Klagesangene 3
1 Jeg er den, der saa nød ved hans vredes ris,
| من کسی هستم که از خشم و غضب خدا مصیبتها دیده‌ام. |
2 mig har han ført og ledt i det tykkeste Mulm,
| خدا مرا به اعماق تاریکی کشانده است. |
3 ja, Haanden vender han mod mig Dagen lang.
| او بر ضد من برخاسته و دستش تمام روز بر من بلند است. |
4 Mit Kød og min Hud har han opslidt, brudt mine Ben,
| او گوشت و پوست بدنم را فرسوده و استخوانهایم را شکسته است. |
5 han mured mig inde, omgav mig med Galde og Møje,
| جان مرا با تلخی و مشقت پوشانده است. |
6 lod mig bo i Mørke som de, der for længst er døde.
| مرا مانند کسی که سالهاست مرده، در تاریکی نشانده است. |
7 Han har spærret mig inde og lagt mig i tunge Lænker.
| با زنجیرهای سنگین مرا بسته و دورم را حصار کشیده است تا نتوانم فرار کنم. |
8 Om jeg end raaber og skriger, min Bøn er stængt ude.
| فریاد برمی‌آورم و کمک می‌طلبم، ولی او به دادم نمی‌رسد. |
9 Han spærred mine Veje med Kvader, gjorde Stierne krøge.
| با دیوارهای سنگی راه مرا بسته است و طریق مرا پر پیچ و خم نموده است. |
10 Han blev mig en lurende Bjørn, en Løve i Baghold;
| او همچون خرسی در کمین من نشست و مانند شیر بر من هجوم آورد؛ |
11 han ledte mig vild, rev mig sønder og lagde mig øde;
| مرا از راهم بیرون کشیده، پاره‌پاره‌ام کرد و تنها و بی‌کس رهایم ساخت. |
12 han spændte sin Bue; lod mig være Skive for Pilen.
| او کمانش را کشید و مرا هدف قرار داد، |
13 Han sendte sit Koggers Sønner i Nyrerne paa mig;
| و تیرهایش به اعماق قلبم فرو رفت. |
14 hvert Folk lo mig ud og smæded mig Dagen lang,
| مردم تمام روز به من می‌خندند و مرا مسخره می‌کنند. |
15 med bittert mætted han mig, gav mig Malurt at drikke.
| او زندگی را به کامم تلخ کرده است. |
16 Mine Tænder lod han bide i Flint, han traadte mig i Støvet;
| صورتم را به خاک مالیده است و دهانم را از سنگریزه پر کرده و دندانهایم را شکسته است. |
17 han skilte min Sjæl fra Freden, jeg glemte Lykken
| آسایش و سعادت از من رخت بربسته است. |
18 og sagde: »Min Livskraft, mit Haab til HERREN er ude.«
| رمق و امیدی برایم نمانده، زیرا خداوند مرا ترک گفته است. |
19 At mindes min Vaande og Flakken er Malurt og Galde;
| وقتی مصیبت و سرگردانی خود را به یاد می‌آورم، جانم تلخ می‌گردد. |
20 min Sjæl, den mindes det grant, den grubler betynget.
| بله، آنها را دائم به یاد می‌آورم و وجودم پریشان می‌شود. |
21 Det lægger jeg mig paa Sinde, derfor vil jeg haabe:
| اما نور امیدی بر قلبم می‌تابد، وقتی به یاد می‌آورم که |
22 HERRENS Miskundhed er ikke til Ende, ikke brugt op,
| محبت خداوند بی‌انتهاست و رحمت او بی‌زوال. |
23 hans Naade er ny hver Morgen, hans Trofasthed stor.
| وفاداری خدا عظیم است و رحمت او هر بامداد از نو آغاز می‌شود. |
24 Min Del er HERREN, (siger min Sjæl, ) derfor haaber jeg paa ham.
| به خود می‌گویم: «من فقط خداوند را دارم، پس به او امید خواهم بست.» |
25 Dem, der bier paa HERREN, er han god, den Sjæl, der ham søger;
| خداوند برای کسانی که به او توکل دارند و او را می‌طلبند نیکوست. |
26 det er godt at haabe i Stilhed paa HERRENS Frelse,
| پس خوبست که چشم امیدمان به او باشد و با صبر منتظر باشیم تا خداوند ما را نجات دهد. |
27 godt for en Mand, at han bærer Aag i sin Ungdom.
| خوب است انسان در جوانی بیاموزد که سختیها را تحمل کند. |
28 Han sidde ensom og tavs, naar han lægger det paa ham;
| هنگامی که او دچار مصیبت می‌گردد بهتر آنست که در سکوت و تنهایی بنشیند |
29 han trykke sin Mund mod Støvet, maaske er der Haab,
| و در برابر خداوند سر تعظیم فرود آورد، زیرا ممکن است امیدی باشد. |
30 række Kind til den, der slaar ham, mættes med Haan.
| وقتی او را می‌زنند و اهانت می‌کنند خوب است آنها را تحمل کند، |
31 Thi Herren bortstøder ikke for evigt,
| زیرا خداوند تا ابد او را ترک نخواهد کرد. |
32 har han voldt Kvide, saa ynkes han, stor er hans Naade;
| هر چند خدا کسی را اندوهگین کند، اما رحمتش شامل حال او خواهد شد، زیرا محبت او عظیم است. |
33 ej af Hjertet plager og piner han Menneskens Børn.
| او از آزردن و غمگین ساختن انسان خشنود نمی‌گردد. |
34 Naar Landets Fanger til Hobe trædes under Fod,
| هنگامی که ستمدیدگان جهان زیر پا له می‌شوند، |
35 naar Mandens Ret for den Højestes Aasyn bøjes,
| و زمانی که حق انسانی که خدای متعال آن را به وی داده است، پایمال می‌گردد، |
36 naar en Mand lider Uret i sin Sag — mon Herren ej ser det?
| و هنگامی که مظلومی در دادگاه محکوم می‌شود، آیا خداوند اینها را نمی‌بیند؟ |
37 Hvo taler vel, saa det sker, om ej Herren byder?
| کیست که بتواند بدون اجازهٔ خداوند چیزی بگوید و واقع شود؟ |
38 Kommer ikke baade ondt og godt fra den Højestes Mund?
| آیا هم مصیبت و هم برکت از جانب خدای متعال نازل نمی‌شود؟ |
39 Over hvad skal den levende sukke? Hver over sin Synd!
| پس چرا وقتی ما انسانهای فانی به سبب گناهانمان تنبیه می‌شویم، گله و شکایت می‌کنیم؟ |
40 Lad os ransage, granske vore Veje og vende os til HERREN,
| به جای گله و شکایت بیایید کردار خود را بسنجیم و بیازماییم و به سوی خداوند بازگردیم. |
41 løfte Hænder og Hjerte til Gud i Himlen;
| بیایید قلبهای خود را برای خدایی که در آسمان است بگشاییم و دستهای خود را به سوی او برافرازیم و بگوییم: |
42 vi syndede og stod imod, du tilgav ikke,
| «ما گناه کرده‌ایم و سرکش شده‌ایم، و تو ما را نیامرزیده‌ای. |
43 men hylled dig i Vrede, forfulgte os, dræbte uden Skaansel,
| «به هنگام خشم خود ما را تعقیب نموده و هلاک کرده‌ای و رحم ننموده‌ای. |
44 hylled dig i Skyer, saa Bønnen ej naaede frem;
| خود را با ابر پوشانیده‌ای تا دعاهای ما به حضور تو نرسد. |
45 til Skarn og til Udskud har du gjort os midt iblandt Folkene.
| ما را مثل خاکروبه و زباله به میان قومها انداخته‌ای. |
46 De opspærred Munden imod os, alle vore Fjender.
| تمام دشمنانمان به ما توهین می‌کنند. |
47 Vor Lod blev Gru og Grav og Sammenbruds Øde;
| خرابی و نابودی دامنگیر ما شده و در ترس و خطر زندگی می‌کنیم.» |
48 Vandstrømme græder mit Øje, mit Folk brød sammen.
| به سبب نابودی قومم، روز و شب سیل اشک از چشمانم جاریست. آنقدر خواهم گریست |
49 Hvileløst strømmer mit Øje, det kender ej Ro,
50 før HERREN skuer ned fra Himlen, før han ser til.
| تا خداوند از آسمان نظر کند و پاسخ دهد! |
51 Synet af Byens Døtre piner min Sjæl.
| هنگامی که می‌بینم چه بر سر مردم اورشلیم آمده است، دلم از اندوه پر می‌شود. |
52 Jeg joges som en Fugl af Fjender, hvis Had var grundløst,
| کسانی که هرگز آزارشان نداده بودم، دشمن من شدند و مرا همچون پرنده‌ای به دام انداختند. |
53 de spærred mig inde i en Grube, de stenede mig;
| آنها مرا در چاه افکندند و سر چاه را با سنگ پوشاندند. |
54 Vand strømmed over mit Hoved, jeg tænkte: »Fortabt!«
| آب از سرم گذشت و فکر کردم مرگم حتمی است. |
55 Dit Navn paakaldte jeg, HERRE, fra Grubens Dyb;
| اما ای خداوند، وقتی از عمق چاه نام تو را خواندم |
56 du hørte min Røst: »O, gør dig ej døv for mit Skrig!«
| صدایم را شنیدی و به ناله‌هایم توجه کردی. |
57 Nær var du, den Dag jeg kaldte, du sagde: »Frygt ikke!«
| آری، هنگامی که تو را خواندم به کمکم آمدی و گفتی: «نترس!» |
58 Du førte min Sag, o HERRE, genløste mit Liv;
| ای خداوند، تو به دادم رسیدی و جانم را از مرگ رهایی بخشیدی. |
59 HERRE, du ser, jeg lider Uret, skaf mig min Ret!
| ای خداوند، تو ظلمی را که به من کرده‌اند دیده‌ای، پس داوری کن و داد مرا بستان. |
60 Al deres Hævnlyst ser du, alle deres Rænker,
| دیده‌ای که چگونه ایشان دشمن من شده و توطئه‌ها بر ضد من چیده‌اند. |
61 du hører deres Smædeord, HERRE, deres Rænker imod mig,
| ای خداوند، تو شنیده‌ای که چگونه به من اهانت کرده و علیه من نقشه کشیده‌اند. |
62 mine Fjenders Tale og Tanker imod mig bestandig.
| تو از تمام آنچه که مخالفانم هر روز درباره من می‌گویند و نقشه‌هایی که می‌کشند باخبری. |
63 Se dem, naar de sidder eller staar, deres Nidvise er jeg.
| ببین چگونه می‌خندند و شب و روز مرا مسخره می‌کنند. |
64 Dem vil du gengælde, HERRE, deres Hænders Gerning,
| ای خداوند، ایشان را به سزای اعمالشان برسان. |
65 gør deres Hjerte forhærdet — din Forbandelse over dem! —
| ایشان را لعنت کن تا غم و تاریکی وجودشان را فرا گیرد. |
66 forfølg dem i Vrede, udryd dem under din Himmel.
| با خشم و غضب آنها را تعقیب کن و از روی زمین محو و نابود گردان. |
