Job 31

1 Jeg sluttede en Pagt med mit Øje om ikke at se paa en Jomfru;

با چشمان خود عهد بستم که هرگز با نظر شهوت به دختری نگاه نکنم.

2 hvad var ellers min Lod fra Gud hist oppe, den Arv, den Almægtige gav fra det høje?

خدای قادر مطلق که در بالاست برای ما چه تدارک دیده است؟

3 Har ikke den lovløse Vanheld i Vente, Udaadsmændene Modgang?

آیا مصیبت و بلا سرنوشت شریران و بدکاران نیست؟

4 Ser han ej mine Veje og tæller alle mine Skridt?

آیا او هر کاری را که می‌کنم و هر قدمی را که برمی‌دارم نمی‌بیند.

5 Har jeg holdt til med Løgn, og hasted min Fod til Svig —

من هرگز دروغ نگفته و کسی را فریب نداده‌ام.

6 paa Rettens Vægtskaal veje han mig, saa Gud kan kende min Uskyld —

بگذار خدا خودش مرا با ترازوی عدل بسنجد و ببیند که بی‌گناهم.

7 er mit Skridt bøjet af fra Vejen, og har mit Hjerte fulgt mine Øjne, hang noget ved mine Hænder,

اگر پایم را از راه خدا بیرون گذاشته‌ام، یا اگر دلم در طمع چیزهایی بوده که چشمانم دیده است، یا اگر دستهایم به گناه آلوده شده است،

8 da gid jeg maa saa og en anden fortære, og hvad jeg planted, oprykkes med Rode!

باشد که غله‌ای که کاشته‌ام از ریشه کنده شود و یا شخص دیگری آن را درو کند.

9 Blev jeg en Daare paa Grund af en Kvinde, og har jeg luret ved Næstens Dør,

اگر شیفتهٔ زن مرد دیگری شده، در کمین او نشسته‌ام،

10 saa dreje min Hustru Kværn for en anden, og andre bøje sig over hende!

باشد که همسرم را مرد دیگری تصاحب کند؛

11 Thi sligt var Skændselsdaad, Brøde, der drages for Retten,

زیرا این کار زشت سزاوار مجازات است،

12 ja, Ild, der æder til Afgrunden og sætter hele min Høst i Brand!

و مانند آتشی جهنمی می‌تواند تمام هستی مرا بسوزاند و از بین ببرد.

13 Har jeg ringeagtet min Træls og min Trælkvindes Ret, naar de trættede med mig,

اگر نسبت به غلام یا کنیز خود بی‌انصافی می‌کردم، وقتی که از من شکایت داشتند،

14 hvad skulde jeg da gøre, naar Gud stod op, hvad skulde jeg svare, naar han saa efter?

چگونه می‌توانستم با خدا روبرو شوم؟ و هنگامی که در این باره از من سؤال می‌کرد، چه جوابی می‌دادم؟

15 Har ikke min Skaber skabt ham i Moders Skød, har en og samme ej dannet os begge i Moders Liv?

چون هم من و هم خدمتگزارانم، به دست یک خدا سرشته شده‌ایم.

16 Har jeg afslaaet ringes Ønske, ladet Enkens Øjne vansmægte,

هرگز از کمک کردن به فقرا کوتاهی نکرده‌ام. هرگز نگذاشته‌ام بیوه‌زنی در ناامیدی بماند،

17 var jeg ene om at spise mit Brød, har den faderløse ej spist deraf —

یا یتیمی گرسنگی بکشد، بلکه خوراک خود را با آنها قسمت کرده‌ام

18 nej, fra Barnsben fostred jeg ham som en Fader, jeg ledede hende fra min Moders Skød.

و تمام عمر خود را صرف نگهداری از آنها نموده‌ام.

19 Har jeg set en Stakkel blottet for Klæder, en fattig savne et Tæppe —

اگر کسی را می‌دیدم که لباس ندارد و از سرما می‌لرزد،

20 visselig nej, hans Hofter velsigned mig, naar han varmed sig i Uld af mine Lam.

لباسی از پشم گوسفندانم به او می‌دادم تا از سرما در امان بماند و او با تمام وجود برای من دعای خیر می‌کرد.

21 Har jeg løftet min Baand mod en faderløs, fordi jeg var vis paa Medhold i Retten,

اگر من با استفاده از نفوذی که در دادگاه داشته‌ام حق یتیمی را پایمال نموده باشم

22 saa falde min Skulder fra Nakken, saa rykkes min Arm af Led!

بازویم از کتفم بیفتد و دستم بشکند.

23 Thi Guds Rædsel var kommet over mig, og naar han rejste sig, magted jeg intet!

هرگز جرأت نمی‌کردم چنین کاری را انجام دهم، زیرا از مجازات و عظمت خدا می‌ترسیدم.

24 Har jeg slaaet min Lid til Guld, kaldt det rene Guld min Fortrøstning,

هرگز به طلا و نقره تکیه نکرده‌ام

25 var det min Glæde, at Rigdommen voksed, og at min Haand fik sanket saa meget,

و شادی من متکی به مال و ثروت نبوده است.

26 saa jeg, hvorledes Sollyset straaled, eller den herligt skridende Maane,

هرگز فریفتهٔ خورشید تابان و ماه درخشان نشده‌ام و آنها را از دور نبوسیده و پرستش نکرده‌ام؛

27 og lod mit Hjerte sig daare i Løn, saa jeg hylded dem med Kys paa min Haand —

28 ogsaa det var Brøde, der drages for Retten, thi da fornægted jeg Gud hist oppe.

چون اگر مرتکب چنین کارهایی شده بودم مفهومش این بود که خدای متعال را انکار کرده‌ام، و چنین گناهی بی‌سزا نمی‌ماند.

29 Var min Avindsmands Fald min Glæd jubled jeg, naar han ramtes af Vanheld —

هرگز از مصیبت دشمن شادی نکرده‌ام،

30 nej, jeg tillod ikke min Gane at synde, saa jeg bandende kræved hans Sjæl.

هرگز آنها را نفرین نکرده‌ام و زبانم را از این گناه باز داشته‌ام.

31 Har min Husfælle ej maattet sige: »Hvem mættedes ej af Kød fra hans Bord« —

هرگز نگذاشته‌ام خدمتگزارانم گرسنه بمانند.

32 nej, den fremmede laa ej ude om Natten, jeg aabned min Dør for Vandringsmænd.

هرگز نگذاشته‌ام غریبه‌ای شب را در کوچه بخوابد، بلکه در خانهٔ خود را به روی او باز گذاشته‌ام.

33 Har jeg skjult mine Synder, som Mennesker gør, saa jeg dulgte min Brøde i Brystet

هرگز مانند دیگران به خاطر ترس از سرزنش مردم، سعی نکرده‌ام گناهانم را پنهان سازم و خاموش در داخل خانهٔ خود بنشینم.

34 af Frygt for den store Hob, af Angst for Stamfrænders Ringeagt, saa jeg blev inden Døre i Stilhed! —

35 Ak, var der dog en, der hørte paa mig! Her er mit Bomærke — lad den Almægtige svare! Havde jeg blot min Modparts Indlæg!

ای کاش کسی پیدا می‌شد که به حرفهایم گوش بدهد! من دفاعیهٔ خود را تقدیم می‌کنم. بگذار قادر مطلق جواب مرا بدهد و اتهاماتی را که به من نسبت داده شده به من نشان دهد،

36 Sandelig, tog jeg det paa min Skulder, kransed mit Hoved dermed som en Krone,

و من آنها را مانند تاجی بر سر می‌گذارم!

37 svared ham for hvert eneste Skridt og mødte ham som en Fyrste.

تمام کارهایی را که کرده‌ام برای او تعریف می‌کنم و سربلند در حضور او می‌ایستم.

38 Har min Mark maattet skrige over mig og alle Furerne græde,

اگر زمینی که در آن کشت می‌کنم مرا متهم سازد به اینکه صاحبش را کشته‌ام و آن را تصاحب کرده‌ام تا از محصولش استفاده برم،

39 har jeg tæret dens Kraft uden Vederlag, udslukt dens Ejeres Liv,

40 saa gro der Tjørn for Hvede og Ukrudt i Stedet for Byg! Her ender Jobs Ord.

باشد که در آن زمین به جای گندم، خار و به عوض جو، علفهای هرز بروید. پایان سخنان ایوب.