Job 3
1 Derefter oplod Job sin Mund og forbandede sin Dag,
Pagkatapos nito'y ibinuka ni Job ang kaniyang bibig at sinumpa ang kaniyang kaarawan.
2 og Job tog til Orde og sagde:
At si Job ay sumagot, at nagsabi,
3 Bort med den Dag, jeg fødtes, den Nat, der sagde: »Se, en Dreng!«
Maparam nawa ang kaarawan ng kapanganakan sa akin, at ang gabi na nagsabi, may lalaking ipinaglihi.
4 Denne Dag vorde Mørke, Gud deroppe spørge ej om den, over den straale ej Lyset frem!
Magdilim nawa ang kaarawang yaon; huwag nawang pansinin ng Dios mula sa itaas, ni silangan man ng liwanag.
5 Mulm og Mørke løse den ind, Taage lægge sig over den, Formørkelser skræmme den!
Ang dilim at ang salimuot na kadiliman ang siyang mangagari niyaon; pag-ulapan nawa yaon; Pangilabutin nawa yaon ng lahat na nagpapadilim sa araw.
6 Mørket tage den Nat, den høre ej hjemme blandt Aarets Dage, den komme ikke i Maaneders Tal!
Suma gabing yaon nawa ang pagsasalimuot ng kadiliman: huwag nawang kagalakan sa mga araw ng sangtaon; huwag nawang mapasok sa bilang ng mga buwan.
7 Ja, denne Nat vorde gold, der lyde ej Jubel i den!
Narito, mapagisa ang gabing yaon; huwag nawang datnan yaon ng masayang tinig.
8 De, der besværger Dage, forbande den, de, der har lært at hidse Livjatan;
Sumpain nawa yaong nanganunumpa sa araw, ng nangamimihasang gumalaw sa buwaya.
9 dens Morgenstjerner formørkes, den bie forgæves paa Lys, den skue ej Morgenrødens Øjenlaag,
Mangagdilim nawa ang mga bituin ng pagtatakip-silim niyaon: maghintay nawa ng liwanag, nguni't huwag magkaroon: ni huwag mamalas ang mga bukang liwayway ng umaga:
10 fordi den ej lukked mig Moderlivets Døre og skjulte Kvide for mit Blik!
Sapagka't hindi tinakpan ang mga pinto ng bahay-bata ng aking ina, o ikinubli man ang kabagabagan sa aking mga mata.
11 Hvi døde jeg ikke i Moders Liv eller udaanded straks fra Moders Skød?
Bakit hindi pa ako namatay mula sa bahay-bata? Bakit di pa napatid ang aking hininga nang ipanganak ako ng aking ina?
12 Hvorfor var der Knæ til at tage imod mig, hvorfor var der Bryster at die?
Bakit tinanggap ako ng mga tuhod? O bakit ng mga suso, na aking sususuhin?
13 Saa havde jeg nu ligget og hvilet, saa havde jeg slumret i Fred
Sapagka't ngayon ay nahihiga sana ako at natatahimik; ako sana'y nakakatulog; na napapahinga ako:
14 blandt Konger og Jordens Styrere, der bygged sig Gravpaladser,
Na kasama ng mga hari at ng mga kasangguni sa lupa, na nagsisigawa ng mga dakong ilang sa ganang kanila;
15 blandt Fyrster, rige paa Guld, som fyldte deres Huse med Sølv.
O ng mga pangulo na nangagkaroon ng ginto, na pumuno sa kanilang bahay ng pilak:
16 Eller var jeg dog som et nedgravet Foster, som Børn, der ikke fik Lyset at se!
O gaya sana ng nalagas na nakatago, na hindi nabuhay; gaya sana ng sanggol na kailan man ay hindi nakakita ng liwanag.
17 Der larmer de gudløse ikke mer, der hviler de trætte ud,
Doo'y naglilikat ang masama sa pagbagabag; at doo'y nagpapahinga ang pagod.
18 alle de fangne har Ro, de hører ej Fogedens Røst;
Doo'y ang mga bihag ay nangagpapahingang magkakasama; hindi nila naririnig ang tinig ng nagpapaatag.
19 smaa og store er lige der og Trællen fri for sin Herre.
Ang mababa at ang mataas ay nangaroon; at ang alipin ay laya sa kaniyang panginoon.
20 Hvi giver Gud de lidende Lys, de bittert sørgende Liv,
Bakit binibigyan ng liwanag ang nasa karalitaan, at ng buhay ang kaluluwang nasa kahirapan;
21 dem, som bier forgæves paa Døden, graver derefter som efter Skatte,
Na naghihintay ng kamatayan, nguni't hindi dumarating; at hinahangad ng higit kaysa mga kayamanang nakatago;
22 som glæder sig til en Stenhøj, jubler, naar de finder deres Grav —
Na nagagalak ng di kawasa, at nangasasayahan, pagka nasumpungan ang libingan?
23 en Mand, hvis Vej er skjult, hvem Gud har stænget inde?
Bakit binibigyan ng liwanag ang tao na kinalilingiran ng lakad, at ang kinulong ng Dios?
24 Thi Suk er blevet mit daglige Brød, mine Ve raab strømmer som Vand.
Sapagka't nagbubuntong hininga ako bago ako kumain, at ang aking mga angal ay bumubugsong parang tubig.
25 Thi hvad jeg gruer for, rammer mig, hvad jeg bæver for, kommer over mig.
Sapagka't ang bagay na aking kinatatakutan ay dumarating sa akin, at ang aking pinangingilabutan ay dumarating sa akin.
26 Knap har jeg Fred, og knap har jeg Ro, knap har jeg Hvile, saa kommer Uro!
Hindi ako tiwasay, ni ako man ay tahimik, ni ako man ay napapahinga; kundi kabagabagan ang dumarating.
