Job 14

1 Mennesket, født af en Kvinde, hans Liv er stakket, han mættes af Uro;

“İnsanı kadın doğurur, Günleri sayılı ve sıkıntı doludur.

2 han spirer som Blomsten og visner, flyr som Skyggen, står ikke fast.

Çiçek gibi açıp solar, Gölge gibi gelip geçer.

3 Og på ham vil du rette dit Øje, ham vil du stævne for Retten!

Gözlerini böyle birine mi dikiyorsun, Yargılamak için önüne çağırıyorsun?

4 Ja, kunde der komme en ren af en uren! Nej, end ikke een!

Kim temizi kirliden çıkarabilir? Hiç kimse!

5 Når hans Dages Tal er fastsat, hans Måneder talt hos dig, og du har sat ham en uoverskridelig Grænse,

Madem insanın günleri belirlenmiş, Aylarının sayısı saptanmış, Sınır koymuşsun, öteye geçemez;

6 tag så dit Øje fra ham, lad ham i Fred, at han kan nyde sin Dag som en Daglejer!

Gözünü ondan ayır da, Çalışma saatini dolduran gündelikçi gibi rahat etsin.

7 Thi for et Træ er der Håb: Fældes det, skyder det atter, det fattes ej nye Skud;

“Oysa bir ağaç için umut vardır, Kesilse, yeniden sürgün verir, Eksilmez filizleri.

8 ældes end Roden i Jorden, dør end Stubben i Mulde:

Kökü yerde kocasa, Kütüğü toprakta ölse bile,

9 lugter det Vand, får det nye Skud, skyder Grene som nyplantet Træ;

Su kokusu alır almaz filizlenir, Bir fidan gibi dal budak salar.

10 men dør en Mand, er det ude med ham, udånder Mennesket, hvor er han da?

İnsan ise ölüp yok olur, Son soluğunu verir ve her şey biter.

11 Som Vand løber ud af Søen og Floden svinder og tørres,

Suyu akıp giden göl Ya da kuruyan ırmak nasıl çöle dönerse,

12 så lægger Manden sig, rejser sig ikke, vågner ikke, før Himlen forgår, aldrig vækkes han af sin Søvn.

İnsan da öyle, yatar, bir daha kalkmaz, Gökler yok oluncaya dek uyanmaz, Uyandırılmaz.

13 Tag dog og gem mig i Dødens Rige, skjul mig, indtil din Vrede er ovre, sæt mig en Frist og kom mig i Hu! (Sheol h7585)

“Keşke beni ölüler diyarına gizlesen, Öfken geçinceye dek saklasan, Bana bir süre versen de, beni sonra anımsasan. (Sheol h7585)

14 Om Manden dog døde for atter at leve! Da vented jeg rolig al Stridens Tid, indtil min Afløsning kom;

İnsan ölür de dirilir mi? Başka biri nöbetimi devralıncaya dek Savaş boyunca umutla beklerdim.

15 du skulde kalde - og jeg skulde svare længes imod dine Hænders Værk!

Sen çağırırdın, ben yanıtlardım, Ellerinle yaptığın yaratığı özlerdin.

16 Derimod tæller du nu mine Skridt, du tilgiver ikke min Synd,

O zaman adımlarımı sayar, Günahımın hesabını tutmazdın.

17 forseglet ligger min Brøde i Posen, og over min Skyld har du lukket til.

İsyanımı torbaya koyup mühürler, Suçumu örterdin.

18 Nej, ligesom Bjerget skrider og falder, som Klippen rokkes fra Grunden,

“Ama dağın yıkılıp çöktüğü, Kayanın yerinden taşındığı,

19 som Vandet udhuler Sten og Plaskregn bortskyller Jord, så har du udslukt Menneskets Håb.

Suyun taşı aşındırdığı, Selin toprağı sürükleyip götürdüğü gibi, İnsanın umudunu yok ediyorsun.

20 For evigt slår du ham ned, han går bort, skamskænder hans Ansigt og lader ham fare.

Onu hep yenersin, yok olup gider, Çehresini değiştirir, uzağa gönderirsin.

21 Hans Sønner hædres, han ved det ikke, de synker i Ringhed, han mærker det ikke;

Oğulları saygı görür, onun haberi olmaz, Aşağılanırlar, anlamaz.

22 ikkun hans eget Kød volder Smerte, ikkun hans egen Sjæl volder Sorg.

Ancak kendi canının acısını duyar, Yalnız kendisi için yas tutar.”