Job 4
1 Saa tog Temaniten Elifaz til Orde og sagde:
Awo Erifaazi Omutemani n’ayanukula ng’agamba nti,
2 Ærgrer det dig, om man taler til dig? Men hvem kan her være tavs?
“Omuntu bw’anaayogera naawe onoonyiiga? Naye ani ayinza okusirika obusirisi?
3 Du har selv talt mange til Rette og styrket de slappe Hænder,
Laba, wayigiriza bangi, emikono eminafu wagizzaamu amaanyi.
4 dine Ord holdt den segnende oppe, vaklende Knæ gav du Kraft —
Ebigambo byo byanyweza abaali bagwa, era ng’ozzaamu amaanyi amaviivi agaali gakankana.
5 Men nu det gælder dig selv, saa taber du Modet, nu det rammer dig selv, er du slaget af Skræk!
Naye kaakano kikutuuseeko, oweddemu amaanyi; kikutte ku ggwe n’oggwaawo!
6 Er ikke din Gudsfrygt din Tillid, din fromme Færd dit Haab?
Okutya Katonda wo si bwe bwesige bwo, n’obwesimbu bwo si ly’essuubi lyo?
7 Tænk efter! Hvem gik uskyldig til Grunde, hvor gik retsindige under?
“Kaakano lowooza; ani ataliiko musango eyali azikiridde? Oba wa abatuukirivu gye baali bamaliddwawo?
8 Men det har jeg set: Hvo Uret pløjer og saar Fortræd, de høster det selv.
Okusinziira ku kyendabye; abo abateekateeka okukola ebibi era ne basiga ebitali bya butuukirivu, bakungula bizibu.
9 For Guds Aand gaar de til Grunde, for hans Vredes Pust gaar de til.
Bazikirizibwa omukka Katonda gw’assa, bamalibwawo obusungu bwe.
10 Løvens Brøl og Vilddyrets Glam Ungløvernes Tænder slaas ud;
Okuwuluguma kw’empologoma, n’eddoboozi ly’empologoma enkambwe, n’amannyo g’empologoma ento gamenyeka.
11 Løven omkommer af Mangel paa Rov, og Løveungerne spredes.
Empologoma ey’amaanyi ezikirira olw’okubulwa omuyiggo, n’obwana bw’empologoma busaasaana.
12 Der sneg sig til mig et Ord mit Øre opfanged dets Hvisken
“Nategeezebwa ekigambo eky’ekyama, ne nkitegera okutu.
13 i Nattesynernes Tanker, da Dvale sank over Mennesker;
Wakati mu birowoozo n’okwolesebwa kw’ekiro ng’otulo otungi tukutte omuntu,
14 Angst og Skælven kom over mig, alle mine Ledemod skjalv;
okutya n’okukankana byankwata ne bireetera amagumba gange okunyegenya.
15 et Pust strøg over mit Ansigt, Haarene rejste sig paa min Krop.
Omwoyo gw’ayita mu maaso gange, obwoya bw’oku mubiri gwange ne buyimirira.
16 Saa stod det stille! Jeg sansed ikke, hvordan det saa ud; en Skikkelse stod for mit Øje, jeg hørte en hviskende Stemme:
Ne buyimirira butengerera, naye saasobola kwetegereza ndabika yaabwo, n’ekifaananyi kyali mu maaso gange, ne wabaawo akasiriikiriro, ne ndyoka mpulira eddoboozi nga ligamba nti,
17 »Har et Menneske Ret for Gud, mon en Mand er ren for sin Skaber?
‘Omuntu afa ayinza okuba omutuukirivu okusinga Katonda? Omuntu ayinza okuba omulongoofu okusinga Omutonzi we?
18 End ikke sine Tjenere tror han, hos sine Engle finder han Fejl,
Obanga abaddu be tabeesiga, nga bamalayika be abalanga ensobi
19 endsige hos dem, der bor i en Hytte af Ler og har deres Grundvold i Støvet!
kale kiriba kitya, abo abasula mu z’ebbumba ezirina emisingi egiri mu nfuufu, ababetentebwa n’okusinga ekiwojjolo?
20 De knuses ligesom Møl, imellem Morgen og Aften, de sønderslaas uden at ænses, for evigt gaar de til Grunde.
Bamalibwawo wakati w’amakya n’akawungeezi, bazikirira emirembe n’emirembe awatali abafaako.
21 Rives ej deres Teltreb ud? De dør, men ikke i Visdom.
Omuguwa gwa weema yaabwe gusimbulwa munda, ne bafa ng’abasirusiru.’”
