Klagesangene 3
1 Jeg er den, der saa nød ved hans vredes ris,
Èmi ni ọkùnrin tí ó rí ìpọ́njú pẹ̀lú ọ̀pá ìbínú rẹ.
2 mig har han ført og ledt i det tykkeste Mulm,
Ó ti lé mi jáde ó sì mú mi rìn nínú òkùnkùn ju ti ìmọ́lẹ̀.
3 ja, Haanden vender han mod mig Dagen lang.
Nítòótọ́, ó ti yí ọwọ́ rẹ̀ padà sí mi síwájú àti síwájú sí i ní gbogbo ọjọ́.
4 Mit Kød og min Hud har han opslidt, brudt mine Ben,
Ó jẹ́ kí àwọ̀ mi àti ẹran-ara mi gbó ó sì tún ṣẹ́ egungun mi.
5 han mured mig inde, omgav mig med Galde og Møje,
Ó ti fi mí sí ìgbèkùn, ó sì ti yí mi ká pẹ̀lú ìkorò àti làálàá.
6 lod mig bo i Mørke som de, der for længst er døde.
Ó mú mi gbé nínú òkùnkùn, bí ti àwọn tó ti kú fún ìgbà pípẹ́.
7 Han har spærret mig inde og lagt mig i tunge Lænker.
Ó ti tì mí mọ́ ilé, nítorí náà n kò le è sálọ; ó ti fi ẹ̀wọ̀n mú mi mọ́lẹ̀.
8 Om jeg end raaber og skriger, min Bøn er stængt ude.
Pàápàá nígbà tí mo ké fún ìrànlọ́wọ́, ó kọ àdúrà mi.
9 Han spærred mine Veje med Kvader, gjorde Stierne krøge.
Ó fi ògiri òkúta dí ọ̀nà mi; ó sì mú ọ̀nà mi wọ́.
10 Han blev mig en lurende Bjørn, en Løve i Baghold;
Bí i beari tí ó dùbúlẹ̀, bí i kìnnìún tí ó sá pamọ́.
11 han ledte mig vild, rev mig sønder og lagde mig øde;
Ó wọ́ mi kúrò ní ọ̀nà, ó tẹ̀ mí mọ́lẹ̀ ó fi mi sílẹ̀ láìsí ìrànlọ́wọ́.
12 han spændte sin Bue; lod mig være Skive for Pilen.
Ó fa ọfà rẹ̀ yọ ó sì fi mí ṣe ohun ìtafàsí.
13 Han sendte sit Koggers Sønner i Nyrerne paa mig;
Ó fa ọkàn mí ya pẹ̀lú ọfà nínú àkọ̀ rẹ̀.
14 hvert Folk lo mig ud og smæded mig Dagen lang,
Mo di ẹni yẹ̀yẹ́ láàrín àwọn ènìyàn mi; wọn yẹ̀yẹ́ mi pẹ̀lú orin ní gbogbo ọjọ́.
15 med bittert mætted han mig, gav mig Malurt at drikke.
Ó ti kún mi pẹ̀lú ewé kíkorò àti ìdààmú bí omi.
16 Mine Tænder lod han bide i Flint, han traadte mig i Støvet;
Ó ti fi òkúta kán eyín mi; ó ti tẹ̀ mí mọ́lẹ̀ nínú eruku.
17 han skilte min Sjæl fra Freden, jeg glemte Lykken
Mo ti jìnnà sí àlàáfíà; mo ti gbàgbé ohun tí àṣeyege ń ṣe.
18 og sagde: »Min Livskraft, mit Haab til HERREN er ude.«
Nítorí náà mo wí pé, “Ògo mi ti lọ àti ìrètí mi nínú Olúwa.”
19 At mindes min Vaande og Flakken er Malurt og Galde;
Mo ṣe ìrántí ìpọ́njú àti ìdààmú mi, ìkorò àti ìbànújẹ́.
20 min Sjæl, den mindes det grant, den grubler betynget.
Mo ṣèrántí wọn, ọkàn mi sì gbọgbẹ́ nínú mi.
21 Det lægger jeg mig paa Sinde, derfor vil jeg haabe:
Síbẹ̀, èyí ni mo ní ní ọkàn àti nítorí náà ní mo nírètí.
22 HERRENS Miskundhed er ikke til Ende, ikke brugt op,
Nítorí ìfẹ́ Olúwa tí ó lágbára ni àwa kò fi ṣègbé, nítorí ti àánú rẹ kì í kùnà.
23 hans Naade er ny hver Morgen, hans Trofasthed stor.
Wọ́n jẹ́ ọ̀tún ní àárọ̀; títóbi ni òdodo rẹ̀.
24 Min Del er HERREN, (siger min Sjæl, ) derfor haaber jeg paa ham.
Mo wí fún ara mi, ìpín mi ni Olúwa; nítorí náà èmi yóò dúró dè ọ́.
25 Dem, der bier paa HERREN, er han god, den Sjæl, der ham søger;
Dídára ni Olúwa fún àwọn tí ó ní ìrètí nínú rẹ̀, sí àwọn tí ó ń wá a.
26 det er godt at haabe i Stilhed paa HERRENS Frelse,
Ó dára kí a ní sùúrù fún ìgbàlà Olúwa.
27 godt for en Mand, at han bærer Aag i sin Ungdom.
Ó dára fún ènìyàn láti gbé àjàgà nígbà tí ó wà ní èwe.
28 Han sidde ensom og tavs, naar han lægger det paa ham;
Jẹ́ kí ó jókòó ní ìdákẹ́ jẹ́ẹ́, nítorí Olúwa ti fi fún un.
29 han trykke sin Mund mod Støvet, maaske er der Haab,
Jẹ́ kí ó bo ojú rẹ̀ sínú eruku— ìrètí sì lè wà.
30 række Kind til den, der slaar ham, mættes med Haan.
Jẹ́ kí ó fi ẹ̀rẹ̀kẹ́ fún àwọn tí yóò gbá a, sì jẹ́ kí ó wà ní ìdójútì.
31 Thi Herren bortstøder ikke for evigt,
Ènìyàn kò di ìtanù lọ́dọ̀ Olúwa títí láé.
32 har han voldt Kvide, saa ynkes han, stor er hans Naade;
Lóòtítọ́ ó mú ìbànújẹ́ wá, yóò fi àánú hàn, nítorí títóbi ni ìfẹ́ rẹ̀.
33 ej af Hjertet plager og piner han Menneskens Børn.
Nítorí kò mọ̀ ọ́n mọ̀ mú ìpọ́njú wá tàbí ìrora wá fún ọmọ ènìyàn.
34 Naar Landets Fanger til Hobe trædes under Fod,
Láti tẹ mọ́lẹ̀ lábẹ́ ẹsẹ̀ gbogbo àwọn ẹlẹ́wọ̀n ní ilẹ̀ náà.
35 naar Mandens Ret for den Højestes Aasyn bøjes,
Láti ṣẹ́ ọmọ ènìyàn fún ẹ̀tọ́ rẹ̀ níwájú Ọ̀gá-ògo jùlọ,
36 naar en Mand lider Uret i sin Sag — mon Herren ej ser det?
láti yí ìdájọ́ ènìyàn padà, ǹjẹ́ Olúwa kò rí ohun bẹ́ẹ̀.
37 Hvo taler vel, saa det sker, om ej Herren byder?
Ta ni yóò sọ̀rọ̀ tí yóò rí bẹ́ẹ̀ tí Olúwa kò bá fi àṣẹ sí i.
38 Kommer ikke baade ondt og godt fra den Højestes Mund?
Ǹjẹ́ kì í ṣe láti ẹnu Ọ̀gá-ògo jùlọ ni rere àti búburú tí ń wá?
39 Over hvad skal den levende sukke? Hver over sin Synd!
Kí ló dé tí ẹ̀dá alààyè ṣe ń kùn nígbà tí ó bá ń jìyà ẹ̀ṣẹ̀ rẹ̀?
40 Lad os ransage, granske vore Veje og vende os til HERREN,
Ẹ jẹ́ kí a yẹ ọ̀nà wa, kí a sì dán an wò, kí a sì tọ Olúwa lọ.
41 løfte Hænder og Hjerte til Gud i Himlen;
Ẹ jẹ́ kí a gbé ọkàn àti ọwọ́ wa sókè sí Ọlọ́run ní ọ̀run, kí a wí pé,
42 vi syndede og stod imod, du tilgav ikke,
“Àwa ti ṣẹ̀ a sì ti ṣọ̀tẹ̀ ìwọ kò sì fi ẹ̀ṣẹ̀ wa jì wá.
43 men hylled dig i Vrede, forfulgte os, dræbte uden Skaansel,
“Ìwọ fi ìbínú bo ara rẹ ìwọ sì ń lépa wa; ìwọ ń parun láìsí àánú.
44 hylled dig i Skyer, saa Bønnen ej naaede frem;
Ìwọ ti fi àwọsánmọ̀ bo ara rẹ pé kí àdúrà wa má ba à dé ọ̀dọ̀ rẹ.
45 til Skarn og til Udskud har du gjort os midt iblandt Folkene.
Ó ti sọ wá di èérí àti ààtàn láàrín orílẹ̀-èdè gbogbo.
46 De opspærred Munden imod os, alle vore Fjender.
“Gbogbo àwọn ọ̀tá wa ti la ẹnu wọn gbòòrò sí wa.
47 Vor Lod blev Gru og Grav og Sammenbruds Øde;
Àwa ti jìyà àti ìparun, nínú ìbẹ̀rù àti ewu.”
48 Vandstrømme græder mit Øje, mit Folk brød sammen.
Omijé ń sàn ní ojú mi bí odò nítorí a pa àwọn ènìyàn mi run.
49 Hvileløst strømmer mit Øje, det kender ej Ro,
Ojú mi kò dá fún omijé, láì sinmi,
50 før HERREN skuer ned fra Himlen, før han ser til.
títí ìgbà tí Olúwa yóò síjú wolẹ̀ láti òkè ọ̀run tí yóò sì rí i.
51 Synet af Byens Døtre piner min Sjæl.
Ohun tí mo rí mú ìbẹ̀rù wá ọkàn mi nítorí gbogbo àwọn obìnrin ìlú mi.
52 Jeg joges som en Fugl af Fjender, hvis Had var grundløst,
Àwọn tí ó jẹ́ ọ̀tá mi láìnídìí dẹ mí bí ẹyẹ.
53 de spærred mig inde i en Grube, de stenede mig;
Wọ́n gbìyànjú láti mú òpin dé bá ayé mi nínú ihò wọ́n sì ju òkúta lù mí.
54 Vand strømmed over mit Hoved, jeg tænkte: »Fortabt!«
Orí mi kún fún omi, mo sì rò pé ìgbẹ̀yìn dé.
55 Dit Navn paakaldte jeg, HERRE, fra Grubens Dyb;
Mo pe orúkọ rẹ, Olúwa, láti ọ̀gbun ìsàlẹ̀ ihò.
56 du hørte min Røst: »O, gør dig ej døv for mit Skrig!«
Ìwọ gbọ́ ẹ̀bẹ̀ mi, “Má ṣe di etí rẹ sí igbe ẹ̀bẹ̀ mi fún ìtura.”
57 Nær var du, den Dag jeg kaldte, du sagde: »Frygt ikke!«
O wá tòsí nígbà tí mo ké pè ọ́, o sì wí pé, “Má ṣe bẹ̀rù.”
58 Du førte min Sag, o HERRE, genløste mit Liv;
Olúwa, ìwọ gba ẹjọ́ mi rò, o ra ẹ̀mí mi padà.
59 HERRE, du ser, jeg lider Uret, skaf mig min Ret!
O ti rí i, Olúwa, búburú tí a ṣe sí mi. Gba ẹjọ́ mi ró!
60 Al deres Hævnlyst ser du, alle deres Rænker,
Ìwọ ti rí ọ̀gbun ẹ̀san wọn, gbogbo ìmọ̀ wọn sí mi.
61 du hører deres Smædeord, HERRE, deres Rænker imod mig,
Olúwa ìwọ ti gbọ́ ẹ̀gàn wọn àti ìmọ̀ búburú wọn sí mi,
62 mine Fjenders Tale og Tanker imod mig bestandig.
ohun tí àwọn ọ̀tá mi ń sọ sí mi ní gbogbo ọjọ́.
63 Se dem, naar de sidder eller staar, deres Nidvise er jeg.
Wò wọ́n! Ní jíjòkòó tàbí ní dídìde, wọ́n ń ṣẹlẹ́yà mi nínú orin wọn.
64 Dem vil du gengælde, HERRE, deres Hænders Gerning,
Olúwa san wọ́n lẹ́san ohun tí ó tọ́ sí wọn fún ohun tí ọwọ́ wọn ti ṣe.
65 gør deres Hjerte forhærdet — din Forbandelse over dem! —
Fi ìbòjú bò wọ́n ní ọkàn, kí o sì fi wọ́n ré.
66 forfølg dem i Vrede, udryd dem under din Himmel.
Ni wọ́n lára kí o sì pa wọ́n run pẹ̀lú ìbínú, lábẹ́ ọ̀run Olúwa.
