< Job 9 >

1 Saa tog Job til Orde og svarede:
Ijob respondis kaj diris:
2 Jeg ved forvist, at saaledes er det, hvad Ret har en dødelig over for Gud?
Certe, mi scias, ke tiel estas; Kaj kiel povas homo esti prava koncerne Dion?
3 Vilde Gud gaa i Rette med ham, kan han ikke svare paa et af tusind!
Se li volus havi kun Li juĝan disputon, Li ne povus respondi al Li eĉ unu kontraŭ mil.
4 Viis af Hjerte og vældig i Kraft hvo trodsede ham og slap vel derfra?
Li estas saĝa per Sia koro kaj potenca per Sia forto; Kiu kuraĝus stari kontraŭ Li kaj restus sendifekta?
5 Han flytter Bjerge saa let som intet, vælter dem om i sin Vrede,
Li forŝovas montojn, kaj ili eĉ ne rimarkas, Ke Li renversis ilin en Sia kolero;
6 ryster Jorden ud af dens Fuger, saa dens Grundstøtter bæver;
Li skuas la teron de ĝia loko, Ke ĝiaj kolonoj tremas;
7 han taler til Solen, saa skinner den ikke, for Stjernerne sætter han Segl,
Li diras al la suno, kaj ĝi ne leviĝas, Kaj la stelojn Li sigelfermas;
8 han udspænder Himlen ene, skrider hen over Havets Kamme,
Li sola etendas la ĉielon, Kaj Li iras sur la altaĵoj de la maro;
9 han skabte Bjørnen, Orion, Syvstjernen og Sydens Kamre,
Li kreis la Grandan Ursinon, Orionon, kaj Plejadojn, Kaj la stelojn de la sudo;
10 han øver ufattelig Vælde og Undere uden Tal!
Li faras neesploreblajn grandaĵojn, Kaj nekalkuleblajn mirindaĵojn.
11 Gaar han forbi mig, ser jeg ham ikke, farer han hen, jeg mærker ham ikke;
Jen Li preteriros preter mi, kaj mi tion eĉ ne vidos; Li pasos, kaj mi eĉ ne rimarkos Lin.
12 røver han, hvem mon der hindrer ham i det? Hvo siger til ham: »Hvad gør du?«
Kiam Li kaptas, kiu malpermesus al Li? Kiu dirus al Li: Kion Vi faras?
13 Gud lægger ikke Baand paa sin Vrede, Rahabs Hjælpere bøjed sig under ham;
Li estas Dio, kaj Lian koleron oni ne povas haltigi; Sub Li fleksiĝas la helpantoj de Rahab.
14 hvor kan jeg da give ham Svar og rettelig føje min Tale for ham!
Des pli ĉu mi povus respondi al Li, Ĉu mi povus elekti vortojn kontraŭ Li?
15 Har jeg end Ret, jeg kan dog ej svare, maa bede min Dommer om Naade!
Eĉ se mi estus prava, mi ne respondus; Sed mi nur petegus mian juĝanton.
16 Nævned jeg ham, han svared mig ikke, han hørte, tror jeg, ikke min Røst,
Se mi vokus kaj Li respondus, Mi ne kredus, ke Li aŭdis mian voĉon,
17 han, som river mig bort i Stormen, giver mig Saar paa Saar uden Grund,
Li, kiu povas frakasi min per ventego Kaj fari al mi senkulpe multe da vundoj.
18 ikke lader mig drage Aande, men lader mig mættes med beske Ting.
Li ne permesas al mi trankviligi mian spiriton, Sed Li satigas min per maldolĉo.
19 Gælder det Kæmpekraft, melder han sig! Gælder det Ret, hvo stævner ham da!
Se oni volas forton, Li estas potenca; Se oni volas juĝon, kiu alvokos min?
20 Har jeg end Ret, maa min Mund dog fælde mig, er jeg end skyldfri, han gør mig dog vrang!
Se mi montros mian pravecon, mia propra buŝo min kondamnos; Se mi montros min virtulo, Li montros min malbonagulo.
21 Skyldfri er jeg, ser bort fra min Sjæl og agter mit Liv for intet!
Mi estas senkulpa; mi ne zorgas pri mia animo, Mi abomenas mian vivon.
22 Lige meget; jeg paastaar derfor: Skyldfri og skyldig gør han til intet!
Ĉio estas egala; tial mi diras: Senkulpulon kaj malpiulon Li ambaŭ pereigas.
23 Naar Svøben kommer med Død i et Nu, saa spotter han skyldfries Hjertekval;
Kiam vipo subite ekbatas, Li ridas ĉe la elprovado de senkulpuloj.
24 Jorden gav han i gudløses Haand, hylder dens Dommeres Øjne til, hvem ellers, om ikke han?
La tero estas transdonita en la manon de malpiulo; La vizaĝon de ĝiaj juĝistoj Li kovras. Se ne Li, tiam kiu?
25 Raskere end Løberen fløj mine Dage, de svandt og saa ikke Lykke,
Miaj tagoj estis pli rapidpiedaj ol kuristo; Ili forkuris, ne vidis bonon;
26 gled hen som Baade af Siv, som en Ørn, der slaar ned paa Bytte.
Ili forkuris, kiel ŝipetoj el kano, Kiel aglo flugas al manĝotaĵo.
27 Dersom jeg siger: »Mit Suk vil jeg glemme, glatte mit Ansigt og være glad, «
Se mi ekpensas: Mi forgesos mian plendon, Mi farlasos mian mienon, kaj mi min gajigos:
28 maa jeg dog grue for al min Smerte, jeg ved, du kender mig ikke fri.
Tiam mi ektremas pro ĉiuj miaj suferoj; Mi scias, ke Vi ne rigardos min kiel senkulpan.
29 Jeg skal nu engang være skyldig, hvorfor da slide til ingen Nytte?
Mi restos ja malprava; Por kio do mi vane min turmentas?
30 Toed jeg mig i Sne og tvætted i Lud mine Hænder,
Se mi lavus min per neĝa akvo Kaj purigus miajn manojn per lesivo,
31 du dypped mig dog i Pølen, saa Klæderne væmmedes ved mig.
Eĉ tiam Vi trempus min en koto, Kaj miaj vestoj min abomenus.
32 Thi du er ikke en Mand som jeg, saa jeg kunde svare, saa vi kunde gaa for Retten sammen;
Ĉar Li ne estas homo simile al mi, Ke mi povu respondi al Li, Ke ni povu ambaŭ iri al juĝo.
33 vi savner en Voldgiftsmand til at lægge sin Haand paa os begge!
Ne ekzistas inter ni arbitracianto, Kiu povus meti sian manon sur nin ambaŭ.
34 Fried han mig for sin Stok, og skræmmed hans Rædsler mig ikke,
Li forigu de mi Sian vergon, Kaj Lia teruro ne timigu min;
35 da talte jeg uden at frygte ham, thi min Dom om mig selv er en anden!
Tiam mi ekparolos, kaj ne timos Lin, Ĉar ne tia mi estas en mi mem.

< Job 9 >