Job 10

1 Min Sjæl er led ved mit Liv, frit Løb vil jeg give min Klage over ham, i min bitre Sjælenød vil jeg tale,

از زندگی بیزارم. پس بگذارید زبان به شکایت گشوده، از تلخی جانم سخن بگویم.

2 sige til Gud: Fordøm mig dog ikke, lad mig vide, hvorfor du tvister med mig!

ای خدا مرا محکوم نکن؛ فقط به من بگو چه کرده‌ام که با من چنین می‌کنی؟

3 Gavner det dig at øve Vold, at forkaste det Værk, dine Hænder danned, men smile til gudløses Råd?

آیا به نظر تو این درست است که به من ظلم روا داری و انسانی را که خود آفریده‌ای ذلیل سازی و شادی و خوشبختی را نصیب بدکاران بگردانی؟

4 Har du da kødets Øjne, ser du, som Mennesker ser,

آیا چشمان تو مانند چشمان انسان است؟ آیا فقط چیزهایی را می‌بینی که مردم می‌بینند؟

5 er dine Dage som Menneskets Dage, er dine År som Mandens Dage,

آیا عمر تو به درازای عمر انسان است؟ آیا روزهای زندگی‌ات آنقدر کوتاه است

6 siden du søger efter min Brøde, leder efter min Synd,

که باید هر چه زودتر خطاهایم را بجویی، و گناهانم را جستجو کنی؟

7 endskønt du ved, jeg ikke er skyldig; men af din Hånd er der ingen Redning!

هرچند می‌دانی که تقصیرکار نیستم، و کسی نیست که بتواند مرا از دست تو نجات دهد؟

8 Dine Hænder gjorde og danned mig først, så skifter du Sind og gør mig til intet!

دستهای تو بود که مرا سرشت و اکنون همان دستهاست که مرا نابود می‌کند.

9 Kom i Hu, at du dannede mig som Ler, og til Støv vil du atter gøre mig!

به یاد آور که مرا از خاک به وجود آوردی؛ آیا به این زودی مرا به خاک برمی‌گردانی؟

10 Mon du ikke hældte mig ud som Mælk og lod mig skørne som Ost,

به پدرم قدرت بخشیدی تا مرا تولید نماید و گذاشتی در رحم مادرم رشد کنم.

11 iklædte mig Hud og kød og fletted mig sammen med Ben og Sener?

پوست و گوشت به من دادی و استخوانها و رگ و پی‌ام را به هم بافتی.

12 Du gav mig Liv og Livskraft, din Omhu vogted min Ånd

تو بودی که به من حیات بخشیدی و محبتت را نصیب من کردی. زندگی من در دستان تو محفوظ است.

13 og så gemte du dog i dit Hjerte på dette, jeg skønner, dit Øjemed var:

با وجود این، انگیزه واقعی تو این بوده که

14 Synded jeg, vogted du på mig og tilgav ikke min Brøde.

مرا تحت نظر داشته باشی تا اگر مرتکب گناهی شدم از بخشیدنم امتناع ورزی.

15 Fald jeg forbrød mig, da ve mig! Var jeg retfærdig, jeg skulde dog ikke løfte mit Hoved, men mættes med Skændsel, kvæges med Nød.

وای بر من اگر گناهی مرتکب شوم. اما حتی اگر بی‌گناه باشم نمی‌توانم سرم را بلند کنم چون پر از شرمساری و فلاکت هستم!

16 Knejsed jeg, jog du mig som en Løve, handlede atter ufatteligt med mig;

حتی اگر سرم را بلند کنم تو مانند شیر مرا شکار می‌کنی و قدرت مهیب خود را علیه من به نمایش می‌گذاری.

17 nye Vidner førte du mod mig, øged din Uvilje mod mig, opbød atter en Hær imod mig!

پیوسته علیه من شاهد می‌آوری؛ هر لحظه بر خشم خود نسبت به من می‌افزایی و نیروهای تازه نفس برای مبارزه با من می‌فرستی.

18 Hvi drog du mig da af Moders Liv? Jeg burde have udåndet, uset af alle;

چرا گذاشتی به دنیا بیایم؟ ای کاش قبل از اینکه چشمی مرا می‌دید، جان می‌دادم.

19 jeg burde have været som aldrig født, været ført til Graven fra Moders Skød.

انگار هرگز وجود نداشته‌ام و از رحم مادر به گور می‌رفتم.

20 Er ej mine Livsdage få? Så slip mig, at jeg kan kvæges lidt,

آیا نمی‌بینی که دیگر چیزی از عمرم باقی نمانده است؟ پس دیگر تنهایم بگذار. بگذار دمی استراحت کنم.

21 før jeg for evigt går bort til Mørkets og Mulmets Land,

به‌زودی می‌روم و دیگر باز نمی‌گردم. به سرزمینی می‌روم که سرد و تاریک است

22 Landet med bælgmørkt Mulm, med Mørke og uden Orden, hvor Lyset selv er som Mørket."

به سرزمین ظلمت و پریشانی، به جایی که خود نور هم تاریکی است.