Job 41

1 Kan du trække Krokodillen op med Krog og binde dens Tunge med Snøre?

Zult gij den Leviathan met den angel trekken, of zijn tong met een koord, dat gij laat nederzinken?

2 Kan du mon stikke et Siv i dens Snude, bore en Krog igennem dens Kæber?

Zult gij hem een bieze in den neus leggen, of met een doorn zijn kaak doorboren?

3 Mon den vil trygle dig længe og give dig gode Ord?

Zal hij aan u veel smekingen maken? Zal hij zachtjes tot u spreken?

4 Mon den vil indgaa en Pagt med dig, saa du faar den til Træl for evigt?

Zal hij een verbond met u maken? Zult gij hem aannemen tot een eeuwigen slaaf?

5 Han du mon lege med den som en Fugl og tøjre den for dine Pigebørn?

Zult gij met hem spelen gelijk met een vogeltje, of zult gij hem binden voor uw jonge dochters?

6 Falbyder Fiskerlauget den og stykker den ud mellem Sælgerne?

Zullen de metgezellen over hem een maaltijd bereiden? Zullen zij hem delen onder de kooplieden?

7 Mon du kan spække dens Hud med Kroge og med Harpuner dens Hoved?

Zult gij zijn huis met haken vullen, of met een visserskrauwel zijn hoofd?

8 Læg dog engang din Haand paa den! Du vil huske den Kamp og gør det ej mer.

Leg uw hand op hem, gedenk des strijds, doe het niet meer.

9 Det Haab vilde blive til Skamme, alene ved Synet laa du der.

Zie, zijn hoop zal feilen; zal hij ook voor zijn gezicht nedergeslagen worden?

10 Ingen drister sig til at tirre den, hvem holder Stand imod den?

Niemand is zo koen, dat hij hem opwekken zou; wie is dan hij, die zich voor Mijn aangezicht stellen zou?

11 Hvem møder den og slipper fra det hvem under hele Himlen?

Wie heeft Mij voorgekomen, dat Ik hem zou vergelden? Wat onder den gansen hemel is, is het Mijne.

12 Jeg tier ej om dens Lemmer, hvor stærk den er, hvor smukt den er skabt.

Ik zal zijn leden niet verzwijgen, noch het verhaal zijner sterkte, noch de bevalligheid zijner gestaltenis.

13 Hvem har trukket dens Klædning af, trængt ind i dens dobbelte Panser?

Wie zou het opperste zijns kleeds ontdekken? Wie zou met zijn dubbelen breidel hem aankomen?

14 Hvem har aabnet dens Ansigts Døre? Rundt om dens Tænder er Rædsel.

Wie zou de deuren zijns aangezichts opendoen? Rondom zijn tanden is verschrikking.

15 Dens Ryg er Reder af Skjolde, dens Bryst er et Segl af Sten;

Zeer uitnemend zijn zijn sterke schilden, elkeen gesloten als met een nauwdrukkend zegel.

16 de sidder tæt ved hverandre, Luft kommer ikke ind derimellem;

Het een is zo na aan het andere, dat de wind daar niet kan tussen komen.

17 de hænger fast ved hverandre, uadskilleligt griber de ind i hverandre.

Zij kleven aan elkander, zij vatten zich samen, dat zij zich niet scheiden.

18 Dens Nysen fremkalder straalende Lys, som Morgenrødens Øjenlaag er dens Øjne.

Elk een zijner niezingen doet een licht schijnen; en zijn ogen zijn als de oogleden des dageraads.

19 Ud af dens Gab farer Fakler, Ildgnister spruder der frem.

Uit zijn mond gaan fakkelen, vurige vonken raken er uit.

20 Em staar ud af dens Næsebor som af en ophedet, kogende Kedel.

Uit zijn neusgaten komt rook voort, als uit een ziedenden pot en ruimen ketel.

21 Dens Aande tænder som glødende Kul, Luer staar ud af dens Gab.

Zijn adem zou kolen doen vlammen, en een vlam komt uit zijn mond voort.

22 Styrken bor paa dens Hals, og Angsten hopper foran den.

In zijn hals herbergt de sterkte; voor hem springt zelfs de droefheid van vreugde op.

23 Tæt sidder Kødets Knuder, som støbt til Kroppen; de rokkes ikke;

De stukken van zijn vlees kleven samen; elkeen is vast in hem, het wordt niet bewogen.

24 fast som Sten er dens Hjerte støbt, fast som den nederste Møllesten.

Zijn hart is vast gelijk een steen; ja, vast gelijk een deel van den ondersten molensteen.

25 Naar den rejser sig, gyser Helte, fra Sans og Samling gaar de af Skræk.

Van zijn verheffen schromen de sterken; om zijner doorbrekingen wille ontzondigen zij zich.

26 Angriberens Sværd holder ikke Stand, ej Kastevaaben, Spyd eller Pil.

Raakt hem iemand met het zwaard, dat zal niet bestaan, spies, schicht noch pantsier.

27 Jern regner den kun for Halm og Kobber for trøsket Træ;

Hij acht het ijzer voor stro, en het staal voor verrot hout.

28 Buens Søn slaar den ikke paa Flugt, Slyngens Sten bliver Straa for den,

De pijl zal hem niet doen vlieden, de slingerstenen worden hem in stoppelen veranderd.

29 Stridskøllen regnes for Rør, den ler ad det svirrende Spyd.

De werpstenen worden van hem geacht als stoppelen, en hij belacht de drilling der lans.

30 Paa Bugen er der skarpe Rande, dens Spor i Dyndet er som Tærskeslædens;

Onder hem zijn scherpe scherven; hij spreidt zich op het puntachtige, als op slijk.

31 Dybet faar den i Kog som en Gryde, en Salvekedel gør den af Floden;

Hij doet de diepte zieden gelijk een pot; hij stelt de zee als een apothekerskokerij.

32 bag den er der en lysende Sti, Dybet synes som Sølverhaar.

Achter zich verlicht hij het pad; men zou den afgrond voor grijzigheid houden.

33 Dens Lige findes ikke paa Jord, den er skabt til ikke at frygte.

Op de aarde is niets met hem te vergelijken, die gemaakt is om zonder schrik te wezen.

34 Alt, hvad højt er, ræddes for den, den er Konge over alle stolte Dyr.

Hij aanziet alles, wat hoog is, hij is een koning over alle jonge hoogmoedige dieren.