Salme 109
1 Til Sangmesteren. Af David. En Salme. Du min Lovsangs Gud, vær ej tavs!
Þú Guð sem ég lofa, vertu ekki þögull
2 Thi en gudløs, svigefuld Mund har de aabnet imod mig, taler mig til med Løgntunge,
því að óguðlegir baktala mig og ljúga á mig sökum.
3 med hadske Ord omringer de mig og strider imod mig uden Grund;
Án saka hata þeir mig og ráðast á mig.
4 til Løn for min Kærlighed er de mig fjendske, skønt jeg er idel Bøn;
Ég elska þá, en jafnvel meðan ég bið fyrir þeim, ofsækja þeir mig.
5 de gør mig ondt for godt, gengælder min Kærlighed med Had.
Þeir gjalda gott með illu og ást mína með hatri.
6 Straf ham for hans Gudløshed, lad en Anklager staa ved hans højre,
Leyfðu þeim að finna hvernig mér líður! Leyfðu óvini mínum að þola sama óréttlæti og hann beitir mig – vera dæmdur af ranglátum dómara.
7 lad ham gaa dømt fra Retten, hans Bøn blive regnet for Synd;
Og þegar úrskurður fellur, lát hann þá verða honum til tjóns. Líttu á bænir hans eins og innantómt raus.
8 hans Livsdage blive kun faa, hans Embede tage en anden;
Styttu æviár hans. Skipaðu annan í embætti hans.
9 hans Børn blive faderløse, hans Hustru vorde Enke;
Börn hans verði föðurlaus og kona hans ekkja
10 hans Børn flakke om og tigge, drives bort fra et øde Hjem;
og rektu þau burt úr rústum heimilis þeirra.
11 Aagerkarlen rage efter alt, hvad han har, og fremmede rane hans Gods;
Lánardrottnarnir taki landareign hans og ókunnugir fái allt sem hann hafði aflað.
12 ingen være langmodig imod ham, ingen ynke hans faderløse;
Enginn sýni honum miskunn né aumki sig yfir föðurlausu börnin hans.
13 hans Afkom gaa til Grunde, hans Navn slettes ud i næste Slægt;
Afkomendur hans verði afmáðir og ætt hans eins og hún leggur sig.
14 lad hans Fædres Skyld ihukommes hos HERREN, lad ikke hans Moders Synd slettes ud,
Refsaðu fyrir syndir föður hans og móður og dragðu ekki af.
15 altid være de HERREN for Øje; hans Minde vorde udryddet af Jorden,
Láttu misgjörðir hans aldrei falla í gleymsku, en minningu ættarinnar að engu verða.
16 fordi det ej faldt ham ind at vise sig god, men han forfulgte den arme og fattige og den, hvis Hjerte var knust til Døde;
Hann sýndi engum manni miskunn, en ofsótti nauðstadda og steypti aðþrengdum í dauðann.
17 han elsked Forbandelse, saa lad den naa ham; Velsignelse ynded han ikke, den blive ham fjern!
Hann formælti öðrum, bölvunin komi honum sjálfum í koll. Að blessa lét hann ógert, blessun sé því fjarri honum.
18 Han tage Forbandelse paa som en Klædning, den komme som Vand i hans Bug, som Olie ind i hans Ben;
Að bölva, það átti við hann, það var honum eðlilegt eins og að éta og drekka.
19 den blive en Dragt, han tager paa, et Bælte, han altid bærer!
Formælingar hans bitni á honum sjálfum, hylji hann, eins og fötin sem hann er í og beltið um mitti hans.
20 Det være mine Modstanderes Løn fra HERREN, dem, der taler ondt mod min Sjæl.
Þetta séu laun andstæðinga minna frá Drottni – þeirra sem ljúga á mig og hóta mér dauða.
21 Men du, o HERRE, min Herre, gør med mig efter din Godhed og Naade, frels mig for dit Navns Skyld!
En Drottinn, farðu með mig eins og barnið þitt! Eins og þann sem ber þitt eigið nafn. Frelsaðu mig Drottinn, vegna elsku þinnar.
22 Thi jeg er arm og fattig, mit Hjerte vaander sig i mig;
Það hallar undan fæti, ég finn að dauðinn nálgast.
23 som Skyggen, der hælder, svinder jeg bort, som Græshopper rystes jeg ud;
Ég er hristur til jarðar eins og padda af ermi!
24 af Faste vakler mine Knæ, mit Kød skrumper ind uden Salve;
Ég skelf í hnjánum – fastan var erfið, ég er ekkert nema skinn og bein.
25 til Spot for dem er jeg blevet, de ryster paa Hovedet, naar de ser mig.
Ég er eins og minnisvarði um mistök og þegar menn sjá mig hrista þeir höfuðið.
26 Hjælp mig, HERRE min Gud, frels mig efter din Miskundhed,
Hjálpaðu mér Drottinn Guð minn! Frelsaðu mig sakir elsku þinnar og kærleika.
27 saa de sander, det var din Haand, dig, HERRE, som gjorde det!
Gerðu það svo að allir sjái, svo að enginn efist um að það var þitt verk,
28 Lad dem forbande, du vil velsigne, mine Uvenner vorde til Skamme, din Tjener glæde sig;
– þá mega þeir formæla mér ef þeir vilja, sama er mér, aðeins að þú blessir mig. Þá munu illráð þeirra gegn mér mistakast og ég ganga mína leið, glaður í bragði.
29 lad mine Fjender klædes i Skændsel, iføres Skam som en Kappe!
Ónýttu áform þeirra! Sveipaðu þá skömm!
30 Med min Mund vil jeg højlig takke HERREN, prise ham midt i Mængden;
Þá mun ég ekki láta af að þakka Drottni, lofa hann í allra áheyrn.
31 thi han staar ved den fattiges højre at fri ham fra dem, der dømmer hans Sjæl.
Því að hann er athvarf fátækra og þeirra sem líða skort. Hann frelsar þá undan óvinum þeirra.
