavakanga vakandipoteredza,
6 da mine Fødder vaded i Fløde, og Olie strømmede, hvor jeg stod,
painyorovedzwa nzira yangu noruomba, uye dombo richindidururira hova dzamafuta omuorivhi.
7 da jeg gik ud til Byens Port og rejste mit Sæde på Torvet.
“Pandakaenda kusuo reguta ndikandogara muchivara,
8 Når Ungdommen så mig, gemte deo sig, Oldinge rejste sig op og stod,
majaya akandiona akatsaukira parutivi uye vatana vakasimuka;
9 Høvdinger standsed i Talen og lagde Hånd på Mund,
vakuru vakaramba kutaura vakafumbira miromo yavo namaoko avo;
10 Stormænds Røst forstummed, deres Tunge klæbed til Ganen;
manzwi avakuru akanyararidzwa, uye ndimi dzavo dzikanamira kumusoro kwemiromo yavo.
11 Øret hørte og priste mig lykkelig, Øjet så og tilkendte mig Ære.
Vose vakandinzwa vakataura zvakanaka pamusoro pangu, uye vose vakandiona vakandirumbidza,
12 Thi jeg redded den arme, der skreg om Hjælp, den faderløse, der savned en Hjælper;
nokuti ndakanunura varombo vaichemera rubatsiro, uye nherera dzakanga dzisina anobatsira.
13 den, det gik skævt, velsignede mig, jeg frydede Enkens Hjerte;
Munhu akanga ofa akandiropafadza; ndakaita kuti mwoyo wechirikadzi uimbe.
14 jeg klædte mig i Retfærd, og den i mig, i Ret som Kappe og Hovedbind.
Ndakafuka kururama sechipfeko changu; kururamisira kwaiva nguo yangu nenguwani yangu.
15 Jeg var den blindes Øje, jeg var den lammes Fod;
Ndakanga ndiri meso kumapofu namakumbo kuzvirema.
16 jeg var de fattiges Fader, udreded den mig ukendtes Sag;
Ndakanga ndiri baba kuna vanoshayiwa; ndaimiririra mhaka yomutorwa.
17 den lovløses Tænder brød jeg, rev Byttet ud af hans Gab.
Ndakavhuna meno emunhu akanga akaipa, ndikabvuta chaakanga akaruma.
18 Så tænkte jeg da: "Jeg skal dø i min Rede, leve så længe som Føniksfuglen;
“Ndakafunga kuti, ‘Ndichafira mumba mangu, mazuva angu awanda sejecha.
19 min Rod kan Vand komme til, Duggen har Nattely i mine Grene;
Midzi yangu ichasvika kumvura, uye dova richava pamatavi angu usiku hwose.
20 min Ære er altid ny, min Bue er altid ung i min Hånd!"
Kukudzwa kwangu kucharamba kuri kutsva pandiri, uta hucharamba huri hutsva muruoko rwangu.’
21 Mig hørte de på og bied, var tavse, mens jeg gav Råd;
“Vanhu vakanditeerera vachitarisira kwazvo, vanyerere vakamirira kurayira kwangu.
22 ingen tog Ordet, når jeg havde talt, mine Ord faldt kvægende på dem;
Shure kwokutaura kwangu, ivo havana kuzotaurazve; mashoko angu akawira panzeve dzavo zvinyoronyoro.
23 de bied på mig som på Regn, spærred Munden op efter Vårregn.
Vakandimirira kunge vakamirira mvura yomupfunhambuya, uye vakanwa mashoko angu kunge mvura yechirimo.
24 Mistrøstige smilte jeg til, mit Åsyns Lys fik de ej til at svinde.
Pandakanyemwerera kwavari havana kuzvitenda; chiedza chechiso changu chaikosha kwavari.
25 Vejen valgte jeg for dem og sad som Høvding, troned som Konge blandt Hærmænd, som den, der gav sørgende Trøst.
Ndakavasarudzira nzira ini ndokugara saishe wavo; ndakagara samambo pakati pamauto ake; ndakanga ndakaita somunhu anonyaradza vanochema.
