Job 9
1 Saa tog Job til Orde og svarede:
Yobu n’alyoka addamu nti,
2 Jeg ved forvist, at saaledes er det, hvad Ret har en dødelig over for Gud?
“Ddala nkimanyi nga kino kituufu. Naye omuntu asobola atya okuba omutuukirivu eri Katonda?
3 Vilde Gud gaa i Rette med ham, kan han ikke svare paa et af tusind!
Wadde ng’omuntu yandyagadde okuwakana naye, tayinza kumuddamu kibuuzo na kimu ku bibuuzo olukumi.
4 Viis af Hjerte og vældig i Kraft hvo trodsede ham og slap vel derfra?
Amagezi ge ga nsusso, amaanyi ge mangi nnyo; ani eyali amuwakanyizza n’avaayo nga taliiko binuubule?
5 Han flytter Bjerge saa let som intet, vælter dem om i sin Vrede,
Asimbula ensozi ne zivaayo nga tezimanyiridde era n’azivuunika ng’asunguwadde.
6 ryster Jorden ud af dens Fuger, saa dens Grundstøtter bæver;
Ensi aginyeenya n’eva mu kifo kyayo era n’akankanya empagi zaayo.
7 han taler til Solen, saa skinner den ikke, for Stjernerne sætter han Segl,
Ayogera eri enjuba ne teyaka, akugira n’alemesa ekitangaala ky’emmunyeenye okulabika.
8 han udspænder Himlen ene, skrider hen over Havets Kamme,
Ye yekka abamba eggulu era n’atambulira ku mayengo g’ennyanja.
9 han skabte Bjørnen, Orion, Syvstjernen og Sydens Kamre,
Ye mukozi wa Nabaliyo, entungalugoye ne Kakaaga, n’ebibinja eby’emunyeenye eby’obukiikaddyo.
10 han øver ufattelig Vælde og Undere uden Tal!
Akola ebyewuunyo ebizibu okunnyonnyola, n’akola n’ebyamagero ebitabalika.
11 Gaar han forbi mig, ser jeg ham ikke, farer han hen, jeg mærker ham ikke;
Bw’ayita we ndi sisobola kumulaba, bw’ampitako, sisobola kumutegeera.
12 røver han, hvem mon der hindrer ham i det? Hvo siger til ham: »Hvad gør du?«
Bw’aba alina ky’aggya ku muntu, ani ayinza okumuziyiza? Ani ayinza okumubuuza nti kiki ky’okola?
13 Gud lægger ikke Baand paa sin Vrede, Rahabs Hjælpere bøjed sig under ham;
Katonda taziyiza busungu bwe; n’ebibinja bya Lakabu byakankanira wansi w’ebigere bye.
14 hvor kan jeg da give ham Svar og rettelig føje min Tale for ham!
Kaakano nnyinza ntya okuwakana naye? Nnyinza ntya okufuna ebigambo mpakane naye?
15 Har jeg end Ret, jeg kan dog ej svare, maa bede min Dommer om Naade!
Wadde nga siriiko musango, sisobola kubaako kye muddamu, mba nnyinza kwegayirira bwegayirizi oyo Omulamuzi wange ankwatirwe ekisa.
16 Nævned jeg ham, han svared mig ikke, han hørte, tror jeg, ikke min Røst,
Ne bwe na ndimukoowodde n’ampitaba, sirowooza nti yandimpadde ekiseera n’ampuliriza.
17 han, som river mig bort i Stormen, giver mig Saar paa Saar uden Grund,
Yandimenyeemenye mu muyaga nannyongerako ebiwundu awatali nsonga.
18 ikke lader mig drage Aande, men lader mig mættes med beske Ting.
Teyandindese kuddamu mukka naye yandimmaliddewo ddala nga mbonaabona.
19 Gælder det Kæmpekraft, melder han sig! Gælder det Ret, hvo stævner ham da!
Bwe kiba nga kigambo kya maanyi bwanyi, ye wa maanyi. Era bwe kiba kya kusala musango, ani alimuyita?
20 Har jeg end Ret, maa min Mund dog fælde mig, er jeg end skyldfri, han gør mig dog vrang!
Ne bwe sandibaddeko musango, akamwa kange kandigunsalidde. Ne bwe bandinnangiridde nti siriiko kyakunenyezebwa, kandirangiridde nti gunsinze.
21 Skyldfri er jeg, ser bort fra min Sjæl og agter mit Liv for intet!
“Wadde nga sirina kyakunenyezebwa, sikyefaako, obulamu bwange mbunyooma.
22 Lige meget; jeg paastaar derfor: Skyldfri og skyldig gør han til intet!
Byonna kye kimu, kyenva ŋŋamba nti, Azikiriza bonna abataliiko musango awamu n’abakozi b’ebibi.
23 Naar Svøben kommer med Død i et Nu, saa spotter han skyldfries Hjertekval;
Kawumpuli bw’aba asse mbagirawo, Mukama asekerera okubonaabona kw’abatalina musango.
24 Jorden gav han i gudløses Haand, hylder dens Dommeres Øjne til, hvem ellers, om ikke han?
Ensi yaweebwayo mu mukono gw’abakozi b’ebibi. Abikka ku maaso g’abagiramula. Bw’aba nga si Mukama, kale ani?
25 Raskere end Løberen fløj mine Dage, de svandt og saa ikke Lykke,
Kaakano ennaku zange zidduka okusinga omuddusi, zifuumuuka, tezirina kalungi ke ziraba.
26 gled hen som Baade af Siv, som en Ørn, der slaar ned paa Bytte.
Zifuumuuka ng’amaato ag’ebitoogo agadduka ennyo, ng’empungu eyanguyiriza okugenda eri omuyiggo.
27 Dersom jeg siger: »Mit Suk vil jeg glemme, glatte mit Ansigt og være glad, «
Bwe ŋŋamba nti, Leka neerabire okusinda kwange, oba nti neerabire obunyiikaavu bwange, nsekemu,
28 maa jeg dog grue for al min Smerte, jeg ved, du kender mig ikke fri.
ne neekokkola okubonaabona kwange, mmanyi nga Mukama tombale ng’ataliiko musango.
29 Jeg skal nu engang være skyldig, hvorfor da slide til ingen Nytte?
Omusango gunsinze, lwaki nteganira obwereere?
30 Toed jeg mig i Sne og tvætted i Lud mine Hænder,
Ne bwe nandinaabye sabbuuni n’engalo zange ne nzitukuza,
31 du dypped mig dog i Pølen, saa Klæderne væmmedes ved mig.
era wandinsudde mu kinnya, n’engoye zange zennyini ne zinneetamwa.
32 Thi du er ikke en Mand som jeg, saa jeg kunde svare, saa vi kunde gaa for Retten sammen;
Kubanga Mukama si muntu nga nze bwe ndi nti muddemu, era nti tusisinkane tuwozaŋŋanye mu mbuga z’amateeka.
33 vi savner en Voldgiftsmand til at lægge sin Haand paa os begge!
Tewali mutabaganya ayinza kututeekako mukono gwe ffembi,
34 Fried han mig for sin Stok, og skræmmed hans Rædsler mig ikke,
eyandizigyeko omuggo gwa Katonda entiisa ye n’erekeraawo okunzijira.
35 da talte jeg uden at frygte ham, thi min Dom om mig selv er en anden!
Olwo nno nandyogedde nga simutya; naye nga bwe kiri kaakano, sisobola.”
