Amos 6
1 Ve Zions sorgløse mænd og de trygge på Samarias bjerg, I ædle blandt førstegrødefolket, hvem Israels Hus søger til;
I Zionda hatirjǝm olturƣanlar ⱨǝm Samariyǝ teƣiƣa tayinip aman-esǝn yaxiƣanlar! I ǝllǝrning kattisining ǝrbabliri! Israil jǝmǝti silǝrni izdǝp kelidu — — Silǝrning ⱨalinglarƣa way!
2 (drag over til Kalne og se, derfra over til det store Hamat og ned til Filisternes Gat: Er de bedre end disse Riger, deres Område større end eders?)
[Silǝr hǝlⱪⱪǝ]: — «Kalnǝⱨ xǝⱨirigǝ berip kɵrünglar; Xu yǝrdin «büyük Hamat» xǝⱨirigǝ beringlar, Andin Filistiylǝrning xǝⱨiri Gatⱪa qüxüp beⱪinglar; Bular silǝrning ikki padixaⱨliⱪinglardin ǝwzǝlmu? Ularning qegrisi silǝrningkidin kǝngmu?» — [dǝp mahtinip sɵzlǝysilǝr].
3 I, som afviser Ulykkesdagen og bringer Urettens Sæde nær.
I yaman künni keqiktürmǝkqi bolƣanlar! Silǝr jǝbir-zulumning ⱨɵkümranliⱪini ornitip, uni ɵzünglarƣa yeⱪin ⱪilmaⱪqi bolisilǝr,
4 De ligger på Elfenbenslejer, henslængt på deres Bænke; af Hjorden æder de Lam og Kalve fra Fedesti;
Pil qixida nǝⱪixlǝngǝn kariwatlar üstidǝ yatisilǝr, Diwanliringlar üstidǝ kerilip yatisilǝr, Pada topidin pahlanlarni, Kala ⱪotanliridin mozayni tallap yǝysilǝr,
5 de kvidrer til Harpeklang og opfinder Strengeleg som David;
Qiltar aⱨangiƣa tǝngkǝx ⱪilip eytisilǝr, Dawuttǝk ɵzünglarƣa sazlarni ijad ⱪilisilǝr,
6 de drikker Vinen af Kander og salver sig med ypperste Olie, men sørger ej over Josefs Skade.
Xarabni qinilǝp-qinilǝp iqisilǝr, Ɵzünglarƣa sǝrhil mayliⱪ ǝtirlǝrni sürisilǝr, — Biraⱪ kɵnglünglar Yüsüp jǝmǝtining ziyan-zǝhmiti üqün ⱨeq azablanmaydu!
7 Derfor skal de nu føres bort forrest i landflygtiges Flok. Dagdrivernes Skrål får Ende, lyder det fra HERREN, Hærskarers Gud.
Xunga ular tunji ǝsirgǝ qüxkǝnlǝr arisida ǝsirgǝ elinidu; Kerilip yatⱪanlarning ǝyx-ixriti ahirlixidu.
8 Den Herre HERREN svor ved sig selv: Afsky har jeg for Jakobs Hovmod, hans Borge vækker mit Had; jeg prisgiver Byen og dens fylde.
Rǝb Pǝrwǝrdigar Ɵz ⱨayati bilǝn ⱪǝsǝm ⱪilƣanki, — dǝydu Pǝrwǝrdigar, samawi ⱪoxunlarning Sǝrdari bolƣan Huda, — Mǝn Yaⱪupning ƣururidin bizar boldum, Uning orda-istiⱨkamliridin nǝprǝtlinimǝn; Mǝn bu xǝⱨǝrni, xundaⱪla uningdiki ⱨǝmmini düxmǝngǝ tǝngla ɵtküzüp berimǝn;
9 Og er der end hele ti Mænd i eet Hus de skal dog dø.
Wǝ ǝmǝlgǝ axuruliduki, Bir ɵydǝ on adǝm bolup ⱪalsa, bu onǝylǝnmu ɵlidu.
10 Og levnes der een, så trækkes han frem af sin Slægtning og den, som røer når Ligene hentes af Huse. Og han siger til ham inderst i Huset: "Er der flere hos dig?" Hin svarer: "Ingen!" Da siger han: "Tys!" Thi HERRENs Navn tør de ikke nævne.
Əgǝr mǝlum bir ɵlgüqining tuƣⱪini, yǝni ɵlgüqining jǝsitini kɵydürüxkǝ mǝs’ul kixi ustihanlarni kɵtürüp ɵydin qiⱪiwetip, ɵy iqidiki yǝnǝ birsidin: — «Ⱪexingda yǝnǝ birsi barmu?» dǝp sorisa, u «Yoⱪ» dǝydu, Andin [tuƣⱪini] yǝnǝ: «Süküt! Pǝrwǝrdigarning namini tilƣa eliximizƣa bolmaydu!» — dǝydu.
11 Thi HERREN, se, han byder og slår det store Hus i Stykker, det lille Hus i Splinter.
Sǝwǝbi, Pǝrwǝrdigar buyruⱪ qüxüridu, Wǝ qong ɵyni parǝ-parǝ ⱪiliwetidu, Kiqik ɵynimu qak-qekidin yerip qeⱪiwetidu.
12 Løber mon Heste på Klipper, pløjes mon Havet med Okser? Men I vender Retten til Gift og Retfærds Frugt til Malurt;
Atlar tax üstidǝ qapalamdu? Adǝmlǝr axu yǝrni kalilar bilǝn aƣduralamdu? Biraⱪ silǝr adalǝtni ɵt süyigǝ, Ⱨǝⱪⱪaniyliⱪning mewisini ǝmǝngǝ aylandurƣansilǝr —
13 I glæder jer over Lodebar og siger: "Mon ikke det var ved vor Styrke, vi tog Karnajim?
— Yoⱪ bir nǝrsidin xadlinip kǝtkǝnsilǝr, «Ɵz küqimizgǝ tayinip ⱪudrǝtkǝ igǝ bolƣanmiz» — degǝnsilǝr.
14 Thi se, jeg rejser et Folk imod eder, Israels Hus, lyder det fra HERREN, Hærskarers Gud; Trængsel bringer det eder fra Egnen ved Hamat til Arababækken.
Qünki mana, i Israil jǝmǝti, — dǝydu Pǝrwǝrdigar, samawi ⱪoxunlarning Sǝrdari bolƣan Huda, — Mǝn silǝr bilǝn ⱪarxilixidiƣan bir ǝlni turƣuzimǝn; Ular Hamat xǝⱨirining dawinidin Arabaⱨ eⱪimiƣiqǝ silǝrni harlaydu.
