Job 7
1 Har Mennesket paa Jord ej Krigerkaar? Som en Daglejers er hans Dage.
| زندگی انسان روی زمین مثل زندگی یک برده، طولانی و طاقت فرساست. |
2 Som Trællen, der higer efter Skygge som Daglejeren, der venter paa Løn,
| مانند زندگی غلامی است که آرزو می‌کند زیر سایه‌ای بیارامد، و مثل زندگی کارگری است که منتظر است مزدش را بگیرد. |
3 saa fik jeg Skuffelses Maaneder i Arv kvalfulde Nætter til Del.
| ماههای عمر من بی‌ثمر می‌گذرد؛ شبهای من طولانی و خسته کننده است. |
4 Naar jeg lægger mig, siger jeg: »Hvornaar er det Dag, at jeg kan staa op?« og naar jeg staar op: »Hvornaar er det Kvæld?« Jeg mættes af Uro, til Dagen gryr.
| شب که سر بر بالین می‌گذارم می‌گویم: «ای کاش زودتر صبح شود.» و تا سپیده دم از این پهلو به آن پهلو می‌غلتم. |
5 Mit Legeme er klædt med Orme og Skorpe, min Hud skrumper ind og væsker.
| بدنم پر از کرم و زخم است. پوست بدنم ترک خورده و پر از چرک است. |
6 Raskere end Skyttelen flyver mine Dage, de svinder bort uden Haab.
| روزهای عمرم به سرعت می‌گذرد و با نومیدی سپری می‌شود. |
7 Kom i Hu, at mit Liv er et Pust, ej mer faar mit Øje Lykke at skue!
| به یاد آورید که عمر من دمی بیش نیست و چشمانم دیگر روزهای خوش را نخواهد دید. |
8 Vennens Øje skal ikke se mig, dit Øje søger mig — jeg er ikke mere.
| چشمان شما که الان مرا می‌بیند دیگر مرا نخواهد دید. به دنبال من خواهید گشت، ولی من دیگر نخواهم بود. |
| کسانی که می‌میرند مثل ابری که پراکنده و ناپدید می‌شود، برای همیشه از این دنیا می‌روند. (Sheol h7585) |
10 han vender ej atter hjem til sit Hus, hans Sted faar ham aldrig at se igen.
| تا به ابد از خانه و خانوادهٔ خود دور می‌شوند و دیگر هرگز کسی آنها را نخواهد دید. |
11 Saa vil jeg da ej lægge Baand paa min Mund, men tale i Aandens Kvide, sukke i bitter Sjælenød.
| پس بگذارید غم و غصه‌ام را بیان کنم؛ بگذارید از تلخی جانم سخن بگویم. |
12 Er jeg et Hav, eller er jeg en Drage, siden du sætter Vagt ved mig?
| مگر من جانور وحشی هستم که مرا در بند گذاشته‌ای؟ |
13 Naar jeg tænker, mit Leje skal lindre mig, Sengen lette mit Suk,
| حتی وقتی در بسترم دراز می‌کشم تا بخوابم و بدبختی‌ام را فراموش کنم، تو با کابوس شب مرا می‌ترسانی. |
14 da ængster du mig med Drømme, skræmmer mig op ved Syner,
15 saa min Sjæl vil hellere kvæles, hellere dø end lide.
| برایم بهتر می‌بود گلویم را می‌فشردند و خفه‌ام می‌کردند تا اینکه به چنین زندگی نکبت‌باری ادامه بدهم. |
16 Nu nok! Jeg lever ej evigt, slip mig, mit Liv er et Pust!
| از زندگی بیزارم و نمی‌خواهم زنده بمانم. مرا به حال خود رها کن زیرا روزهایم دمی بیش نیست. |
17 Hvad er et Menneske, at du regner ham og lægger Mærke til ham,
| انسان چیست که او را به حساب آوری، و این همه به او فکر کنی؟ |
18 hjemsøger ham hver Morgen, ransager ham hvert Øjeblik?
| هر روز صبح از او بازجویی کنی و هر لحظه او را بیازمایی؟ |
19 Naar vender du dog dit Øje fra mig, slipper mig, til jeg har sunket mit Spyt?
| چرا حتی یک لحظه تنهایم نمی‌گذاری تا آب دهانم را فرو برم؟ |
20 Har jeg syndet, hvad skader det dig, du, som er Menneskets Vogter? Hvi gjorde du mig til Skive, hvorfor blev jeg dig til Byrde?
| ای خدایی که ناظر بر اعمال آدمیان هستی، اگر مرتکب گناهی شده‌ام، آیا آن گناه به تو لطمه‌ای زده است؟ برای چه مرا هدف تیرهای خود قرار داده‌ای؟ آیا من برای تو باری سنگین شده‌ام؟ |
21 Hvorfor tilgiver du ikke min Synd og lader min Brøde uænset? Snart ligger jeg jo under Mulde, du søger mig — og jeg er ikke mere!
| چرا گناهم را نمی‌بخشی و از تقصیر من در نمی‌گذری؟ من به‌زودی زیر خاک خواهم رفت و تو به دنبالم خواهی گشت، ولی من دیگر نخواهم بود. |
