Job 7
1 Har Mennesket paa Jord ej Krigerkaar? Som en Daglejers er hans Dage.
Difinita estas ja por la homo la limtempo sur la tero, Kaj liaj tagoj estas kiel la tagoj de dungito.
2 Som Trællen, der higer efter Skygge som Daglejeren, der venter paa Løn,
Kiel sklavo, kiu sopiras al ombro, Kaj kiel dungito, kiu atendas sian pagon,
3 saa fik jeg Skuffelses Maaneder i Arv kvalfulde Nætter til Del.
Tiel mi ricevis sorte monatojn vantajn, Kaj noktoj turmentaj estas nombritaj al mi.
4 Naar jeg lægger mig, siger jeg: »Hvornaar er det Dag, at jeg kan staa op?« og naar jeg staar op: »Hvornaar er det Kvæld?« Jeg mættes af Uro, til Dagen gryr.
Kiam mi kuŝiĝas, mi diras: Kiam mi leviĝos? Sed la vespero fariĝas longa, kaj mi satiĝas de maltrankvileco ĝis la tagiĝo.
5 Mit Legeme er klædt med Orme og Skorpe, min Hud skrumper ind og væsker.
Mia korpo estas kovrita de vermoj kaj de pecoj da tero; Mia haŭto krevis kaj putras.
6 Raskere end Skyttelen flyver mine Dage, de svinder bort uden Haab.
Miaj tagoj forflugis pli facile, ol bobeno de teksisto, Kaj pasis, lasinte nenian esperon.
7 Kom i Hu, at mit Liv er et Pust, ej mer faar mit Øje Lykke at skue!
Memoru, ke mia vivo estas bloveto, Ke miaj okuloj ne plu revidos bonon;
8 Vennens Øje skal ikke se mig, dit Øje søger mig — jeg er ikke mere.
Ne plu revidos min okulo de vidanto; Vi volos ekrigardi min, sed mi jam ne ekzistos.
Nubo pasas kaj foriras; Tiel ne plu revenas tiu, kiu iris en Ŝeolon; (Sheol h7585)
10 han vender ej atter hjem til sit Hus, hans Sted faar ham aldrig at se igen.
Li ne plu revenas en sian domon; Lia loko ne plu rekonos lin.
11 Saa vil jeg da ej lægge Baand paa min Mund, men tale i Aandens Kvide, sukke i bitter Sjælenød.
Tial mi ne detenos mian buŝon; Mi parolos en la premiteco de mia spirito, Mi plendos en la maldolĉeco de mia animo.
12 Er jeg et Hav, eller er jeg en Drage, siden du sætter Vagt ved mig?
Ĉu mi estas maro aŭ mara monstro, Ke Vi starigis gardon por mi?
13 Naar jeg tænker, mit Leje skal lindre mig, Sengen lette mit Suk,
Kiam mi pensas, ke mia lito min konsolos, Ke mia kuŝejo plifaciligos mian suferadon,
14 da ængster du mig med Drømme, skræmmer mig op ved Syner,
Tiam Vi teruras min per sonĝoj, Timigas min per vizioj;
15 saa min Sjæl vil hellere kvæles, hellere dø end lide.
Kaj mia animo deziras sufokiĝon, Miaj ostoj la morton.
16 Nu nok! Jeg lever ej evigt, slip mig, mit Liv er et Pust!
Tedis al mi; ne eterne mi vivu; Forlasu min, ĉar miaj tagoj estas vantaĵo.
17 Hvad er et Menneske, at du regner ham og lægger Mærke til ham,
Kio estas homo, ke Vi faras lin granda, Ke Vi zorgas pri li,
18 hjemsøger ham hver Morgen, ransager ham hvert Øjeblik?
Ke Vi rememoras lin ĉiumatene, Elprovas lin ĉiumomente?
19 Naar vender du dog dit Øje fra mig, slipper mig, til jeg har sunket mit Spyt?
Kial Vi ne deturnas Vin de mi, Ne lasas min libera eĉ tiom, ke mi povu engluti mian salivon?
20 Har jeg syndet, hvad skader det dig, du, som er Menneskets Vogter? Hvi gjorde du mig til Skive, hvorfor blev jeg dig til Byrde?
Se mi pekis, kion mi per tio faris al Vi, ho gardanto de la homoj? Kial Vi faris min celo de Viaj atakoj, Ke mi fariĝis ŝarĝo por mi mem?
21 Hvorfor tilgiver du ikke min Synd og lader min Brøde uænset? Snart ligger jeg jo under Mulde, du søger mig — og jeg er ikke mere!
Kaj kial Vi ne deprenas mian pekon, ne pardonas mian malbonagon? Jen mi ja baldaŭ kuŝos en la tero; Kaj kiam Vi morgaŭ serĉos min, mi ne ekzistos.
