Ordsprogene 26
1 Som Sne om Somren og Regn om Høsten saa lidt hører Ære sig til for en Taabe.
Yaz ortasında kar, hasatta yağmur uygun olmadığı gibi, Akılsıza da onur yakışmaz.
2 Som en Spurv i Fart, som en Svale i Flugt saa rammer ej Banden mod sagesløs Mand.
Öteye beriye uçuşan serçe Ve kırlangıç gibi, Hak edilmemiş lanet de tutmaz.
3 Svøbe for Hest, Bidsel for Æsel og Ris for Taabers Ryg.
Ata kırbaç, eşeğe gem, Akılsızın sırtına da değnek gerek.
4 Svar ej Taaben efter hans Daarskab, at ikke du selv skal blive som han.
Akılsıza ahmaklığına göre karşılık verme, Yoksa sen de onun düzeyine inersin.
5 Svar Taaben efter hans Daarskab, at han ikke skal tykkes sig viis.
Akılsıza ahmaklığına uygun karşılık ver, Yoksa kendini bilge sanır.
6 Den afhugger Fødderne og inddrikker Vold, som sender Bud ved en Taabe.
Akılsızın eliyle haber gönderen, Kendi ayaklarını kesen biri gibi, Kendine zarar verir.
7 Slappe som den lammes Ben er Ordsprog i Taabers Mund.
Akılsızın ağzında özdeyiş, Kötürümün sarkan bacakları gibidir.
8 Som en, der binder Stenen fast i Slyngen, er den, der hædrer en Taabe.
Akılsızı onurlandırmak, Taşı sapana bağlamak gibidir.
9 Som en Tornekæp, der falder den drukne i Hænde, er Ordsprog i Taabers Mund.
Sarhoşun elindeki dikenli dal ne ise, Akılsızın ağzında özdeyiş de odur.
10 Som en Skytte, der saarer enhver, som kommer, er den, der lejer en Taabe og en drukken.
Oklarını gelişigüzel fırlatan okçu neyse, Yoldan geçen akılsızı ya da sarhoşu ücretle tutan da öyledir.
11 Som en Hund, der vender sig om til sit Spy, er en Taabe, der gentager Daarskab.
Ahmaklığını tekrarlayan akılsız, Kusmuğuna dönen köpek gibidir.
12 Ser du en Mand, der tykkes sig viis, for en Taabe er der mere Haab end for ham.
Kendini bilge gören birini tanıyor musun? Akılsız bile ondan daha umut vericidir.
13 Den lade siger: »Et Rovdyr paa Vejen, en Løve ude paa Torvene!«
Tembel, “Yolda aslan var, Sokaklarda aslan dolaşıyor” der.
14 Døren drejer sig paa sit Hængsel, den lade paa sit Leje.
Menteşeleri üzerinde dönen kapı gibi, Tembel de yatağında döner durur.
15 Den lade rækker til Fadet, men gider ikke føre Haanden til Munden.
Tembel elini sahana daldırır, Yeniden ağzına götürmeye üşenir.
16 Den lade tykkes sig større Vismand end syv, der har kloge Svar.
Tembel kendini, Akıllıca yanıt veren yedi kişiden daha bilge sanır.
17 Den griber en Hund i Øret, som blander sig i uvedkommende Strid.
Kendini ilgilendirmeyen bir kavgaya bulaşan kişi, Yoldan geçen köpeği kulaklarından tutana benzer.
18 Som en vanvittig Mand, der udslynger Gløder, Pile og Død,
Ateşli ve öldürücü oklar savuran bir deli neyse, Komşusunu aldatıp, “Şaka yapıyordum” Diyen de öyledir.
19 er den, der sviger sin Næste og siger: »Jeg spøger jo kun.«
20 Er der intet Brænde, gaar Ilden ud, er der ingen Bagtaler, stilles Trætte.
Odun bitince ateş söner, Dedikoducu yok olunca kavga diner.
21 Trækul til Gløder og Brænde til Ild og trættekær Mand til at optænde Kiv.
Kor için kömür, ateş için odun neyse, Çekişmeyi alevlendirmek için kavgacı da öyledir.
22 Bagtalerens Ord er som Lækkerbidskener, de synker dybt i Legemets Kamre.
Dedikodu tatlı lokma gibidir, İnsanın ta içine işler.
23 Som Sølvovertræk paa et Lerkar er ondsindet Hjerte bag glatte Læber.
Okşayıcı dudaklarla kötü yürek, Sırlanmış toprak kaba benzer.
24 Avindsmand hykler med Læben, i sit Indre huser han Svig;
Yüreği nefret dolu kişi sözleriyle niyetini gizlemeye çalışır, Ama içi hile doludur.
25 gør han Røsten venlig, tro ham dog ikke, thi i hans Hjerte er syvfold Gru.
Güzel sözlerine kanma, Çünkü yüreğinde yedi iğrenç şey vardır.
26 Den, der dølger sit Had med Svig, hans Ondskab kommer frem i Folkets Forsamling.
Nefretini hileyle örtse bile, Kötülüğü toplumun önünde ortaya çıkar.
27 I Graven, man graver, falder man selv, af Stenen, man vælter, rammes man selv.
Başkasının kuyusunu kazan içine kendi düşer, Taşı yuvarlayan altında kalır.
28 Løgnetunge giver mange Hug, hyklersk Mund volder Fald.
Yalancı dil incittiği kişilerden nefret eder, Yaltaklanan ağızdan yıkım gelir.
