Salme 109
1 Til Sangmesteren. Af David. En Salme. Du min Lovsangs Gud, vær ej tavs!
Ki te tino kaiwhakatangi. He himene na Rawiri. E te Atua, e whakamoemiti nei ahau, kei wahangu koe:
2 Thi en gudløs, svigefuld Mund har de aabnet imod mig, taler mig til med Løgntunge,
Kua puaki hoki te mangai o te tangata kino me te mangai o te tangata tinihanga, ki te he moku: he teka o ratou arero, e korero nei moku.
3 med hadske Ord omringer de mig og strider imod mig uden Grund;
I karapotia hoki ahau e ratou ki nga kupu mauahara, a i whawhai takekore ki ahau.
4 til Løn for min Kærlighed er de mig fjendske, skønt jeg er idel Bøn;
Mo toku aroha he riri ta ratou whakautu: ko ahau ia, he inoi taku.
5 de gør mig ondt for godt, gengælder min Kærlighed med Had.
E homai ana e ratou ki ahau he kino mo te pai, he mauahara mo toku aroha.
6 Straf ham for hans Gudløshed, lad en Anklager staa ved hans højre,
Meinga he tangata kino hei rangatira mona; kia tu he hoariri ki tona ringa matau.
7 lad ham gaa dømt fra Retten, hans Bøn blive regnet for Synd;
Kia tau te he ki a ia, ina whakawakia: kia waiho ano tana inoi hei hara.
8 hans Livsdage blive kun faa, hans Embede tage en anden;
Kia torutoru ona ra; kia riro tana mahi tirotiro i tetahi atu.
9 hans Børn blive faderløse, hans Hustru vorde Enke;
Kia pania ana tamariki, kia pouarutia hoki tana wahine.
10 hans Børn flakke om og tigge, drives bort fra et øde Hjem;
Kia kopikopiko noa ana tamariki, pinono ai: kia rapu kai hoki ma ratou i o ratou wahi mokemoke.
11 Aagerkarlen rage efter alt, hvad han har, og fremmede rane hans Gods;
Kia haoa e te kaituku moni ana mea katoa; kia pahuatia hoki e nga tangata iwi ke ana mauiuitanga.
12 ingen være langmodig imod ham, ingen ynke hans faderløse;
Kaua tetahi hei hoatu noa i te aroha ki a ia: kaua hoki tetahi hei atawhai i ana pani.
13 hans Afkom gaa til Grunde, hans Navn slettes ud i næste Slægt;
Kia hatepea putia ona uri: a i to muri whakatupuranga kia horoia rawatia atu o ratou ingoa.
14 lad hans Fædres Skyld ihukommes hos HERREN, lad ikke hans Moders Synd slettes ud,
Kia maharatia e Ihowa te kino o ona matua: kei murua hoki te hara o tona whaea.
15 altid være de HERREN for Øje; hans Minde vorde udryddet af Jorden,
Kia mau tonu ki te aroaro o Ihowa: kia hatepea atu ai e ia te maharatanga ki a ratou i runga i te whenua.
16 fordi det ej faldt ham ind at vise sig god, men han forfulgte den arme og fattige og den, hvis Hjerte var knust til Døde;
Mona kihai i mahara ki te mahi tohu: heoi tukino ana ia i te ware, i te rawakore, i te hunga ngakau maru, kia patua ai ratou.
17 han elsked Forbandelse, saa lad den naa ham; Velsignelse ynded han ikke, den blive ham fjern!
Ae ra, i pai ia ki te kanga, a kua tae mai ki a ia: kihai ia i aro ki te manaaki, heoi kua mamao tera i a ia.
18 Han tage Forbandelse paa som en Klædning, den komme som Vand i hans Bug, som Olie ind i hans Ben;
I kakahu ia i te kanga ki a ia, ano ko tona kakahu: na kua tae tera ki roto ki a ia ano he wai, me he hinu hoki ki roto ki ona wheua.
19 den blive en Dragt, han tager paa, et Bælte, han altid bærer!
Waiho ki a ia hei kakahu hipoki mona, hei whitiki hoki e whitikiria tonutia ai ia.
20 Det være mine Modstanderes Løn fra HERREN, dem, der taler ondt mod min Sjæl.
Na hei utu tena ma Ihowa ki oku hoariri, ki te hunga hoki e korero kino nei ki toku wairua.
21 Men du, o HERRE, min Herre, gør med mig efter din Godhed og Naade, frels mig for dit Navns Skyld!
Kia puta tau mahi moku, e te Atua, e te Ariki, he whakaaro ki tou ingoa: na te mea he pai tau mahi tohu, whakaorangia ahau,
22 Thi jeg er arm og fattig, mit Hjerte vaander sig i mig;
He ware hoki ahau, he rawakore, kua mamae hoki toku ngakau i roto i ahau.
23 som Skyggen, der hælder, svinder jeg bort, som Græshopper rystes jeg ud;
Ka riro ahau me te atarangi e whakawairua kau ana: e peipeia ana ahau me he mawhitiwhiti.
24 af Faste vakler mine Knæ, mit Kød skrumper ind uden Salve;
Hurorirori kau oku turi i te nohopuku; a e kohia ana te ngako o oku kikokiko.
25 til Spot for dem er jeg blevet, de ryster paa Hovedet, naar de ser mig.
Kua waiho ahau hei tawainga ma ratou: ka kite ratou i ahau, ka ruru o ratou matenga.
26 Hjælp mig, HERRE min Gud, frels mig efter din Miskundhed,
Awhinatia ahau, e Ihowa, e toku Atua: kia rite ki tou aroha tau whakaora i ahau.
27 saa de sander, det var din Haand, dig, HERRE, som gjorde det!
Kia matau ai ratou ko tou ringa itene: a nau tenei, e Ihowa, i mea.
28 Lad dem forbande, du vil velsigne, mine Uvenner vorde til Skamme, din Tjener glæde sig;
Ma ratou e kanga, mau ia e manaaki: kia whakama ratou ina whakatika; ko tau pononga ia kia hari.
29 lad mine Fjender klædes i Skændsel, iføres Skam som en Kappe!
Kia whakakakahuria oku hoariri ki te whakama, a ko to ratou numinumi hei koroka hipoki mo ratou.
30 Med min Mund vil jeg højlig takke HERREN, prise ham midt i Mængden;
Ka tino whakawhetai toku mangai ki a Ihowa, ae ra, ka whakamoemiti ahau ki a ia i waenganui o te mano.
31 thi han staar ved den fattiges højre at fri ham fra dem, der dømmer hans Sjæl.
E tu hoki ia ki te ringa matau o te rawakore, hei whakaora i a ia i te hunga e whakahe ana i tona wairua.
