Ordsprogene 26

1 Som Sne om Somren og Regn om Høsten saa lidt hører Ære sig til for en Taabe.

وەک بەفر لە هاوین و باران لە کاتی دروێنەدا، ئاواش ڕێزلێنان لە گێل ناوەشێتەوە.

2 Som en Spurv i Fart, som en Svale i Flugt saa rammer ej Banden mod sagesløs Mand.

وەک چۆلەکەی فڕیو و پەڕەسێلکەی باڵگرتوو، ئاواشە نەفرەت بەبێ هۆ نایێت.

3 Svøbe for Hest, Bidsel for Æsel og Ris for Taabers Ryg.

قامچی بۆ ئەسپ و لغاو بۆ گوێدرێژە، کوتەکیش بۆ پشتی گێلەکانە.

4 Svar ej Taaben efter hans Daarskab, at ikke du selv skal blive som han.

وەڵامی گێل مەدەوە بەپێی گێلایەتییەکەی، نەوەک تۆش وەک ئەوت لێ بێت.

5 Svar Taaben efter hans Daarskab, at han ikke skal tykkes sig viis.

وەڵامی گێل بدەوە بەپێی گێلایەتییەکەی، نەوەک لەبەرچاوی خۆی ببێت بە دانا.

6 Den afhugger Fødderne og inddrikker Vold, som sender Bud ved en Taabe.

وەک بڕینەوەی قاچەکانی خۆیەتی و نۆشینی ستەمە، ئەوەی بە دەستی گێل پەیام بنێرێت.

7 Slappe som den lammes Ben er Ordsprog i Taabers Mund.

وەک شۆڕبوونەوەی قاچەکانی گۆجە، پەند لە دەمی گێلەکان.

8 Som en, der binder Stenen fast i Slyngen, er den, der hædrer en Taabe.

وەک گرێدانی بەرد بە بەردەقانییەوە، ئەوەی ڕێز لە گێل دەگرێت.

9 Som en Tornekæp, der falder den drukne i Hænde, er Ordsprog i Taabers Mund.

وەک دڕکە لە دەستی سەرخۆش، پەند لە دەمی گێلەکان.

10 Som en Skytte, der saarer enhver, som kommer, er den, der lejer en Taabe og en drukken.

وەک تیرهاوێژێکە کوێرانە لە خەڵک بگرێت، بەکرێگری گێل و ڕێبوار.

11 Som en Hund, der vender sig om til sit Spy, er en Taabe, der gentager Daarskab.

وەک سەگ بگەڕێتەوە سەر ڕشانەوەکەی، گێلیش گێلایەتییەکەی دووبارەی دەکاتەوە.

12 Ser du en Mand, der tykkes sig viis, for en Taabe er der mere Haab end for ham.

کەست بینیوە لەبەرچاوی خۆی دانا بێت؟ گێل لەو زیاتر ئومێدی پێ دەکرێت.

13 Den lade siger: »Et Rovdyr paa Vejen, en Løve ude paa Torvene!«

تەمبەڵ دەڵێت: «شێر لەسەر ڕێگایە، نەڕەشێر لەنێو گۆڕەپانەکانە.»

14 Døren drejer sig paa sit Hængsel, den lade paa sit Leje.

دەرگا لەسەر ڕێزە دەسووڕێتەوە، تەمبەڵیش لەناو نوێنەکەی.

15 Den lade rækker til Fadet, men gider ikke føre Haanden til Munden.

تەمبەڵ دەست دەخاتە ناو قاپ، زەحمەتە بۆی بیباتە ناو دەمی.

16 Den lade tykkes sig større Vismand end syv, der har kloge Svar.

تەمبەڵ لەبەرچاوی خۆی داناترە لە حەوت کەس کە وەڵامی ژیرانە دەدەنەوە.

17 Den griber en Hund i Øret, som blander sig i uvedkommende Strid.

وەک گرتنی سەگێکە بە گوێیەکانی ئەوەی ڕێبوارە و خۆی دەخاتە ناو ناکۆکییەکەوە کە هی ئەو نییە.

18 Som en vanvittig Mand, der udslynger Gløder, Pile og Død,

وەک شێتێک پشکۆ و تیری مەرگ بهاوێژێت،

19 er den, der sviger sin Næste og siger: »Jeg spøger jo kun.«

ئاوایە ئەوەی فێڵ لە دراوسێکەی بکات و بڵێت: «تەنها گاڵتەم کرد!»

20 Er der intet Brænde, gaar Ilden ud, er der ingen Bagtaler, stilles Trætte.

دار نەبێت ئاگر دەکوژێتەوە، دەمشڕ نەبێت دووبەرەکی نامێنێت.

21 Trækul til Gløder og Brænde til Ild og trættekær Mand til at optænde Kiv.

خەڵووز بۆ پشکۆ و دار بۆ ئاگرە، پیاوی شەڕانگێزیش بۆ ورووژاندنی ناکۆکییە.

22 Bagtalerens Ord er som Lækkerbidskener, de synker dybt i Legemets Kamre.

قسەکانی دەمشڕ وەک پارووی بەتامە، شۆڕ دەبێتەوە ناو ورگ.

23 Som Sølvovertræk paa et Lerkar er ondsindet Hjerte bag glatte Læber.

وەک گۆزەی گڵینی داپۆشراوە بە خڵتی زیو قسەی شیرین لە دڵێکی خراپەوە.

24 Avindsmand hykler med Læben, i sit Indre huser han Svig;

قین لە دڵ بە لێوەکانی خۆی دەشارێتەوە، بەڵام لە ناخیدا فڕوفێڵ دادەنێتەوە.

25 gør han Røsten venlig, tro ham dog ikke, thi i hans Hjerte er syvfold Gru.

ئەگەر قسەی شیرینی کرد باوەڕی پێ مەکە، چونکە حەوت شتی قێزەون لە دڵیدایە.

26 Den, der dølger sit Had med Svig, hans Ondskab kommer frem i Folkets Forsamling.

هەرچەندە بە فێڵ قینی خۆی بشارێتەوە، خراپەی لەناو کۆمەڵدا ئاشکرا دەبێت.

27 I Graven, man graver, falder man selv, af Stenen, man vælter, rammes man selv.

ئەوەی چاڵێک هەڵکەنێت خۆی تێی دەکەوێت، ئەوەی بەردێک گلۆر بکاتەوە بەرەو خۆی دەگەڕێتەوە.

28 Løgnetunge giver mange Hug, hyklersk Mund volder Fald.

زمانی درۆ ڕقی لەوانە دەبێتەوە کە برینداریان دەکات، زمانی لووسیش وێرانکاری دەکات.