Job 4
1 Saa tog Temaniten Elifaz til Orde og sagde:
Eliifaaz namichi Teemaan sun akkana jedhee deebise:
2 Ærgrer det dig, om man taler til dig? Men hvem kan her være tavs?
“Yoo namni tokko sitti dubbachuu yaale, ati ni komattaa? Garuu eenyutu dubbachuu dhiisa?
3 Du har selv talt mange til Rette og styrket de slappe Hænder,
Ati akka nama baayʼee barsiifte, akka harka dadhabaa illee jajjabeessite yaadadhu.
4 dine Ord holdt den segnende oppe, vaklende Knæ gav du Kraft —
Dubbiin kee warra gatantaran gargaaree dhaabeera; atis jilba laafe jabeessiteerta.
5 Men nu det gælder dig selv, saa taber du Modet, nu det rammer dig selv, er du slaget af Skræk!
Amma garuu rakkinni sirra gaʼe; atis abdii kutatteerta; rakkinni si miidheera; atis rifatteerta;
6 Er ikke din Gudsfrygt din Tillid, din fromme Færd dit Haab?
Waaqa sodaachuun kee irkoo kee, qajeelinni karaa keetiis abdii kee mitii?
7 Tænk efter! Hvem gik uskyldig til Grunde, hvor gik retsindige under?
“Ammas yaadadhu; namni qulqulluun takkumaa badee beekaa? Qajeelonni eessatti badanii beeku?
8 Men det har jeg set: Hvo Uret pløjer og saar Fortræd, de høster det selv.
Akka ani hubadhetti warri waan hamaa qotatan, kanneen waan hamaa facaasanis isuma haammatu.
9 For Guds Aand gaar de til Grunde, for hans Vredes Pust gaar de til.
Isaanis hafuura Waaqni isaanitti baafatuun badu; hafuuraa dheekkamsa isaaniitiinis ni barbadeeffamu.
10 Løvens Brøl og Vilddyrets Glam Ungløvernes Tænder slaas ud;
Leenci ni aada; ni gururiʼas; ilkaan leenca saafelaa garuu ni caccaba.
11 Løven omkommer af Mangel paa Rov, og Løveungerne spredes.
Leenci jabaan waan adamsu dhabee ni duʼa; ilmaan leenca dhaltuus ni bittinnaaʼu.
12 Der sneg sig til mig et Ord mit Øre opfanged dets Hvisken
“Dubbiin tokko icciitiidhaan naa fidame; gurri koos asaasa isaa dhagaʼe.
13 i Nattesynernes Tanker, da Dvale sank over Mennesker;
Abjuu halkanii sodaachisaa keessa, yommuu hirribni cimaan nama qabatutti,
14 Angst og Skælven kom over mig, alle mine Ledemod skjalv;
sodaa fi hollachuun na qabatee lafee koo hunda raase.
15 et Pust strøg over mit Ansigt, Haarene rejste sig paa min Krop.
Hafuurri luffi jedhee fuula koo dura darbe; rifeensi dhagna koos kaʼee dhaabate.
16 Saa stod det stille! Jeg sansed ikke, hvordan det saa ud; en Skikkelse stod for mit Øje, jeg hørte en hviskende Stemme:
Innis ni dhaabate; ani garuu inni maal akka taʼe hubachuu hin dandeenye. Fakkiin tokko ija koo dura dhaabate; anis sagalee tasgabbii kan akkana jedhu tokkon dhagaʼe:
17 »Har et Menneske Ret for Gud, mon en Mand er ren for sin Skaber?
‘Namni duʼa hin oolle, Waaqa caalaa qajeelaa taʼuu dandaʼaa? Namni Uumaa isaa caalaa qulqulluu taʼuu dandaʼaa?
18 End ikke sine Tjenere tror han, hos sine Engle finder han Fejl,
Waaqni tajaajiltoota isaa hin amanatu; ergamoota isaas balleessaa isaaniitiin ni gaafata;
19 endsige hos dem, der bor i en Hytte af Ler og har deres Grundvold i Støvet!
yoos warri manneen suphee keessa jiraatan, warri hundeen isaanii biyyoo taʼe, warri bilii caalaa burkutaaʼan immoo akkam haa taʼan ree?
20 De knuses ligesom Møl, imellem Morgen og Aften, de sønderslaas uden at ænses, for evigt gaar de til Grunde.
Isaan ganamaa fi galgala gidduutti burkutaaʼu; tasumas bara baraan ni badu.
21 Rives ej deres Teltreb ud? De dør, men ikke i Visdom.
Akka isaan ogummaa malee duʼaniif funyoon dunkaana isaanii hin luqqifamnee?’
