Salme 50

1 En Salme af Asaf. Gud, Gud HERREN taled og stævnede Jorden hid fra Sol i Opgang til Sol i Bjærge;

Een psalm van Asaf. De God der goden, Jahweh, spreekt en roept tot de aarde Van de opgang tot de ondergang der zon!

2 fra Zion, Skønhedens Krone, viste Gud sig i Straaleglans

Van Sion, de kroon der schoonheid, straalt God zijn heerlijkheid uit:

3 — vor Gud komme og tie ikke! — Foran ham gik fortærende Ild, omkring ham rasede Storm;

Hij komt, onze God, en zwijgt niet meer! Verterend vuur gaat voor Hem uit, De stormwind woedt om Hem heen!

4 han stævned Himlen deroppe hid og Jorden for at dømme sit Folk:

Hij nodigt de hemelen uit, daarboven, En de aarde, om zijn volk te richten:

5 »Saml mig mine fromme, der sluttede Pagt med mig ved Ofre!«

"Brengt Mij mijn getrouwen bijeen, Die door offers het Verbond met Mij sloten!"

6 Og Himlen forkyndte hans Retfærd, at Gud er den, der dømmer. (Sela)

En de hemelen verkondigen zijn gerechtigheid; Want God begint het gericht.

7 Hør, mit Folk, jeg vil tale, Israel, jeg vil vidne imod dig, Gud, din Gud er jeg!

Hoor, mijn volk, en laat Mij spreken; Het u betuigen, Israël: Ik Jahweh, uw God:

8 Jeg laster dig ikke for dine Slagtofre, dine Brændofre har jeg jo stadig for Øje;

Niet om uw offers spreek Ik u vrij, Of om uw brandoffers, Mij zonder ophouden gebracht.

9 jeg tager ej Tyre fra dit Hus eller Bukke fra dine Stalde;

Neen, Ik heb den stier uit uw stallen niet nodig, En geen bokken uit uw kooien.

10 thi mig tilhører alt Skovens Vildt, Dyrene paa de tusinde Bjerge;

Want Mij behoren alle dieren in het woud, Het vee en het wild op de bergen;

11 jeg kender alle Bjergenes Fugle, har rede paa Markens Vrimmel.

Ik ken alle vogels in de lucht, Van Mij is wat zich beweegt op het veld.

12 Om jeg hungred, jeg sagde det ikke til dig, thi mit er Jorderig og dets Fylde!

Had Ik honger, Ik behoefde het ú niet te zeggen, Want Mij behoort de aarde met wat ze bevat.

13 Mon jeg æder Tyres Kød eller drikker Bukkes Blod?

Of zou Ik soms stierenvlees eten, En bokkenbloed drinken?

14 Lovsang skal du ofre til Gud og holde den Højeste dine Løfter.

Neen, breng als uw offer een loflied aan God, Onderhoud uw geloften, den Allerhoogste gebracht,

15 Og kald paa mig paa Nødens Dag; jeg vil udfri dig, og du skal ære mig,

En roep Mij aan in tijden van nood: Dan zal Ik u redden, en gij zult Mij eren.

16 Men til Den gudløse siger Gud: Hvi regner du op mine Bud og fører min Pagt i Munden,

Hoe waagt gij het, over mijn geboden te spreken, En uw mond vol te hebben van mijn Verbond,

17 naar du dog hader Tugt og kaster mine Ord bag din Ryg?

Terwijl gij toch de tucht veracht, En mijn woord in de wind slaat?

18 Ser du en Tyv, slaar du Følge med ham, med Horkarle holder du til,

Ziet gij een dief, gij loopt terstond met hem mee, En met echtbrekers gaat gij vriendschappelijk om.

19 slipper Munden løs med ondt, din Tunge bærer paa Svig.

Uw mond vloeit over van boosheid, En uw tong weeft bedrog;

20 Du sidder og skænder din Broder, bagtaler din Moders Søn;

Gij spreekt schande over uw broeder, En werpt smaad op den zoon van uw moeder.

21 det gør du, og jeg skulde tie, og du skulde tænke, jeg er som du! Revse dig vil jeg og gøre dig det klart.

Dit hebt gij gedaan; en omdat Ik bleef zwijgen, Dacht gij nog: Ik ben niet beter dan gij. Daarom waarschuw Ik u, En breng het u onder het oog.

22 Mærk jer det, I, som glemmer Gud, at jeg ikke skal rive jer redningsløst sønder.

Godvergetenen, neemt het ter harte; Anders verscheur Ik u, en er is niemand, die u zal redden!

23 Den, der ofrer Taksigelse, ærer mig; den, der agter paa Vejen, lader jeg se Guds Frelse.

Wie een loflied offert, eert Mij waarachtig, En wie deugdzaam leeft, hem toon Ik Gods heil!