Job 29
1 Og Job vedblev at fremsætte sit Tankesprog:
Аюп баянини давамлаштуруп мундақ деди: —
2 Ak, havde jeg det som tilforn, som dengang Gud tog sig af mig,
«Аһ, әһвалим илгәрки айлардикидәк болсиди, Тәңри мәндин хәвәр алған күнләрдикидәк болсиди!
3 da hans Lampe lyste over mit Hoved, og jeg ved hans Lys vandt frem i Mørke,
У чағда Униң чириғи бешимға нур чачқан, Униң йоруқлуғи билән қараңғулуқтин өтүп кәткән болаттим!
4 som i mine modne Aar, da Guds Fortrolighed var over mit Telt,
Бу ишлар мән қиран вақтимда, Йәни Тәңри чедиримда маңа сирдаш [дост] болған вақитта болған еди!
5 da den Almægtige end var hos mig og mine Drenge var om mig,
Һәммигә Қадир мән билән биллә болған, Мениң яш балилирим әтрапимда болған;
6 da mine Fødder vaded i Fløde, og Olie strømmede, hvor jeg stod,
Мениң басқан қәдәмлирим сериқ майға чөмүлгән; Йенимдики таш мән үчүн зәйтун май дәрияси болуп аққан;
7 da jeg gik ud til Byens Port og rejste mit Sæde paa Torvet.
Шәһәр дәрвазисиға чиққан вақтимда, Кәң мәйданда орнум тәйярланғанда,
8 Naar Ungdommen saa mig, gemte den sig, Oldinge rejste sig op og stod,
Яшлар мени көрүпла әйминип өзлирини чәткә алатти, Қерилар болса орнидин туратти,
9 Høvdinger standsed i Talen og lagde Haand paa Mund,
Шаһзадиләрму гәптин тохтап, Қоли билән ағзини етивалатти.
10 Stormænds Røst forstummed, deres Tunge klæbed til Ganen;
Ақсүйәкләрму тиничлинип, Тилини таңлийиға чапливалатти.
11 Øret hørte og priste mig lykkelig, Øjet saa og tilkendte mig Ære.
Қулақ сөзүмни аңлисила, маңа бәхит тиләйтти, Көз мени көрсила маңа яхши гувалиқ берәтти.
12 Thi jeg redded den arme, der skreg om Hjælp, den faderløse, der savned en Hjælper;
Чүнки мән маңа һимайә бол дәп йелинған езилгүчиләрни, Панаһсиз қалған житим-йесирларниму қутқузуп тураттим.
13 den, det gik skævt, velsignede mig, jeg frydede Enkens Hjerte;
Һалак болай дегән киши маңа бәхит тиләйтти; Мән тул хотунниң көңлини шатландуруп нахша яңратқузаттим.
14 jeg klædte mig i Retfærd, og den i mig, i Ret som Kappe og Hovedbind.
Мән һәққанийлиқни тон қилип кийивалдим, У мени өз гәвдиси қилди. Адаләтлигим маңа йепинча һәм сәллә болған.
15 Jeg var den blindes Øje, jeg var den lammes Fod;
Мән корға көз болаттим, Токурға пут болаттим.
16 jeg var de fattiges Fader, udreded den mig ukendtes Sag;
Йоқсулларға ата болаттим, Маңа натонуш кишиниң дәвасиниму тәкшүрүп чиқаттим.
17 den lovløses Tænder brød jeg, rev Byttet ud af hans Gab.
Мән адаләтсизниң һиңгайған чишлирини чеқип ташлайттим, Олҗисини чишлиридин елип кетәттим.
18 Saa tænkte jeg da: »Jeg skal dø i min Rede, leve saa længe som Føniksfuglen;
Һәм: «Мениң күнлирим қумдәк көп болуп, Өз угамда раһәт ичидә өлимән» дәйттим;
19 min Rod kan Vand komme til, Duggen har Nattely i mine Grene;
Һәм: «Йилтизим суларғичә тартилип бариду, Шәбнәм пүтүн кечичә шехимға чаплишип ятиду;
20 min Ære er altid ny, min Bue er altid ung i min Haand!«
Шөһритим һәрдайим мәндә йеңилинип туриду, Қолумдики оқяйим һәрдайим йеңи болуп туриду» дәйттим.
21 Mig hørte de paa og bied, var tavse, mens jeg gav Raad;
Адәмләр маңа қулақ салатти, күтүп туратти; Несиһәтлирини аңлай дәп сүкүт ичидә туратти.
22 ingen tog Ordet, naar jeg havde talt, mine Ord faldt kvægende paa dem;
Мән гәп қилғандин кейин улар қайта гәп қилмайтти, Сөзлирим уларниң үстигә шәбнәм болуп чүшәтти.
23 de bied paa mig som paa Regn, spærred Munden op efter Vaarregn.
Улар ямғурларни күткәндәк мени күтәтти, Кишиләр [вақтида яққан] «кейинки ямғур»ни қарши алғандәк сөзлиримни ағзини ечип ичәтти!
24 Mistrøstige smilte jeg til, mit Aasyns Lys fik de ej til at svinde.
Үмүтсизләнгинидә мән уларға қарап күлүмсирәйттим, Йүзүмдики нурни улар йәргә чүшурмәйтти.
25 Vejen valgte jeg for dem og sad som Høvding, troned som Konge blandt Hærmænd, som den, der gav sørgende Trøst.
Мән уларға йолини таллап көрситип берәттим, Уларниң арисида каттиваш болуп олтираттим, Қошунлири арисида турған падишадәк яшайттим, Бирақ буниң билән матәм тутидиғанларға тәсәлли йәткүзгүчиму болаттим».
