Esajas 61

1 Den Herre HERRENs Ånd er over mig, fordi han salvede mig; han sendte mig med Glædesbud til ydmyge, med Lægedom for sønderbrudte Hjerter, for at udråbe Frihed for Fanger og Udgang for dem, som er bundet,

‌ʻOku ʻiate au ʻae Laumālie ʻoe ʻEiki ko Sihova; koeʻuhi kuo fakanofo au ʻe Sihova ke u malangaʻaki ʻae ongoongolelei ki he angamalū; kuo ne fekau au ke nonoʻo ʻae loto mafesi, ke fakahā ʻae tauʻatāina ki he kau pōpula, pea ke fakaava ʻae fale fakapōpula kiate kinautolu kuo haʻisia;

2 udråbe et Nådeår fra HERREN, en Hævnens Dag fra vor Gud, for at trøste alle, som sørger,

Ke fakahā ʻae taʻu lelei ʻo Sihova, pea ko e ʻaho ʻoe houhau ʻo hotau ʻOtua; ke fakafiemālieʻi ʻakinautolu kotoa pē ʻoku mamahi;

3 give dem, som sørger i Zion, Højtidspragt for Sørgedragt, for Sørgeklædning Glædens Olie; Lovsang for modløst Sind. Man kalder dem Retfærds Ege, HERRENs Plantning til hans Ære.

Ke ʻatu ʻae fiefia kiate kinautolu ʻoku mamahi ʻi Saione, ke ʻatu kiate kinautolu ʻae hoihoifua ko e fetongi ʻoe efuefu, ʻae lolo ʻoe fiefia ko e fetongi ʻoe mamahi, ʻae kofu ʻoe fakamālō ko e fetongi ʻoe laumālie kuo mafesi; ke ui ʻakinautolu ko e ngaahi ʻakau ʻoe māʻoniʻoni, naʻe tō ʻe Sihova, koeʻuhi ke ongoongolelei ai ia.

4 De skal bygge på ældgamle Tomter, rejse Fortidsruiner, genopbygge nedbrudte Byer, der fra Slægt til Slægt lå i Grus.

Pea te nau langa ʻaia naʻe muʻaki maumau, te nau toe fokotuʻu ʻaia naʻe fakaʻauha fuoloa, pea te nau fakafoʻou ʻae ngaahi kolo kuo liʻaki, ko e maumau ʻoe toʻutangata toko lahi.

5 Fremmede skal stå og vogte eders Småkvæg, Udlændinge slide på Mark og i Vingård.

Pea ʻe tuʻu ʻae kau muli ʻo fafanga hoʻomou fanga manu, pea ʻe hoko ʻae fānau ʻae muli ko hoʻomou kau tangata ngoue mo hoʻomou kau tauhi vaine.

6 Men I skal kaldes HERRENs Præster, vor Guds Tjenere være eders Navn. Af Folkenes Gods skal I leve, deres Herlighed får I til Eje.

Ka e fakahingoa ʻakimoutolu ko e ngaahi Taulaʻeiki ʻa Sihova: ʻe ui ʻakimoutolu ʻe he kakai ko e kau Faifekau ʻa hotau ʻOtua: te mou kai ʻae koloa ʻae kakai Senitaile, pea ʻi heʻenau ongoongolelei ʻe polepole ai ʻakimoutolu.

7 Fordi de fik tvefold Skændsel, og Spot og Spyt var deres Lod, får de tvefold Arv i deres Land, dem tilfalder evig Glæde;

Koeʻuhi ko hoʻomou mā te mou maʻu ʻae totongi ke liunga ua, pea ʻe fetongi ʻaki hoʻomou fakamaaʻi ʻae fiefia ʻi honau tofiʻa; he te mou maʻu ke liunga ua hake ʻae tofiʻa ʻi honau fonua pea temou fiefia ai ʻo taʻengata.

8 thi jeg elsker Ret, jeg, HERREN, jeg hader forbryderisk Rov. Jeg giver dem Løn i Trofasthed og slutter med dem en evig Pagt.

“He ko au ko Sihova ʻoku ou ʻofa ki he fakamaau, ʻoku ou fehiʻa ki he kaihaʻa ke feilaulau tutu ʻaki; pea te u fakahinohino ʻenau ngāue ʻi he moʻoni, pea te u fai ʻae fuakava taʻengata mo kinautolu.

9 Deres Æt skal kendes blandt Folkene, deres Afkom ude blandt Folkeslag; alle, der ser dem, skal kende dem som Slægten, HERREN velsigner.

Pea ʻe ʻilo honau hako ʻe he kakai Senitaile, pea mo ʻenau fānau ʻi he kakai: ko kinautolu kotoa pē ʻoku mamata kiate kinautolu, te nau fakahā ʻakinautolu ko e hako kuo tāpuakiʻi ʻe Sihova.”

10 Jeg vil glæde mig højlig i HERREN, min Sjæl skal juble i min Gud; thi han klædte mig i Frelsens Klæder, hylled mig i Retfærds Kappe, som en Brudgom, der binder sit Hovedbind, som Bruden, der fæster sine Smykker.

Te u fiefia lahi ʻia Sihova, ʻe nekeneka hoku laumālie ʻi hoku ʻOtua: he kuo ne fakakofuʻaki au ʻae kofu ʻoe fakamoʻui, kuo ne ʻufiʻufi ʻaki au ʻae kofu tōtōlofa ʻoe māʻoniʻoni, ʻo hangē ko e tangata taʻane ʻoku teuʻi ʻaki ia ʻae ngaahi meʻa teunga, pea hangē ʻoku teuʻi ʻaki ʻe he taʻahine fakamaʻu hono ngaahi maka koloa.

11 Thi som Spiren gror af Jorden, som Sæd spirer frem i en Have, så lader den Herre HERREN Retfærd gro og Lovsang for al Folkenes Øjne.

‌ʻO hangē ʻoku tupu mei he kelekele hono moto, pea mo e ngoue ʻoku ne fakatupu hake ʻae ngaahi meʻa ʻoku tūtuuʻi ki ai; ʻe pehē, ʻe pule ʻe he ʻEiki ko Sihova ke tupu hake ʻae māʻoniʻoni mo e fakamālō ʻi he ʻao ʻoe ngaahi puleʻanga kotoa pē.