Job 14

1 Mennesket, født af en Kvinde, hans Liv er stakket, han mættes af Uro;

Człowiek, urodzony przez kobietę, ma dni niewiele i ma pełno kłopotów;

2 han spirer som Blomsten og visner, flyr som Skyggen, står ikke fast.

Wyrasta jak kwiat i zostaje podcięty, znika jak cień i się nie ostaje.

3 Og på ham vil du rette dit Øje, ham vil du stævne for Retten!

A jednak na takiego otwierasz swoje oczy i wzywasz mnie przed siebie na sąd.

4 Ja, kunde der komme en ren af en uren! Nej, end ikke een!

Któż może wydobyć czystego z nieczystego? Ani jeden.

5 Når hans Dages Tal er fastsat, hans Måneder talt hos dig, og du har sat ham en uoverskridelig Grænse,

Gdyż jego dni są ustalone, liczba jego miesięcy jest u ciebie; wyznaczyłeś mu kres, którego nie może przekroczyć.

6 tag så dit Øje fra ham, lad ham i Fred, at han kan nyde sin Dag som en Daglejer!

Odstąp od niego, aby odpoczął, aż zakończy swój dzień jak najemnik.

7 Thi for et Træ er der Håb: Fældes det, skyder det atter, det fattes ej nye Skud;

[Dla] drzewa bowiem jest nadzieja, choć je wytną, że znowu odrośnie, że jego latorośl nie ustanie.

8 ældes end Roden i Jorden, dør end Stubben i Mulde:

Choć jego korzeń zestarzeje się w ziemi i jego pień umrze w prochu;

9 lugter det Vand, får det nye Skud, skyder Grene som nyplantet Træ;

[To jednak] gdy poczuje wodę, odrasta i rozpuszcza gałęzie jak sadzonka.

10 men dør en Mand, er det ude med ham, udånder Mennesket, hvor er han da?

Ale człowiek umiera i marnieje; a gdy oddaje ducha, gdzie on jest?

11 Som Vand løber ud af Søen og Floden svinder og tørres,

Jak ubywa wód z morza i rzeka opada, i wysycha;

12 så lægger Manden sig, rejser sig ikke, vågner ikke, før Himlen forgår, aldrig vækkes han af sin Søvn.

Tak jest z człowiekiem, gdy się położy i już nie wstanie; dopóki niebiosa będą trwać, nie ocknie się ani nie będzie obudzony ze swego snu.

13 Tag dog og gem mig i Dødens Rige, skjul mig, indtil din Vrede er ovre, sæt mig en Frist og kom mig i Hu! (Sheol h7585)

Obyś mnie w grobie ukrył i schował, aż twój gniew się uciszy, wyznaczył mi czas i wspomniał na mnie. (Sheol h7585)

14 Om Manden dog døde for atter at leve! Da vented jeg rolig al Stridens Tid, indtil min Afløsning kom;

Gdy człowiek umrze, czy [znowu] ożyje? Przez wszystkie dni wyznaczonego mi czasu będę czekał, aż nadejdzie moja zmiana.

15 du skulde kalde - og jeg skulde svare længes imod dine Hænders Værk!

Zawołasz, a ja ci odpowiem; zatęsknisz za dziełem swoich rąk.

16 Derimod tæller du nu mine Skridt, du tilgiver ikke min Synd,

Teraz jednak liczysz moje kroki. Czy nie zważasz na mój grzech?

17 forseglet ligger min Brøde i Posen, og over min Skyld har du lukket til.

Mój występek jest zapieczętowany w woreczku, gromadzisz moje nieprawości.

18 Nej, ligesom Bjerget skrider og falder, som Klippen rokkes fra Grunden,

Doprawdy, góra pada i rozsypuje się, i skała przesuwa się ze swego miejsca.

19 som Vandet udhuler Sten og Plaskregn bortskyller Jord, så har du udslukt Menneskets Håb.

Wody wydrążają kamienie, ulewa podrywa to, co wyrośnie z prochu ziemi, a ty nadzieję człowieka obracasz wniwecz.

20 For evigt slår du ham ned, han går bort, skamskænder hans Ansigt og lader ham fare.

Stale pokonujesz go, a on odchodzi; zmieniasz jego oblicze i odprawiasz go.

21 Hans Sønner hædres, han ved det ikke, de synker i Ringhed, han mærker det ikke;

Jego synowie darzeni są szacunkiem, lecz on o tym nie wie; żyją w pogardzie, lecz na to nie zważa.

22 ikkun hans eget Kød volder Smerte, ikkun hans egen Sjæl volder Sorg.

Ale jego własne ciało odczuwa ból, a jego dusza w nim płacze.