Ordsprogene 26
1 Som Sne om Somren og Regn om Høsten saa lidt hører Ære sig til for en Taabe.
Yay fəslinə qar, biçinə yağış yaraşmadığı kimi Axmağa da şərəf yaraşmaz.
2 Som en Spurv i Fart, som en Svale i Flugt saa rammer ej Banden mod sagesløs Mand.
Sərçənin ora-bura uçduğu kimi, Qaranquşun gəlib-getdiyi kimi Nahaq qarğış da boşdur.
3 Svøbe for Hest, Bidsel for Æsel og Ris for Taabers Ryg.
Ata qamçı, eşşəyə noxta necə yaraşırsa, Axmağın kürəyinə də kötək elə yaraşır.
4 Svar ej Taaben efter hans Daarskab, at ikke du selv skal blive som han.
Axmağa səfehliyinə görə cavab vermə, Yoxsa ona bənzərsən.
5 Svar Taaben efter hans Daarskab, at han ikke skal tykkes sig viis.
Axmağa səfehliyinə görə elə bir cavab ver ki, Öz gözündə hikmətli görünməsin.
6 Den afhugger Fødderne og inddrikker Vold, som sender Bud ved en Taabe.
Kim ki axmaq vasitəsilə xəbər göndərir, Öz ayaqlarını kəsib ziyan çəkənə bənzəyir.
7 Slappe som den lammes Ben er Ordsprog i Taabers Mund.
Axmağın ağzından çıxan məsəl Topalın ayağının axsamağına bənzəyir.
8 Som en, der binder Stenen fast i Slyngen, er den, der hædrer en Taabe.
Axmağı tərifləmək Sapanda qoyulan daşa bənzəyir.
9 Som en Tornekæp, der falder den drukne i Hænde, er Ordsprog i Taabers Mund.
Sərxoş tikanlı budağı əlində tutduğu kimi Axmaq da məsəl çəkər.
10 Som en Skytte, der saarer enhver, som kommer, er den, der lejer en Taabe og en drukken.
Axmağı, hər yoldan ötəni muzdla tutan Hamını yaralayan naşı oxatan kimidir.
11 Som en Hund, der vender sig om til sit Spy, er en Taabe, der gentager Daarskab.
Hansı axmaq öz səfehliyini təkrarlayırsa, Qusduğuna qayıdan itə oxşayır.
12 Ser du en Mand, der tykkes sig viis, for en Taabe er der mere Haab end for ham.
Öz gözündə hikmətli sayılanı görmüsənmi? Axmağa ondan artıq ümid var.
13 Den lade siger: »Et Rovdyr paa Vejen, en Løve ude paa Torvene!«
Tənbəl deyər: «Yolda aslan var, Şir küçələri dolanır».
14 Døren drejer sig paa sit Hængsel, den lade paa sit Leje.
Qapı öz oxu üstündə necə fırlanırsa, Tənbəl də yatağında elə fırlanır.
15 Den lade rækker til Fadet, men gider ikke føre Haanden til Munden.
Tənbəl əlini qabda olana batırar, Ağzına aparmağa ərinər.
16 Den lade tykkes sig større Vismand end syv, der har kloge Svar.
Tənbəl öz gözündə Ağıllı cavab verən yeddi nəfərdən də çox hikmətli görünər.
17 Den griber en Hund i Øret, som blander sig i uvedkommende Strid.
Ona aid olmayan münaqişəyə qarışan Elə bil küçədəki iti qulaqlarından tutur.
18 Som en vanvittig Mand, der udslynger Gløder, Pile og Død,
Odlu, öldürücü oxlar atan dəli necədirsə,
19 er den, der sviger sin Næste og siger: »Jeg spøger jo kun.«
Qonşusunu aldadıb «zarafat etdim» deyən də elədir.
20 Er der intet Brænde, gaar Ilden ud, er der ingen Bagtaler, stilles Trætte.
Odun qurtaranda ocaq sönər, Qeybətçi olmayan yerdə dava bitər.
21 Trækul til Gløder og Brænde til Ild og trættekær Mand til at optænde Kiv.
Necə ki kömür köz salar, odun alışar, Davakar adam da münaqişəni bu cür alovlandırar.
22 Bagtalerens Ord er som Lækkerbidskener, de synker dybt i Legemets Kamre.
Qeybətçinin sözləri şirin tikələrə bənzər, Mədənin ən dərin yerlərinə düşər.
23 Som Sølvovertræk paa et Lerkar er ondsindet Hjerte bag glatte Læber.
Hərarətli dili, şər dolu ürəyi olan insan Gümüşü suya çəkilmiş saxsı qaba oxşayır.
24 Avindsmand hykler med Læben, i sit Indre huser han Svig;
Düşmən kinini dili altında gizlədər, Qəlbində hiyləsini saxlar.
25 gør han Røsten venlig, tro ham dog ikke, thi i hans Hjerte er syvfold Gru.
Onun mehriban danışığına inanma, Qəlbinə yeddi cür iyrənclik doldurub.
26 Den, der dølger sit Had med Svig, hans Ondskab kommer frem i Folkets Forsamling.
Nifrətini fırıldaqla gizlətsə də, Şəri camaat qarşısında üzə çıxar.
27 I Graven, man graver, falder man selv, af Stenen, man vælter, rammes man selv.
Quyu qazan özü quyuya düşər, Daş isə onu yuvarlayanın üstünə gələr.
28 Løgnetunge giver mange Hug, hyklersk Mund volder Fald.
Yalan danışan dil sancdığı adamlara nifrətini göstərər, Yaltaqlanan ağız hər yanı xarabaya çevirər.
