Klagesangene 4
1 Hvor Guldet blev sort, og skæmmet det ædle metal, de hellige Stene slængt hen paa Gadernes Hjørner!
NANI ka mae wale ana o ke gula! A me ke ano e ana o ke gula maikai! Ua hooleiia na pohaku o kahi hoano ma ke poo o na alanui a pau.
2 Zions de dyre Sønner, der opvejed Guld, kun regnet for Lerkar, Pottemagerhænders Værk!
O na keiki nani o Ziona i kau pu ia me ke gula maikai, Nani ko lakou manao like ia me na ipu lepo, Ka hana a na lima o ka potera!
3 Selv Sjakaler byder Brystet til, giver Ungerne Die, men mit Folks Datter blev grum som Ørkenens Strudse.
Unuhi ae no na ia nui i ka omaka waiu, A hanai waiu aku i ka lakou poe keiki: Aka, ua lokoino ke kaikamahine a ko'u poe kanaka, E like me na Iana o ka waonahele.
4 Den spædes Tunge hang fast ved Ganen af Tørst, Børnene tigged om Brød, og ingen gav dem.
Ua pipili ke alelo o ke keiki ai waiu i ke aluna o ka waha, no ka makewai; Nonoi aku na keiki i ka berena, Aohe mea nana e haawi aku na lakou.
5 Folk, som levede lækkert, omkom paa Gaden; Folk, som var baaret paa Purpur, favnede Skarnet.
O ka poe i ai i ka ai maikai, Ua wailana lakou ma na alanui, O ka poe hoi i aahuia i ka lole ula, Ua apo iho lakou i na puu lepo.
6 Mit Folks Datters Brøde var større end Synden i Sodom, som brat blev styrtet, saa Hænder ej rørtes derinde.
Ua hooiia'ku ka hewa o ke kaikamahine a ko'u poe kanaka, Mamua o ka hewa o ko Sodoma, Ka mea i hookahuliia ma ke amo aua o ka maka, Aohe lima ikaika maluna ona,
7 Hendes Fyrster var renere end Sne, mer hvide end Mælk, deres Legeme rødere end Koral, som Safir deres Aarer;
Oi aku ka maemae o kona poe laa, mamua o ko ka hau, Oi aku ko lakou keokeo mamua o ka waiu, Oi aku ka ula o ke kino, i ko na pohaku ula, A like ko lakou helehelena me ko ka sapeiro.
8 mer sorte end Sod ser de ud, kan ej kendes paa Gaden, Huden hænger ved Knoglerne, tør som Træ.
Ua oi aku ka eleelo o ko lakou helehelena i ko ka pouli, Aole lakou i ikeia ma na alanui; Ua pipili ko lakou ili i ko lakou mau iwi, Ua maloo, ua like hoi me ka laau.
9 Sværdets Ofre var bedre farne end Sultens, som svandt hen, dødsramte, af Mangel paa Markens Grøde.
Ua oi ka pomaikai o ka poe i make i ka pahikaua, mamua o ko ka poe i make i ka pololi: Hokii ae la keia poe, ua houia no ka hua ole o ka mahinaai.
10 Blide Kvinders Hænder kogte deres Børn; da mit Folks Datter brød sammen, blev de dem til Føde.
O na lima o na wahine aloha, ua hoolapalapa lakou i ka lakou mau keiki iho; O lakou no ka lakou ai i ka make ana o ke kaikamahine a ko'u poe kanaka.
11 HERREN køled sin Vrede, udøste sin Harmglød, han tændte i Zion en Ild, dets Grundvolde aad den.
Ua hooko mai o Iehova i kona huhu, Ua ninini mai oia i kona inaina nui; Ua hoa oia i ke ahi maloko o Ziona, A ua ai ia i kana mau kumu.
12 Ej troede Jordens Konger, ja ingen i Verden, at Uven og Fjende skulde staa i Jerusalems Porte.
Aole i hiki i na'lii o ka honua, a me ka poe a pau e noho la ma ke ao nei, ke manao, E komo mai ana ka enemi, a me ka mea huhu iloko o na pukapa o Ierusalema.
13 Det var for Profeternes Synd, for Præsternes Brøde, som i dets Midte udgød retfærdiges Blod.
No ka hewa o kona mau kaula, ka hala hoi o kona mau kahuna, Ka poe i hookahe i ke koko o ka poe pono iwaenakonu ona,
14 De vanked som blinde paa Gaderne, tilsølet af Blod, rørte med Klæderne Ting, som ikke maa røres.
Kuewa makapo aku lakou ma na alanui, Ua hoohaumia ia lakou iho i ko koko, Nolaila, aole hiki ke hoopa aku i ko lakou aahu.
15 »Var jer! En uren!« raabte man; »Var jer dog for dem!« Naar de flyr og vanker, raaber man: »Bliv ikke her!«
Kahea mai la na kanaka ia lakou, E hele aku, ua haumia; E hele aku, e hele aku, mai hoopa aku; Ia lakou i holo ai, a kuewa aku, i ae la lakou iwaena o ko na aina e, Aole lakou e noho hou.
16 HERREN spredte dem selv, han saa dem ej mer, Præster regned man ej eller ynked Profeter.
Na ka maka o Iehova i hoopuehu lakou; Aole ia e manao hou mai ia lakou; Aole lakou i manao i na maka o na kahuna, Aole i aloha i na lunakahiko.
17 End smægted vort Blik efter Hjælp, men kun for at skuffes, paa Varden spejded vi efter det Folk, der ej hjælper.
A hiki mai i keia wa, ua maule ko makou mau maka, no ke kokua makehewa ia mai; I ko makou kakali ana, ua kakali makou i ka lahuikanaka hoola ole mai.
18 De lured paa vort Fjed, fra Torvene holdt vi os borte; Enden var nær, vore Dage var omme, ja, Enden var kommet.
Hoohalua lakou i ko makou hele ana, I ole ai makou e hele ma na alanui; Ua kokoke ko makou hope, ua piha ko makou mau la, no ka mea, ua hiki mai ko makou hope.
19 Mer snare end Himlens Ørne var de, som jog os, paa Bjergene satte de efter os, lured i Ørkenen,
Ua oi ka mama o ka poe alualu mai ia makou mamua o ko na aeto o ka lani; Ma na mauna lakou i hahai mai ai ia makou, Hoohalua lakou ia makou ma ka waonahele.
20 vor Livsaande, HERRENS Salvede, blev fanget i deres Grave, han, i hvis Skygge vi tænkte at leve blandt Folkene.
O ka hanu o ko makou mau pukaihu, o ka Iehova mea i poniia, Ua hoopioia oia iloko o ko lakou mau lua, Olelo no makou nona, Ma kona malu makou e ola'i iwaena o ko na aina e.
21 Glæd dig og fryd dig, Edom, som bor i Uz! Ogsaa dig skal Bægeret naa, du skal blotte dig drukken.
E olioli, a e hauoli hoi, e ke kaikamahine o Edoma, Ka mea e noho la ma ka aina o Uza; E hiki aku no ke kiaha iou la, E inu ana no hoi oe, a e hemo no kou lole.
22 Din Skyld er til Ende, Zion, du forvises ej mer; han hjemsøger, Edom, din Skyld, afslører dine Synder.
Ua pau kou hoopaiia, e ke kaikamahine o Ziona; Aole ia e lawe hou aku ia oe iloko o ke pio; E hoopai no oia i kou hewa, e ke kaikamahine o Edoma, E hoike aku no oia i kou mau hewa.
