Job 7
1 Har Mennesket paa Jord ej Krigerkaar? Som en Daglejers er hans Dage.
İnsanın yer üzündəki həyatı ağır xidmət deyilmi? Keçirdiyi günlərin muzdur ömründən fərqi nədir?
2 Som Trællen, der higer efter Skygge som Daglejeren, der venter paa Løn,
Kölgəyə həsrət qalan kölə kimidir, Muzdunu gözləyən fəhlə kimidir,
3 saa fik jeg Skuffelses Maaneder i Arv kvalfulde Nætter til Del.
Bəli, irs olaraq mənə boş aylar verildi, Qismətimə sıxıntılı gecələr düşdü.
4 Naar jeg lægger mig, siger jeg: »Hvornaar er det Dag, at jeg kan staa op?« og naar jeg staar op: »Hvornaar er det Kvæld?« Jeg mættes af Uro, til Dagen gryr.
Yatanda düşünürəm: “Görəsən nə vaxt qalxacağam?” Gecə isə hey uzanır, Mən gün doğana qədər yerimdə qurcalanıram.
5 Mit Legeme er klædt med Orme og Skorpe, min Hud skrumper ind og væsker.
Bədənimə qurd düşüb, qabıqlanır, Çatlayan dərimdən irin axır.
6 Raskere end Skyttelen flyver mine Dage, de svinder bort uden Haab.
Günlərim toxucunun məkikindən də sürətli gedir, Ümidsiz sona çatır.
7 Kom i Hu, at mit Liv er et Pust, ej mer faar mit Øje Lykke at skue!
Ey Allah, yada sal, həyatım bir nəfəsdir, Gözüm yenidən yaxşılıq görməyəcək.
8 Vennens Øje skal ikke se mig, dit Øje søger mig — jeg er ikke mere.
Bu anda mənə baxan gözlər məni təzədən görməyəcək, Sənin gözlərin üzərimdə olacaq, amma mən olmayacağam.
Bulud dağılıb getdiyi kimi Ölülər diyarına enən bir daha çıxmaz. (Sheol h7585)
10 han vender ej atter hjem til sit Hus, hans Sted faar ham aldrig at se igen.
Bir daha evinə qayıtmaz, Olduğu yer artıq onu tanımaz.
11 Saa vil jeg da ej lægge Baand paa min Mund, men tale i Aandens Kvide, sukke i bitter Sjælenød.
Ona görə sakitləşməyəcəyəm, Ruhumun sıxıntısını dilə gətirəcəyəm, Canımın ağrısından şikayət edəcəyəm.
12 Er jeg et Hav, eller er jeg en Drage, siden du sætter Vagt ved mig?
Dənizəmmi, dəniz əjdahasıyammı? Niyə üzərimdə nəzarətçi qoyursan?
13 Naar jeg tænker, mit Leje skal lindre mig, Sengen lette mit Suk,
Düşündüm ki, bəlkə yatağım məni rahatlar, Döşəyim şikayətimi azaldar.
14 da ængster du mig med Drømme, skræmmer mig op ved Syner,
Məni yuxularla qorxudursan, Röyalarla canıma vəlvələ salırsan.
15 saa min Sjæl vil hellere kvæles, hellere dø end lide.
Canım boğulub-ölməyi yaşamaqdan üstün tutur, Quru cəsəddə qalmaqdansa ölüm mənə xoşdur.
16 Nu nok! Jeg lever ej evigt, slip mig, mit Liv er et Pust!
Həyatımdan bezmişəm, Uzun ömür istəmirəm. Məndən əlini çək, Ömrümün mənası getdi.
17 Hvad er et Menneske, at du regner ham og lægger Mærke til ham,
İnsan nədir ki, onu bu qədər böyüdürsən, Qayğısını çəkirsən.
18 hjemsøger ham hver Morgen, ransager ham hvert Øjeblik?
Ona hər səhər baş çəkirsən, Hər an onu sınayırsan.
19 Naar vender du dog dit Øje fra mig, slipper mig, til jeg har sunket mit Spyt?
Nə vaxtadək nəzərini üzərimdən çəkməyəcəksən? Mənə udqunmağa imkan verməyəcəksən?
20 Har jeg syndet, hvad skader det dig, du, som er Menneskets Vogter? Hvi gjorde du mig til Skive, hvorfor blev jeg dig til Byrde?
Ey insan nəzarətçisi, nədir günahım? Mən Sənə nə etmişəm? Məni niyə Özünə hədəf etdin? İndi öz yükümü çəkə bilmirəm.
21 Hvorfor tilgiver du ikke min Synd og lader min Brøde uænset? Snart ligger jeg jo under Mulde, du søger mig — og jeg er ikke mere!
Niyə üsyankarlığımı əfv etmirsən, Təqsirimi bağışlamırsan? Bir azdan torpaq altda yatacağam, Axtarsan da, məni tapmayacaqsan».
