Job 27

1 Job vedblev at fremsætte sit Tankesprog:

2 "Så sandt Gud lever, som satte min Ret til Side, den Almægtige, som gjorde mig mod i Hu:

Zo waar God leeft, die mij gerechtigheid weigert, De Almachtige, die mijn leven verbittert:

3 Så længe jeg drager Ånde og har Guds Ånde i Næsen,

Zolang er nog een zucht in mij is, En Gods adem in mijn neus

4 skal mine Læber ej tale Uret, min Tunge ej fare med Svig!

Zullen mijn lippen geen valsheid spreken, En zint mijn tong geen bedrog!

5 Langt være det fra mig at give jer Ret; til jeg udånder, opgiver jeg ikke min Uskyld.

Ik denk er niet aan, u gelijk te geven, Tot mijn laatste snik houd ik mijn onschuld vol;

6 Jeg hævder min Ret, jeg slipper den ikke, ingen af mine Dage piner mit Sind.

Ik houd vast aan mijn vroomheid, en geef ze niet op, Mijn hart schaamt zich over geen van mijn dagen!

7 Som den gudløse gå det min Fjende, min Modstander som den lovløse!

Moge het mijn vijand vergaan als den boze, Mijn hater als den goddeloze!

8 Thi hvad er den vanhelliges Håb, når Gud bortskærer og kræver hans Sjæl?

Wat hoopt de boze, als hij bidt, Als hij zijn ziel tot de Godheid verheft?

9 Hører mon Gud hans Skrig, når Angst kommer over ham?

Zal God zijn schreien horen, Wanneer de rampspoed hem treft;

10 Mon han kan fryde sig over den Almægtige, føjer han ham, når han påkalder ham?

Kan hij zich in den Almachtige verlustigen, Ten allen tijde roepen tot God?

11 Jeg vil lære jer om Guds Hånd, den Almægtiges Tanker dølger jeg ikke;

Daarna nam Sofar van Naäma het woord, en sprak: Ik zal u Gods werken leren kennen, De plannen van den Almachtige u niet verzwijgen:

12 se, selv har I alle set det, hvi har I så tomme Tanker?

Zie, gij hebt het allen zelf aanschouwd: Waarom zo’n ijdele raad gegeven?

13 Det er den gudløses Lod fra Gud, Arven, som Voldsmænd får fra den Almægtige:

Dit is, naar Gods bestel, het lot van den boze, Het deel der tyrannen, door den Almachtige hun toegewezen.

14 Vokser hans Sønner, er det for Sværdet, hans Afkom mættes ikke med Brød;

Krijgt hij veel zonen, ze zijn bestemd voor het zwaard, En zijn kroost lijdt gebrek;

15 de øvrige bringer Pesten i Graven, deres Enker kan ej holde Klage over dem.

Die hem overblijven, worden door de pest ten grave gesleept, En zijn weduwen bedrijven geen rouw.

16 Opdynger han Sølv som Støv og samler sig Klæder som Ler

Al hoopt hij zilver op als stof, En stapelt kleren op als slijk,

17 han samler, men den retfærdige klæder sig i dem, og Sølvet arver den skyldfri;

Hij stapelt ze op, maar de vrome bekleedt er zich mee, En de onschuldige erft zijn geld.

18 han bygger sit Hus som en Edderkops, som Hytten, en Vogter gør sig;

Hij trekt zijn woning op als een spin, Aan de hut gelijk, die wachters bouwen;

19 han lægger sig rig, men for sidste ang, han slår Øjnene op, og er det ej mer;

Rijk legt hij zich neer: het is de laatste maal, Hij opent zijn ogen: hij is er niet meer.

20 Rædsler når ham som Vande, ved Nat river Stormen ham bort;

Verschrikkingen grijpen hem aan overdag, En ‘s nachts sleurt een stormwind hem weg;

21 løftet af Østenstorm farer han bort, den fejer ham væk fra hans Sted.

De oostenwind neemt hem op: daar gaat hij heen, Hij vaagt hem weg van zijn plaats.

22 Skånselsløst skyder han på ham, i Hast må han fly fra hans Hånd;

Zonder erbarmen slingert God zijn pijlen op hem af, Zodat hij voor zijn slagen moet vluchten;

23 man klapper i Hænderne mod ham og piber ham bort fra hans Sted!

Men klapt over hem in de handen, En fluit hem uit zijn woonplaats na.