Job 8
1 Saa tog Sjuhiten Bildad til Orde og sagde:
ὑπολαβὼν δὲ Βαλδαδ ὁ Σαυχίτης λέγει
2 Hvor længe taler du saa, hvor længe skal Mundens Uvejr rase?
μέχρι τίνος λαλήσεις ταῦτα πνεῦμα πολυρῆμον τοῦ στόματός σου
3 Mon Gud vel bøjer Retten, bøjer den Almægtige Retfærd?
μὴ ὁ κύριος ἀδικήσει κρίνων ἢ ὁ τὰ πάντα ποιήσας ταράξει τὸ δίκαιον
4 Har dine Sønner syndet imod ham, og gav han dem deres Brøde i Vold,
εἰ οἱ υἱοί σου ἥμαρτον ἐναντίον αὐτοῦ ἀπέστειλεν ἐν χειρὶ ἀνομίας αὐτῶν
5 saa søg du nu hen til Gud og bed hans Almagt om Naade!
σὺ δὲ ὄρθριζε πρὸς κύριον παντοκράτορα δεόμενος
6 Saafremt du er ren og oprigtig, ja, da vil han vaage over dig, genrejse din Retfærds Bolig;
εἰ καθαρὸς εἶ καὶ ἀληθινός δεήσεως ἐπακούσεταί σου ἀποκαταστήσει δέ σοι δίαιταν δικαιοσύνης
7 din fordums Lykke vil synes ringe, saare stor skal din Fremtid blive.
ἔσται οὖν τὰ μὲν πρῶτά σου ὀλίγα τὰ δὲ ἔσχατά σου ἀμύθητα
8 Thi spørg dog den henfarne Slægt, læg Mærke til Fædrenes Granskning!
ἐπερώτησον γὰρ γενεὰν πρώτην ἐξιχνίασον δὲ κατὰ γένος πατέρων
9 Vi er fra i Gaar, og intet ved vi, en Skygge er vore Dage paa Jord.
χθιζοὶ γάρ ἐσμεν καὶ οὐκ οἴδαμεν σκιὰ γάρ ἐστιν ἡμῶν ἐπὶ τῆς γῆς ὁ βίος
10 Mon ej de kan lære dig, sige dig det og give dig Svar af Hjertet:
ἦ οὐχ οὗτοί σε διδάξουσιν καὶ ἀναγγελοῦσιν καὶ ἐκ καρδίας ἐξάξουσιν ῥήματα
11 Vokser der Siv, hvor der ikke er Sump, gror Nilgræs frem, hvor der ikke er Vand?
μὴ θάλλει πάπυρος ἄνευ ὕδατος ἢ ὑψωθήσεται βούτομον ἄνευ πότου
12 Endnu i Grøde, uden at høstes, visner det før alt andet Græs.
ἔτι ὂν ἐπὶ ῥίζης καὶ οὐ μὴ θερισθῇ πρὸ τοῦ πιεῖν πᾶσα βοτάνη οὐχὶ ξηραίνεται
13 Saa gaar det enhver, der glemmer Gud, en vanhelligs Haab slaar fejl:
οὕτως τοίνυν ἔσται τὰ ἔσχατα πάντων τῶν ἐπιλανθανομένων τοῦ κυρίου ἐλπὶς γὰρ ἀσεβοῦς ἀπολεῖται
14 som Sommerspind er hans Tilflugt, hans Tillid er Spindelvæv;
ἀοίκητος γὰρ αὐτοῦ ἔσται ὁ οἶκος ἀράχνη δὲ αὐτοῦ ἀποβήσεται ἡ σκηνή
15 han støtter sig til sit Hus, det falder, han klynger sig til det, ej staar det fast.
ἐὰν ὑπερείσῃ τὴν οἰκίαν αὐτοῦ οὐ μὴ στῇ ἐπιλαβομένου δὲ αὐτοῦ οὐ μὴ ὑπομείνῃ
16 I Solskinnet vokser han frodigt, hans Ranker breder sig Haven over,
ὑγρὸς γάρ ἐστιν ὑπὸ ἡλίου καὶ ἐκ σαπρίας αὐτοῦ ὁ ῥάδαμνος αὐτοῦ ἐξελεύσεται
17 i Stendynger fletter hans Rødder sig ind, han hager sig fast mellem Sten;
ἐπὶ συναγωγὴν λίθων κοιμᾶται ἐν δὲ μέσῳ χαλίκων ζήσεται
18 men rives han bort fra sit Sted, fornægter det ham: »Jeg har ikke set dig!«
ἐὰν καταπίῃ ὁ τόπος ψεύσεται αὐτόν οὐχ ἑόρακας τοιαῦτα
19 Se, det er Glæden, han har af sin Vej, og af Jorden fremspirer en anden!
ὅτι καταστροφὴ ἀσεβοῦς τοιαύτη ἐκ δὲ γῆς ἄλλον ἀναβλαστήσει
20 Se, Gud agter ej den uskyldige ringe, han holder ej fast ved de ondes Haand.
ὁ γὰρ κύριος οὐ μὴ ἀποποιήσηται τὸν ἄκακον πᾶν δὲ δῶρον ἀσεβοῦς οὐ δέξεται
21 End skal han fylde din Mund med Latter og dine Læber med Jubel;
ἀληθινῶν δὲ στόμα ἐμπλήσει γέλωτος τὰ δὲ χείλη αὐτῶν ἐξομολογήσεως
22 dine Avindsmænd skal klædes i Skam og gudløses Telt ej findes mer!
οἱ δὲ ἐχθροὶ αὐτῶν ἐνδύσονται αἰσχύνην δίαιτα δὲ ἀσεβοῦς οὐκ ἔσται
