Salme 109
1 Til Sangmesteren. Af David. En Salme. Du min Lovsangs Gud, vær ej tavs!
Müzik şefi için - Davut'un mezmuru Ey övgüler sunduğum Tanrı, Sessiz kalma!
2 Thi en gudløs, svigefuld Mund har de aabnet imod mig, taler mig til med Løgntunge,
Çünkü kötüler, yalancılar Bana karşı ağzını açtı, Karalıyorlar beni.
3 med hadske Ord omringer de mig og strider imod mig uden Grund;
Nefret dolu sözlerle beni kuşatıp Yok yere bana savaş açtılar.
4 til Løn for min Kærlighed er de mig fjendske, skønt jeg er idel Bøn;
Sevgime karşılık bana düşman oldular, Bense dua etmekteyim.
5 de gør mig ondt for godt, gengælder min Kærlighed med Had.
İyiliğime kötülük, Sevgime nefretle karşılık verdiler.
6 Straf ham for hans Gudløshed, lad en Anklager staa ved hans højre,
Kötü bir adam koy düşmanın başına, Sağında onu suçlayan biri dursun!
7 lad ham gaa dømt fra Retten, hans Bøn blive regnet for Synd;
Yargılanınca suçlu çıksın, Duası bile günah sayılsın!
8 hans Livsdage blive kun faa, hans Embede tage en anden;
Ömrü kısa olsun, Görevini bir başkası üstlensin!
9 hans Børn blive faderløse, hans Hustru vorde Enke;
Çocukları öksüz, Karısı dul kalsın!
10 hans Børn flakke om og tigge, drives bort fra et øde Hjem;
Çocukları avare gezip dilensin, Yıkık evlerinden uzakta yiyecek arasın!
11 Aagerkarlen rage efter alt, hvad han har, og fremmede rane hans Gods;
Bütün malları tefecinin ağına düşsün, Emeğini yabancılar yağmalasın!
12 ingen være langmodig imod ham, ingen ynke hans faderløse;
Kimse ona sevgi göstermesin, Öksüzlerine acıyan olmasın!
13 hans Afkom gaa til Grunde, hans Navn slettes ud i næste Slægt;
Soyu kurusun, Bir kuşak sonra adı silinsin!
14 lad hans Fædres Skyld ihukommes hos HERREN, lad ikke hans Moders Synd slettes ud,
Atalarının suçları RAB'bin önünde anılsın, Annesinin günahı silinmesin!
15 altid være de HERREN for Øje; hans Minde vorde udryddet af Jorden,
Günahları hep RAB'bin önünde dursun, RAB anılarını yok etsin yeryüzünden!
16 fordi det ej faldt ham ind at vise sig god, men han forfulgte den arme og fattige og den, hvis Hjerte var knust til Døde;
Çünkü düşmanım sevgi göstermeyi düşünmedi, Ölesiye baskı yaptı mazluma, yoksula, Yüreği kırık insana.
17 han elsked Forbandelse, saa lad den naa ham; Velsignelse ynded han ikke, den blive ham fjern!
Sevdiği lanet başına gelsin! Madem kutsamaktan hoşlanmıyor, Uzak olsun ondan kutsamak!
18 Han tage Forbandelse paa som en Klædning, den komme som Vand i hans Bug, som Olie ind i hans Ben;
Laneti bir giysi gibi giydi, Su gibi içine, yağ gibi kemiklerine işlesin lanet!
19 den blive en Dragt, han tager paa, et Bælte, han altid bærer!
Bir giysi gibi onu örtünsün, Bir kuşak gibi hep onu sarsın!
20 Det være mine Modstanderes Løn fra HERREN, dem, der taler ondt mod min Sjæl.
Düşmanlarıma, beni kötüleyenlere, RAB böyle karşılık versin!
21 Men du, o HERRE, min Herre, gør med mig efter din Godhed og Naade, frels mig for dit Navns Skyld!
Ama sen, ey Egemen RAB, Adın uğruna bana ilgi göster; Kurtar beni, iyiliğin, sevgin uğruna!
22 Thi jeg er arm og fattig, mit Hjerte vaander sig i mig;
Çünkü düşkün ve yoksulum, Yüreğim yaralı içimde.
23 som Skyggen, der hælder, svinder jeg bort, som Græshopper rystes jeg ud;
Batan güneş gibi geçip gidiyorum, Çekirge gibi silkilip atılıyorum.
24 af Faste vakler mine Knæ, mit Kød skrumper ind uden Salve;
Dizlerim titriyor oruç tutmaktan; Bir deri bir kemiğe döndüm.
25 til Spot for dem er jeg blevet, de ryster paa Hovedet, naar de ser mig.
Düşmanlarıma yüzkarası oldum; Beni görünce kafalarını sallıyorlar!
26 Hjælp mig, HERRE min Gud, frels mig efter din Miskundhed,
Yardım et bana, ya RAB Tanrım; Kurtar beni sevgin uğruna!
27 saa de sander, det var din Haand, dig, HERRE, som gjorde det!
Bilsinler bu işte senin elin olduğunu, Bunu senin yaptığını, ya RAB!
28 Lad dem forbande, du vil velsigne, mine Uvenner vorde til Skamme, din Tjener glæde sig;
Varsın lanet etsin onlar, sen kutsa beni, Bana saldıranlar utanacak, Ben kulunsa sevineceğim.
29 lad mine Fjender klædes i Skændsel, iføres Skam som en Kappe!
Rezilliğe bürünsün beni suçlayanlar, Kaftan giyer gibi utançlarıyla örtünsünler!
30 Med min Mund vil jeg højlig takke HERREN, prise ham midt i Mængden;
RAB'be çok şükredeceğim, Kalabalığın arasında O'na övgüler dizeceğim;
31 thi han staar ved den fattiges højre at fri ham fra dem, der dømmer hans Sjæl.
Çünkü O yoksulun sağında durur, Onu yargılayanlardan kurtarmak için.
