Salme 38

1 En Salme af David. Lehazkir.

Ein salme av David; til minnesofferet. Herre, refs meg ikkje i din vreide, og tukta meg ikkje i din harm!

2 HERRE, revs mig ej i din Vrede, tugt mig ej i din Harme!

For dine piler er farne ned i meg, og di hand hev falle tungt på meg.

3 Thi dine Pile sidder i mig, din Haand har lagt sig paa mig.

Det finst inkje friskt i mitt kjøt for din vreide skuld; det er ikkje fred i mine bein for mi synd skuld.

4 Intet er karskt paa min Krop for din Vredes Skyld, intet uskadt i mine Ledemod for mine Synders Skyld;

For mine misgjerningar stig meg yver hovudet, som ei tung byrd er dei meg for tunge.

5 thi over mit Hoved skyller min Brøde som en tyngende Byrde, for tung for mig.

Det luftar ilt av mine sår, dei renn av verk for min dårskap skuld.

6 Mine Saar baade stinker og raadner, for min Daarskabs Skyld gaar jeg bøjet;

Eg er krøkt, reint samanbøygd, heile dagen gjeng eg svartklædd.

7 jeg er saare nedtrykt, sorgfuld vandrer jeg Dagen lang.

For mine lender er fulle av brand, og det finst inkje frisk i mitt kjøt.

8 Thi Lænderne er fulde af Brand, intet er karskt paa min Krop,

Eg er reint valen og sundslegen, eg skrik høgt av hjartestynjing.

9 jeg er lammet og fuldkommen knust, jeg skriger i Hjertets Vaande.

Herre, for di åsyn er alt mitt ynskje, og min sukk er ikkje løynd for deg.

10 HERRE, du kender al min Attraa, mit Suk er ej skjult for dig;

Mitt hjarta slær hardt, mi kraft hev forlate meg, og jamvel mine augo hev mist sitt ljos for meg.

11 mit Hjerte banker, min Kraft har svigtet, selv mit Øje har mistet sin Glans.

Mine vener og frendar held seg undan frå mi plåga, og mine næmaste stend langt burte.

12 For min Plages Skyld flyr mig Ven og Frænde, mine Nærmeste holder sig fjernt;

Og dei som ligg etter mitt liv, dei legg ut snaror, og dei som søkjer mi ulukka, dei talar um undergang og tenkjer på svik heile dagen.

13 de, der vil mig til Livs, sætter Snarer, og de, der vil mig ondt, lægger Raad om Fordærv, de tænker Dagen igennem paa Svig.

Og eg er som ein dauv, eg høyrer ikkje, og liksom ein mållaus som ikkje let upp sin munn.

14 Men jeg er som en døv, der intet hører, som en stum, der ej aabner sin Mund,

Ja, eg er som ein mann som ikkje høyrer, og som ikkje hev motmæle i sin munn.

15 som en Mand, der ikke kan høre, i hvis Mund der ikke er Svar.

For til deg, Herre, stend mi von; du vil svara meg, Herre, min Gud!

16 Thi til dig staar mit Haab, o HERRE, du vil bønhøre, Herre min Gud,

For eg segjer: «Dei vil elles gleda seg yver meg; når min fot vaggar, høgmodast dei yver meg.»

17 naar jeg siger: »Lad dem ikke glæde sig over mig, hovmode sig over min vaklende Fod!«

For eg er nær på å falla, og min hugverk er stendigt framfyre meg.

18 Thi jeg staar allerede for Fald, mine Smerter minder mig stadig;

For eg må sanna mi skuld, syrgja yver mi synd.

19 thi jeg maa bekende min Skyld, maa sørge over min Synd.

Og mine fiendar liver, dei er mannsterke, og dei er mange som hatar meg utan orsak.

20 Mange er de, der med Urette er mine Fjender, talrige de, der hader mig uden Grund,

Og dei som løner godt med vondt, stend meg imot, av di eg fer etter det gode.

21 som lønner mig godt med ondt, som staar mig imod, fordi jeg søger det gode.

Forlat meg ikkje, Herre! Min Gud, ver ikkje langt ifrå meg!

22 HERRE, forlad mig ikke, min Gud, hold dig ikke borte fra mig, il mig til Hjælp, o Herre, min Frelse!

Kom meg snart til hjelp, Herre, mi frelsa!