< Jakob 1 >
1 Jakob, Guds og den Herres Jesu Kristi Tjener, hilser de tolv Stammer i Adspredelsen.
ஈஸ்²வரஸ்ய ப்ரபோ⁴ ர்யீஸு²க்²ரீஷ்டஸ்ய ச தா³ஸோ யாகூப்³ விகீர்ணீபூ⁴தாந் த்³வாத³ஸ²ம்’ வம்’ஸா²ந் ப்ரதி நமஸ்க்ரு’த்ய பத்ரம்’ லிக²தி|
2 Mine Brødre! agter det for idel Glæde, når I stedes i mange Hånde Prøvelser,
ஹே மம ப்⁴ராதர: , யூயம்’ யதா³ ப³ஹுவித⁴பரீக்ஷாஷு நிபதத ததா³ தத் பூர்ணாநந்த³ஸ்ய காரணம்’ மந்யத்⁴வம்’|
3 vidende, at eders Tros Prøve virker Udholdenhed;
யதோ யுஷ்மாகம்’ விஸ்²வாஸஸ்ய பரீக்ஷிதத்வேந தை⁴ர்ய்யம்’ ஸம்பாத்³யத இதி ஜாநீத²|
4 men Udholdenheden bør medføre fuldkommen Gerning, for at I kunne være fuldkomne og uden Brøst, så I ikke stå tilbage i noget.
தச்ச தை⁴ர்ய்யம்’ ஸித்³த⁴ப²லம்’ ப⁴வது தேந யூயம்’ ஸித்³தா⁴: ஸம்பூர்ணாஸ்²ச ப⁴விஷ்யத² கஸ்யாபி கு³ணஸ்யாபா⁴வஸ்²ச யுஷ்மாகம்’ ந ப⁴விஷ்யதி|
5 Men dersom nogen af eder fattes Visdom, han bede derom til Gud, som giver alle gerne og uden Bebrejdelse, så skal den gives ham.
யுஷ்மாகம்’ கஸ்யாபி ஜ்ஞாநாபா⁴வோ யதி³ ப⁴வேத் தர்ஹி ய ஈஸ்²வர: ஸரலபா⁴வேந திரஸ்காரஞ்ச விநா ஸர்வ்வேப்⁴யோ த³தா³தி தத: ஸ யாசதாம்’ ததஸ்தஸ்மை தா³யிஷ்யதே|
6 Men han bede i Tro, uden at tvivle; thi den, som tvivler, ligner en Havets Bølge, der drives og kastes af Vinden.
கிந்து ஸ நி: ஸந்தே³ஹ: ஸந் விஸ்²வாஸேந யாசதாம்’ யத: ஸந்தி³க்³தோ⁴ மாநவோ வாயுநா சாலிதஸ்யோத்ப்லவமாநஸ்ய ச ஸமுத்³ரதரங்க³ஸ்ய ஸத்³ரு’ஸோ² ப⁴வதி|
7 Ikke må nemlig det Menneske mene, at han skal få noget af Herren,
தாத்³ரு’ஸோ² மாநவ: ப்ரபோ⁴: கிஞ்சித் ப்ராப்ஸ்யதீதி ந மந்யதாம்’|
8 en tvesindet Mand, som han er, ustadig på alle sine Veje.
த்³விமநா லோக: ஸர்வ்வக³திஷு சஞ்சலோ ப⁴வதி|
9 Men den Broder, som er ringe, rose sig af sin Højhed,
யோ ப்⁴ராதா நம்ர: ஸ நிஜோந்நத்யா ஸ்²லாக⁴தாம்’|
10 den rige derimod af sin Ringhed; thi han skal forgå som Græssets Blomst.
யஸ்²ச த⁴நவாந் ஸ நிஜநம்ரதயா ஸ்²லாக⁴தாம்’யத: ஸ த்ரு’ணபுஷ்பவத் க்ஷயம்’ க³மிஷ்யதி|
11 Thi Solen står op med sin Hede og hentørrer Græsset, og dets Blomst falder af, og dens Skikkelses Ynde forsvinder; således skal også den rige visne på sine Veje.
யத: ஸதாபேந ஸூர்ய்யேணோதி³த்ய த்ரு’ணம்’ ஸோ²ஷ்யதே தத்புஷ்பஞ்ச ப்⁴ரஸ்²யதி தேந தஸ்ய ரூபஸ்ய ஸௌந்த³ர்ய்யம்’ நஸ்²யதி தத்³வத்³ த⁴நிலோகோ(அ)பி ஸ்வீயமூட⁴தயா ம்லாஸ்யதி|
12 Salig den Mand, som holder Prøvelse ud; thi når han har stået Prøve, skal han få Livets Krans, som Herren har forjættet dem, der elske ham.
யோ ஜந: பரீக்ஷாம்’ ஸஹதே ஸ ஏவ த⁴ந்ய: , யத: பரீக்ஷிதத்வம்’ ப்ராப்ய ஸ ப்ரபு⁴நா ஸ்வப்ரேமகாரிப்⁴ய: ப்ரதிஜ்ஞாதம்’ ஜீவநமுகுடம்’ லப்ஸ்யதே|
13 Ingen sige, når han fristes: "Jeg fristes af Gud;" thi Gud kan ikke fristes af det onde, og selv frister han ingen;
ஈஸ்²வரோ மாம்’ பரீக்ஷத இதி பரீக்ஷாஸமயே கோ(அ)பி ந வத³து யத: பாபாயேஸ்²வரஸ்ய பரீக்ஷா ந ப⁴வதி ஸ ச கமபி ந பரீக்ஷதே|
14 men enhver fristes, når han drages og lokkes af sin egen Begæring;
கிந்து ய: கஸ்²சித் ஸ்வீயமநோவாஞ்ச²யாக்ரு’ஷ்யதே லோப்⁴யதே ச தஸ்யைவ பரீக்ஷா ப⁴வதி|
15 derefter, når Begæringen har undfanget, føder den Synd, men når Synden er fuldvoksen, føder den Død.
தஸ்மாத் ஸா மநோவாஞ்சா² ஸக³ர்பா⁴ பூ⁴த்வா து³ஷ்க்ரு’திம்’ ப்ரஸூதே து³ஷ்க்ரு’திஸ்²ச பரிணாமம்’ க³த்வா ம்ரு’த்யும்’ ஜநயதி|
16 Farer ikke vild, mine elskede Brødre!
ஹே மம ப்ரியப்⁴ராதர: , யூயம்’ ந ப்⁴ராம்யத|
17 Al god Gave og al fuldkommen Gave er ovenfra og kommer ned fra Lysenes Fader, hos hvem der ikke er Forandring eller skiftende Skygge.
யத் கிஞ்சித்³ உத்தமம்’ தா³நம்’ பூர்ணோ வரஸ்²ச தத் ஸர்வ்வம் ஊர்த்³த்⁴வாத்³ அர்த²தோ யஸ்மிந் த³ஸா²ந்தரம்’ பரிவர்த்தநஜாதச்சா²யா வா நாஸ்தி தஸ்மாத்³ தீ³ப்த்யாகராத் பிதுரவரோஹதி|
18 Efter sin Villie fødte han os ved Sandheds Ord, for at vi skulde være en Førstegrøde af hans Skabninger.
தஸ்ய ஸ்ரு’ஷ்டவஸ்தூநாம்’ மத்⁴யே வயம்’ யத் ப்ரத²மப²லஸ்வரூபா ப⁴வாமஸ்தத³ர்த²ம்’ ஸ ஸ்வேச்சா²த: ஸத்யமதஸ்ய வாக்யேநாஸ்மாந் ஜநயாமாஸ|
19 I vide det, mine elskede Brødre. Men hvert Menneske være snar til at høre, langsom til at tale, langsom til Vrede;
அதஏவ ஹே மம ப்ரியப்⁴ராதர: , யுஷ்மாகம் ஏகைகோ ஜந: ஸ்²ரவணே த்வரித: கத²நே தீ⁴ர: க்ரோதே⁴(அ)பி தீ⁴ரோ ப⁴வது|
20 thi en Mands Vrede udretter ikke det, som er ret for Gud.
யதோ மாநவஸ்ய க்ரோத⁴ ஈஸ்²வரீயத⁴ர்ம்மம்’ ந ஸாத⁴யதி|
21 Derfor, aflægger alt Smuds og Levning af Slethed, og modtager med Sagtmodighed Ordet, som er indplantet i eder, og som formår at frelse eders Sjæle.
அதோ ஹேதோ ர்யூயம்’ ஸர்வ்வாம் அஸு²சிக்ரியாம்’ து³ஷ்டதாபா³ஹுல்யஞ்ச நிக்ஷிப்ய யுஷ்மந்மநஸாம்’ பரித்ராணே ஸமர்த²ம்’ ரோபிதம்’ வாக்யம்’ நம்ரபா⁴வேந க்³ரு’ஹ்லீத|
22 Men vorder Ordets Gørere og ikke alene dets Hørere, hvormed I bedrage eder selv.
அபரஞ்ச யூயம்’ கேவலம் ஆத்மவஞ்சயிதாரோ வாக்யஸ்ய ஸ்²ரோதாரோ ந ப⁴வத கிந்து வாக்யஸ்ய கர்ம்மகாரிணோ ப⁴வத|
23 Thi dersom nogen er Ordets Hører og ikke dets Gører, han ligner en Mand, der betragter sit legemlige Ansigt i et Spejl;
யதோ ய: கஸ்²சித்³ வாக்யஸ்ய கர்ம்மகாரீ ந பூ⁴த்வா கேவலம்’ தஸ்ய ஸ்²ரோதா ப⁴வதி ஸ த³ர்பணே ஸ்வீயஸா²ரீரிகவத³நம்’ நிரீக்ஷமாணஸ்ய மநுஜஸ்ய ஸத்³ரு’ஸ²: |
24 thi han betragter sig selv og går bort og glemmer straks, hvor dan han var.
ஆத்மாகாரே த்³ரு’ஷ்டே ஸ ப்ரஸ்தா²ய கீத்³ரு’ஸ² ஆஸீத் தத் தத்க்ஷணாத்³ விஸ்மரதி|
25 Men den, som skuer ind i Frihedens fuldkomne Lov og holder ved dermed, så han ikke bliver en glemsom Tilhører, men en Gerningens Gører, han skal være salig i sin Gerning.
கிந்து ய: கஸ்²சித் நத்வா முக்தே: ஸித்³தா⁴ம்’ வ்யவஸ்தா²ம் ஆலோக்ய திஷ்ட²தி ஸ விஸ்ம்ரு’தியுக்த: ஸ்²ரோதா ந பூ⁴த்வா கர்ம்மகர்த்தைவ ஸந் ஸ்வகார்ய்யே த⁴ந்யோ ப⁴விஷ்யதி|
26 Dersom nogen synes, at han dyrker Gud, og ikke holder sin Tunge i Tømme, men bedrager sit Hjerte, hans Gudsdyrkelse er forgæves.
அநாயத்தரஸந: ஸந் ய: கஸ்²சித் ஸ்வமநோ வஞ்சயித்வா ஸ்வம்’ ப⁴க்தம்’ மந்யதே தஸ்ய ப⁴க்தி ர்முதா⁴ ப⁴வதி|
27 En ren og ubesmittet Gudsdyrkelse for Gud og Faderen er dette, at besøge faderløse og Enker i deres Trængsel, at holde sig selv uplettet af Verden.
க்லேஸ²காலே பித்ரு’ஹீநாநாம்’ வித⁴வாநாஞ்ச யத்³ அவேக்ஷணம்’ ஸம்’ஸாராச்ச நிஷ்கலங்கேந யத்³ ஆத்மரக்ஷணம்’ ததே³வ பிதுரீஸ்²வரஸ்ய ஸாக்ஷாத் ஸு²சி ர்நிர்ம்மலா ச ப⁴க்தி: |