Salme 44
1 Til Sangmesteren. Af Koras Sønner. En Maskil.
Guð, við höfum heyrt um máttarverk þín á dögum forfeðra okkar. Þeir hafa sagt:
2 Gud, vi har hørt det med egne Ører, vore Fædre har fortalt os derom; du øved en Daad i deres Dage, i Fortids Dage med din Haand;
Hann rak heiðnu þjóðirnar úr landinu og gaf okkur það, lét Ísrael setjast hér að.
3 Folk drev du bort, men plantede hine, Folkeslag knuste du, men dem lod du brede sig;
Ekki sigruðu þeir af eigin krafti, heldur vegna máttar þíns og velþóknunar þinnar á þeim.
4 thi de fik ej Landet i Eje med Sværdet, det var ej deres Arm, der gav dem Sejr, men det var din højre, din Arm og dit Ansigts Lys, thi du havde dem kær.
Þú ert konungur minn og Guð. Láttu þjóð þína vinna sigur!
5 Du, du er min Konge, min Gud, som sender Jakob Sejr.
Aðeins í þínum krafti og nafni sigrum við óvininn.
6 Ved dig nedstøder vi Fjenden, Modstanderne træder vi ned i dit Navn;
Vopnin duga skammt, þau tryggja ekki sigur.
7 thi ej paa min Bue stoler jeg, mit Sværd kan ikke give mig Sejr;
Aðeins með þinni hjálp getum við sigrað.
8 men du gav os Sejr over Fjenden, du lod vore Avindsmænd blive til Skamme.
Guð, aftur og aftur hrósa ég mér af þér. Hvernig get ég þakkað þér sem skyldi!
9 Vi roser os altid af Gud, dit Navn vil vi love for evigt. (Sela)
En þó hefur þú, Drottinn, nú um stund yfirgefið okkur og ekki stutt í orustum.
10 Dog har du forstødt os, gjort os til Spot, du drager ej med vore Hære;
Já, þú hefur barist gegn okkur og við höfum flúið. Óvinir okkar gerðu árás. Þeir rændu og rupluðu.
11 du lader os vige for Fjenden, vore Avindsmænd tager sig Bytte;
Þú hefur farið með okkur eins og sláturfé, tvístrað okkur meðal þjóðanna.
12 du har givet os hen som Slagtekvæg, og strøet os ud mellem Folkene,
Þú selur þjóð þína fyrir lítið, metur hana einskis virði.
13 dit Folk har du solgt til Spotpris, vandt ikke Rigdom ved Salget.
Nágrannarnir hæða okkur og spotta vegna alls sem þú lætur á okkur dynja.
14 Til Haan for Naboer gør du os, til Spot og Spe for Grander,
Þín vegna er „Gyðingur!“háðsyrði og hneyksli meðal þjóðanna, öllum til ama.
15 du gør os til Mundheld blandt Folkene, lader Folkeslagene ryste paa Hovedet ad os.
Ég verð fyrir stöðugum skömmum,
16 Min Skændsel er mig altid i Tanke, og Skam bedækker mit Aasyn
mér er formælt og ég fyrirlitinn af hefnigjörnum óvinum.
17 for spottende, haanende Tale, for Fjendens og den hævngerriges Blikke.
Og þetta hefur gerst, Drottinn, þrátt fyrir tryggð okkar við þig. Sáttmála þinn höfum við ekki rofið.
18 Alt det kom over os, skønt vi glemte dig ikke, sveg ikke heller din Pagt!
Ekki höfum við snúið okkur gegn þér, ekki vikið eitt skref af vegi þínum!
19 Vort Hjerte veg ikke fra dig, vore Skridt forlod ej din Vej.
Væri svo, gætum við skilið refsingu þína, landauðn og niðdimmu dauðans.
20 Dog knuste du os, hvor Sjakalerne bor, og indhylled os i Mørke.
Ef við hefðum hætt að tilbiðja Guð og snúið okkur að hjáguðadýrkun,
21 Havde vi glemt vor Guds Navn, bredt Hænderne ud mod en fremmed Gud,
hefði honum þá ekki verið kunnugt um það? Hann sem þekkir alla hluti og leyndarmál mannanna.
22 vilde Gud ej opspore det? Han kender jo Hjerternes Løndom —
En það höfum við ekki gert. Við erum í dauðans hættu fyrir það eitt að þjóna þér! Við erum eins og lömb leidd til slátrunar!
23 nej, for din Skyld dræbes vi Dagen lang og regnes som Slagtekvæg!
Vakna þú! Rís þú á fætur! Hvers vegna sefur þú, Drottinn? Hefur þú hafnað okkur fyrir fullt og allt?
24 Vaagn op, hvi sover du, Herre? Bliv vaagen, forstød ej for stedse!
Hvers vegna horfir þú í aðra átt? Af hverju er þér sama um sorg okkar og neyð?
25 Hvorfor vil du skjule dit Aasyn, glemme vor Nød og Trængsel?
Við erum fallnir og liggjum hér endilangir.
26 Thi vor Sjæl ligger bøjet i Støvet, vort Legeme klæber ved Jorden. Staa op og kom os til Hjælp, forløs os for din Miskundheds Skyld!
Rís þú upp, Drottinn, komdu og hjálpaðu okkur! Frelsaðu okkur vegna eilífrar elsku þinnar.
