Job 3
1 Derefter oplod Job sin Mund og forbandede sin Dag,
Bundan sonra Əyyub ağzını açıb öz doğulduğu günə lənət etdi.
2 og Job tog til Orde og sagde:
Dilə gəlib belə dedi:
3 Bort med den Dag, jeg fødtes, den Nat, der sagde: »Se, en Dreng!«
«Kaş ki mən doğulan gün yox olaydı, “Oğlun oldu!” deyilən gecə yox olaydı.
4 Denne Dag vorde Mørke, Gud deroppe spørge ej om den, over den straale ej Lyset frem!
O gün qara gələydi, Allah göydən o günün qayğısına qalmayaydı, O gün üçün sabah açılmayaydı.
5 Mulm og Mørke løse den ind, Taage lægge sig over den, Formørkelser skræmme den!
O günü zülmət, qatı qaranlıq bürüyəydi, Üzünü bulud tutaydı, Nurunu qaranlıq batıraydı.
6 Mørket tage den Nat, den høre ej hjemme blandt Aarets Dage, den komme ikke i Maaneders Tal!
O gecəni zil qaranlıq udub yeyəydi, İlin günləri arasında fərəh tapmayaydı, Ayın günləri sırasına girməyəydi.
7 Ja, denne Nat vorde gold, der lyde ej Jubel i den!
Kaş o gecə qısır olaydı, Sevincsiz, səssiz qalaydı!
8 De, der besværger Dage, forbande den, de, der har lært at hidse Livjatan;
Günlərə lənət oxuyanlar, Livyatanı oyatmağa mahir olanlar Qoy o günə lənət yağdırsın.
9 dens Morgenstjerner formørkes, den bie forgæves paa Lys, den skue ej Morgenrødens Øjenlaag,
Dan ulduzları sönəydi, İşığa olan ümidləri boşa çıxaydı, Sübhün nuru görünməyəydi.
10 fordi den ej lukked mig Moderlivets Døre og skjulte Kvide for mit Blik!
Əfsus ki O, anamın bətninin qapılarını bağlamadı, Gözlərimi əzabsız saxlamadı.
11 Hvi døde jeg ikke i Moders Liv eller udaanded straks fra Moders Skød?
Niyə doğulanda mən ölmədim, Bətndən çıxarkən nəfəsim kəsilmədi?
12 Hvorfor var der Knæ til at tage imod mig, hvorfor var der Bryster at die?
Niyə məni dizlərin arasından aldılar, Əmizdirmək üçün ağzıma döş saldılar?
13 Saa havde jeg nu ligget og hvilet, saa havde jeg slumret i Fred
Belə olmasaydı, indi rahat uzanardım, Yatıb dincələrdim
14 blandt Konger og Jordens Styrere, der bygged sig Gravpaladser,
Özləri üçün viranə şəhərləri tikən Dünya padşahları və müşavirlərlə,
15 blandt Fyrster, rige paa Guld, som fyldte deres Huse med Sølv.
Evlərini gümüşə qərq edən Qızıl xəzinəsi olan rəhbərlərlə.
16 Eller var jeg dog som et nedgravet Foster, som Børn, der ikke fik Lyset at se!
Niyə bətndən yarımçıq uşaq tək düşmədim? Niyə işıq üzü görməyən körpə kimi basdırılmadım?
17 Der larmer de gudløse ikke mer, der hviler de trætte ud,
Orada pis adamlar belə, kini atır, Yorğunlar rahatlıq tapır,
18 alle de fangne har Ro, de hører ej Fogedens Røst;
Məhbuslar dinc yaşayır, Nəzarətçinin səsi çıxmır.
19 smaa og store er lige der og Trællen fri for sin Herre.
Orada kiçik də, böyük də vardır, Qul ağasından da azaddır.
20 Hvi giver Gud de lidende Lys, de bittert sørgende Liv,
Niyə əzab çəkənlər işıq üzü görür, Əziyyət içində olanlar həyata gəlir?
21 dem, som bier forgæves paa Døden, graver derefter som efter Skatte,
Ölüm arzulayırlar amma tapmırlar, Dəfinə axtarmaqdan da çox onu axtarırlar,
22 som glæder sig til en Stenhøj, jubler, naar de finder deres Grav —
Onlar məzar tapanda fərəhlənər, Şadlanaraq sevinər.
23 en Mand, hvis Vej er skjult, hvem Gud har stænget inde?
Hara getdiyi bilinməyən insana, Ətrafına Allah sədd çəkdiyi adama niyə ömür verilir?
24 Thi Suk er blevet mit daglige Brød, mine Ve raab strømmer som Vand.
Çörəkdən əvvəl ah-zar gəlir, Nalələrim sular kimi tökülür.
25 Thi hvad jeg gruer for, rammer mig, hvad jeg bæver for, kommer over mig.
Çəkindiyim şeylər üzərimə tökülür, Qorxduğum şeylər başıma gəlir.
26 Knap har jeg Fred, og knap har jeg Ro, knap har jeg Hvile, saa kommer Uro!
Rahatlığım, sakitliyim, dincliyim yoxdur, Ancaq sıxıntım vardır».
