Job 31

1 Jeg sluttede en Pagt med mit Øje om ikke at se paa en Jomfru;

Zawarłem przymierze ze swoimi oczami; jak mógłbym więc myśleć o pannie?

2 hvad var ellers min Lod fra Gud hist oppe, den Arv, den Almægtige gav fra det høje?

Jaki bowiem byłby dział od Boga z góry? I jakie byłoby dziedzictwo od Wszechmocnego z wysoka?

3 Har ikke den lovløse Vanheld i Vente, Udaadsmændene Modgang?

Czy zatracenie nie jest [przygotowane] dla niegodziwych i sroga pomsta dla czyniących nieprawość?

4 Ser han ej mine Veje og tæller alle mine Skridt?

Czyż on nie widzi moich dróg i nie liczy wszystkich moich kroków?

5 Har jeg holdt til med Løgn, og hasted min Fod til Svig —

Jeśli postępowałem kłamliwie, jeśli moja noga spieszyła się do oszustwa;

6 paa Rettens Vægtskaal veje han mig, saa Gud kan kende min Uskyld —

To niech zważy mnie na wadze sprawiedliwej i niech Bóg pozna moją prawość.

7 er mit Skridt bøjet af fra Vejen, og har mit Hjerte fulgt mine Øjne, hang noget ved mine Hænder,

Jeśli moja noga zboczyła z drogi i moje serce poszło za moimi oczami, i jeśli jakaś zmaza przylgnęła do moich rąk;

8 da gid jeg maa saa og en anden fortære, og hvad jeg planted, oprykkes med Rode!

Wtedy niech ja sieję, a inny spożywa, niech moje latorośle będą wykorzenione.

9 Blev jeg en Daare paa Grund af en Kvinde, og har jeg luret ved Næstens Dør,

Jeśli moje serce uwiodła kobieta i jeśli czyhałem pod drzwiami swego bliźniego;

10 saa dreje min Hustru Kværn for en anden, og andre bøje sig over hende!

To niech moja żona mieli innemu i niech inni się nad nią schylają.

11 Thi sligt var Skændselsdaad, Brøde, der drages for Retten,

[Jest] to bowiem haniebny czyn, karygodna nieprawość;

12 ja, Ild, der æder til Afgrunden og sætter hele min Høst i Brand!

To jest ogień, który pożera aż do zatracenia i może wykorzenić cały mój dobytek.

13 Har jeg ringeagtet min Træls og min Trælkvindes Ret, naar de trættede med mig,

Jeśli zlekceważyłem sprawę swojego sługi albo swojej służącej, gdy wiedli spór ze mną;

14 hvad skulde jeg da gøre, naar Gud stod op, hvad skulde jeg svare, naar han saa efter?

Co zrobię, gdy Bóg powstanie? Gdy mnie nawiedzi, co mu odpowiem?

15 Har ikke min Skaber skabt ham i Moders Skød, har en og samme ej dannet os begge i Moders Liv?

Czy ten, który mnie stworzył w łonie, nie stworzył też jego? Czy nie on jeden ukształtował nas w łonie?

16 Har jeg afslaaet ringes Ønske, ladet Enkens Øjne vansmægte,

Jeśli odmówiłem prośbie ubogich i jeśli zasmuciłem oczy wdowy;

17 var jeg ene om at spise mit Brød, har den faderløse ej spist deraf —

Jeśli sam jadłem swoją kromkę [i] nie jadła z niej sierota;

18 nej, fra Barnsben fostred jeg ham som en Fader, jeg ledede hende fra min Moders Skød.

(Od swojej młodości bowiem wychowywałem ją jak ojciec, a od łona swojej matki prowadziłem [wdowę]);

19 Har jeg set en Stakkel blottet for Klæder, en fattig savne et Tæppe —

Jeśli widziałem ginącego z powodu braku ubrania albo biedaka bez okrycia;

20 visselig nej, hans Hofter velsigned mig, naar han varmed sig i Uld af mine Lam.

Jeśli jego biodra nie błogosławiły mi dlatego, że się zagrzał wełną moich owiec;

21 Har jeg løftet min Baand mod en faderløs, fordi jeg var vis paa Medhold i Retten,

Jeśli podniosłem rękę przeciwko sierocie, gdy widziałem w bramie swoją pomoc;

22 saa falde min Skulder fra Nakken, saa rykkes min Arm af Led!

Wtedy niech odpadnie mój bark od karku, a niech moje ramię wyjdzie ze stawu.

23 Thi Guds Rædsel var kommet over mig, og naar han rejste sig, magted jeg intet!

Bałem się bowiem klęski od Boga, a przed jego majestatem nie mógłbym [się ostać].

24 Har jeg slaaet min Lid til Guld, kaldt det rene Guld min Fortrøstning,

Jeśli pokładałem w złocie swoją nadzieję, a do czystego złota mówiłem: [Ty jesteś] moją ufnością;

25 var det min Glæde, at Rigdommen voksed, og at min Haand fik sanket saa meget,

Jeśli radowałem się ze swojego wielkiego bogactwa i [tego], że moja ręka nabyła wiele;

26 saa jeg, hvorledes Sollyset straaled, eller den herligt skridende Maane,

Jeśli patrzyłem na słońce, gdy świeciło, i na księżyc, gdy sunął wspaniale;

27 og lod mit Hjerte sig daare i Løn, saa jeg hylded dem med Kys paa min Haand —

A moje serce dało się uwieść potajemnie i moje usta całowały moją rękę;

28 ogsaa det var Brøde, der drages for Retten, thi da fornægted jeg Gud hist oppe.

I to byłaby nieprawość karygodna, bo zaparłbym się Boga z wysoka.

29 Var min Avindsmands Fald min Glæd jubled jeg, naar han ramtes af Vanheld —

Jeśli cieszyłem się z upadku tego, który mnie nienawidzi, jeśli wyniosłem się, gdy mu się źle wiodło;

30 nej, jeg tillod ikke min Gane at synde, saa jeg bandende kræved hans Sjæl.

(Nawet nie pozwoliłem zgrzeszyć swoim ustom, pragnąc przekleństwa na jego duszy);

31 Har min Husfælle ej maattet sige: »Hvem mættedes ej af Kød fra hans Bord« —

Czy ludzie z mojego namiotu nie mówili: Obyśmy mieli z jego mięsa! Nie możemy się najeść.

32 nej, den fremmede laa ej ude om Natten, jeg aabned min Dør for Vandringsmænd.

Obcy nie nocował na dworze, swoje drzwi otwierałem podróżnemu.

33 Har jeg skjult mine Synder, som Mennesker gør, saa jeg dulgte min Brøde i Brystet

Jeśli ukrywałem swoje przestępstwa jak Adam i chowałem w zanadrzu swoją nieprawość;

34 af Frygt for den store Hob, af Angst for Stamfrænders Ringeagt, saa jeg blev inden Døre i Stilhed! —

Czy strach przed wielką zgrają albo pogarda bliskich przeraziły mnie, abym milczał i nie wychodził [za] drzwi?

35 Ak, var der dog en, der hørte paa mig! Her er mit Bomærke — lad den Almægtige svare! Havde jeg blot min Modparts Indlæg!

Obym miał kogoś, kto by mnie wysłuchał! Oto moja prośba, [aby] Wszechmogący odpowiedział mi i aby mój wróg napisał księgę.

36 Sandelig, tog jeg det paa min Skulder, kransed mit Hoved dermed som en Krone,

Czy nie nosiłbym jej na swoim ramieniu i nie przywiązałbym jej sobie [jak] koronę?

37 svared ham for hvert eneste Skridt og mødte ham som en Fyrste.

Oznajmiłbym mu liczbę swoich kroków; zbliżyłbym się do niego jak książę.

38 Har min Mark maattet skrige over mig og alle Furerne græde,

Jeśli moja ziemia wołała przeciwko mnie, jeśli razem z nią płakały jej bruzdy;

39 har jeg tæret dens Kraft uden Vederlag, udslukt dens Ejeres Liv,

Jeśli spożywałem z jej plonów bez zapłaty, jeśli jej właścicieli pozbawiłem życia;

40 saa gro der Tjørn for Hvede og Ukrudt i Stedet for Byg! Her ender Jobs Ord.

Niech rosną ciernie zamiast pszenicy i sam kąkol zamiast jęczmienia. Skończyły się słowa Hioba.