< Salme 77 >

1 Til Sangmesteren. Til Jedutun. Af Asaf. En Salme.
Ég ákalla Drottin. Ég hrópa og kalla til hans. Ó, að hann vildi hlusta!
2 Jeg raaber højt til Gud, højt til Gud, og han hører mig;
Ég er í miklum vanda og þarfnast mjög hjálpar hans. Alla nóttina er ég á bæn, ég lyfti höndum til himins, – ég bið og bið. Ég mun ekki eiga glaðan dag fyrr en Drottinn hefur hjálpað mér.
3 jeg søger Herren paa Nødens Dag, min Haand er om Natten utrættet udrakt, min Sjæl vil ikke lade sig trøste;
Ég hugsa um Guð, mikið þrái ég hjálp hans!
4 jeg ihukommer Gud og stønner, jeg sukker, min Aand vansmægter. (Sela)
Drottinn, mér mun ekki koma dúr á auga fyrr en þú hefur hjálpað mér. Ég er við það að gefast upp, jafnvel bænin er mér erfið.
5 Du holder mine Øjne vaagne, jeg er urolig og maalløs.
Góðar minningar liðinna ára leita sífellt á huga minn.
6 Jeg tænker paa fordums Dage, ihukommer længst henrundne Aar;
Þá sungum við gleðiljóð langt fram á kvöld! Ég velti þessu fyrir mér, íhuga hve allt hefur breyst.
7 jeg gransker om Natten i Hjertet, grunder og ransager min Aand.
Hefur Drottinn hafnað mér fyrir fullt og allt? Mun hann ekki miskunna mér framar?
8 Vil Herren bortstøde for evigt og aldrig mer vise Naade,
Elskar hann mig ekki lengur og er umhyggja hans búin fyrir fullt og allt? Gekk hann á bak orða sinna?
9 er hans Miskundhed ude for stedse, hans Trofasthed omme for evigt og altid,
Gleymdi hann miskunn sinni við mig, vesalinginn? Hefur hann í reiðikasti lokað dyrum kærleika síns?
10 har Gud da glemt at ynkes, lukket sit Hjerte i Vrede? (Sela)
„Þetta eru örlög mín, “sagði ég, „blessun Guðs hefur snúist í bölvun.“
11 Jeg sagde: Det er min Smerte, at den Højestes højre er ikke som før.
Ég renni huganum yfir alla þá blessun sem ég hef notið frá Guði.
12 Jeg kommer HERRENS Gerninger i Hu, ja kommer dine fordums Undere i Hu.
Sú gæfa gleymist seint! – Já, hún líður mér aldrei úr minni!
13 Jeg tænker paa al din Gerning og grunder over dine Værker.
Guð minn, þínir vegir eru heilagir. Hvar skyldi aðra eins að finna?
14 Gud, din Vej var i Hellighed, hvo er en Gud saa stor som Gud!
Þú ert Guð undra og tákna. Stórvirki þín blasa við augum.
15 Du er en Gud, som gør Undere, du gjorde din Vælde kendt blandt Folkene,
Með þinni voldugu hendi bjargaðir þú sonum Jakobs og Jósefs.
16 udøste dit Folk med din Arm, Jakobs og Josefs Sønner. (Sela)
Þegar Rauðahafið sá þig, ókyrrðist það! Jafnvel djúpið skalf af ótta!
17 Vandene saa dig, Gud, Vandene saa dig og vred sig i Angst, ja Dybet tog til at skælve;
Það varð skýfall og þrumur bergmáluðu um himininn. Elding leiftraði.
18 Skyerne udøste Vand, Skyhimlens Stemme gjalded, dine Pile for hid og did;
Þrumurnar tjáðu reiði þína og eldingarnar lýstu upp jörðina!
19 din bragende Torden rulled, Lynene oplyste Jorderig, Jorden bæved og skjalv;
Þú lagðir veg gegnum hafið – veg sem enginn þekkti áður!
20 din Vej gik midt gennem Havet, din Sti gennem store Vande, dine Fodspor kendtes ikke. Du førte dit Folk som en Hjord ved Moses's og Arons Haand.
Þú leiddir fólk þitt þessa leið eins og fjárhóp, undir leiðsögn Móse og Arons.

< Salme 77 >