Job 14
1 Mennesket, født af en Kvinde, hans Liv er stakket, han mættes af Uro;
Qadından doğulan insanın ömrü azdır, Həyatı sıxıntı ilə doludur.
2 han spirer som Blomsten og visner, flyr som Skyggen, står ikke fast.
Çiçək kimi açar, solar, Kölgə kimi keçib-gedər.
3 Og på ham vil du rette dit Øje, ham vil du stævne for Retten!
Gözlərini beləsinəmi dikirsən? Mühakimə etmək üçünmü məni hüzuruna gətirirsən?
4 Ja, kunde der komme en ren af en uren! Nej, end ikke een!
Kim çirkab içindən təmiz bir şey tapar? Heç kim!
5 Når hans Dages Tal er fastsat, hans Måneder talt hos dig, og du har sat ham en uoverskridelig Grænse,
İnsana ömür günləri müəyyən edilib, Aylarının sayını Sən bilirsən, Ömrü üçün müəyyən hədd qoymusan, Bu həddi keçən yoxdur.
6 tag så dit Øje fra ham, lad ham i Fred, at han kan nyde sin Dag som en Daglejer!
Sən ondan gücünü çək, İş gününü bitirən zəhmətkeş kimi Bir az dincəlsin.
7 Thi for et Træ er der Håb: Fældes det, skyder det atter, det fattes ej nye Skud;
Bir ağac üçün ümid var, Kəsilsə belə, yenə pöhrəsini verər, Şaxələri əskilməz.
8 ældes end Roden i Jorden, dør end Stubben i Mulde:
Kökü yerdə qocalsa da, Kötüyü torpaqda məhv olsa da,
9 lugter det Vand, får det nye Skud, skyder Grene som nyplantet Træ;
Suyun iyini duyanda çiçəklənər, Cavan ağac kimi şaxələnər.
10 men dør en Mand, er det ude med ham, udånder Mennesket, hvor er han da?
Amma insan ölər, dəfn olunar, Son nəfəsini verər, yox olar.
11 Som Vand løber ud af Søen og Floden svinder og tørres,
Dəniz suları çəkilib getdiyi kimi, Çaylar azalıb quruduğu kimi
12 så lægger Manden sig, rejser sig ikke, vågner ikke, før Himlen forgår, aldrig vækkes han af sin Søvn.
İnsan da yatar, bir daha qalxmaz, Göylər yox olanadək oyadılmaz, Yuxularından ayılmaz.
13 Tag dog og gem mig i Dødens Rige, skjul mig, indtil din Vrede er ovre, sæt mig en Frist og kom mig i Hu! (Sheol h7585)
Kaş ki məni ölülər diyarında gizlədəydin, Qəzəbin keçənədək saxlayaydın, Mənə möhlət verəydin, Sonra məni yada salaydın. (Sheol h7585)
14 Om Manden dog døde for atter at leve! Da vented jeg rolig al Stridens Tid, indtil min Afløsning kom;
İnsan ölsə, dirilərmi? Növbəm çatanacan Bu əzabdan qurtulmaq üçün hər gün gözləyəcəyəm.
15 du skulde kalde - og jeg skulde svare længes imod dine Hænders Værk!
Sən çağıranda cavab verəcəyəm, Əllərinin bu işinin həsrətini çəkəcəksən.
16 Derimod tæller du nu mine Skridt, du tilgiver ikke min Synd,
O zaman addımlarımı sayacaqsan, Günahımı nəzərə almayacaqsan.
17 forseglet ligger min Brøde i Posen, og over min Skyld har du lukket til.
Üsyankarlığım torbada möhürlənəcək, Günahımın üstünü örtəcəksən.
18 Nej, ligesom Bjerget skrider og falder, som Klippen rokkes fra Grunden,
Amma dağın uçub dağılması kimi, Qayanın yerindən qopması kimi,
19 som Vandet udhuler Sten og Plaskregn bortskyller Jord, så har du udslukt Menneskets Håb.
Su daşları yuvarladığı kimi, Sellər torpağı yuyub apardığı kimi Sən də insanın ümidini yox edirsən.
20 For evigt slår du ham ned, han går bort, skamskænder hans Ansigt og lader ham fare.
Onu əbədi məğlub edirsən, o köçüb gedir. Görkəmini dəyişdirib yola salırsan.
21 Hans Sønner hædres, han ved det ikke, de synker i Ringhed, han mærker det ikke;
Övladları şərəflənəndə də onun xəbəri olmaz, Düşkün hala düşəndə də heç nəyi başa düşməz.
22 ikkun hans eget Kød volder Smerte, ikkun hans egen Sjæl volder Sorg.
Hamı öz canının ağrısını duyur, Yalnız özü üçün yas tutur».
