Job 22
1 Saa tog Temaniten Elifaz til Orde og sagde:
Nake Elifazu ũrĩa Mũtemaani agĩcookia atĩrĩ:
2 Gavner et Menneske Gud? Nej, den kloge gavner sig selv.
“Mũndũ aahota kũguna Mũrungu? O na mũndũ mũũgĩ-rĩ, akĩhota kũmũguna?
3 Har den Almægtige godt af din Retfærd, Vinding af, at din Vandel er ret?
Nĩ gĩkeno kĩrĩkũ ũthingu waku ũngĩrehere Mwene-Hinya-Wothe? Nĩ uumithio ũrĩkũ angĩgĩa naguo angĩkorwo mĩthiĩre yaku ndĩrĩ ũcuuke?
4 Revser han dig for din Gudsfrygt? Eller gaar han i Rette med dig derfor?
“Arakũrũithia na agagũthitanga nĩ ũndũ wa wĩtigĩri Ngai waku?
5 Er ikke din Ondskab stor og din Brøde uden Ende?
Githĩ waganu waku ti mũnene? Mehia maku-rĩ, makĩrĩ mũthia?
6 Thi du pantede Brødre uden Grund, trak Klæderne af de nøgne,
Wetirie ũgitĩri kuuma kũrĩ ariũ a thoguo hatarĩ gĩtũmi; nĩwaũrire andũ nguo, ũkĩmatiga njaga.
7 gav ikke den trætte Vand at drikke og nægted den sultne Brød.
Arĩa anogu ndwamaheire maaĩ, na nĩwaimire arĩa ahũtu irio,
8 Den mægtige — hans var Landet, den hædrede boede der.
o na gũtuĩka warĩ mũndũ ũrĩ hinya, ũrĩ na mĩgũnda: mũndũ ũheetwo gĩtĩĩo, na watũũraga kuo.
9 Du lod Enker gaa tomhændet bort, knuste de faderløses Arme.
Nĩwaingatire atumia a ndigwa matarĩ na kĩndũ, na ũkĩniina hinya wa arĩa matarĩ na maithe.
10 Derfor var der Snarer omkring dig, og Rædsel ængsted dig brat.
Nĩkĩo ũthiũrũrũkĩirio nĩ mĩtego, nĩkĩo thĩĩna wa narua ũkũmakagia,
11 Dit Lys blev Mørke, du kan ej se, og Strømme af Vand gaar over dig!
nĩkĩo ũtumanĩirwo nĩ nduma, ũkaremwo nĩkuona, na nokĩo mũiyũro wa maaĩ ũkũhubanĩirie.
12 Er Gud ej i højen Himmel? Se Stjernernes Tinde, hvor højt de staar!
“Githĩ Ngai ndarĩ o kũu igũrũ o igũrũ? O na ta kĩone ũrĩa njata iria irĩ igũrũ mũno itũũgĩrĩte!
13 Dog siger du: »Hvad ved Gud, holder han Dom bag sorten Sky?
No rĩrĩ, wee ũroiga atĩrĩ, ‘Mũrungu nĩ atĩa angĩmenya? No atuanĩre ciira nduma-inĩ ta ĩno?
14 Skyerne skjuler ham, saa han ej ser, paa Himlens Runding gaar han!«
Matu matumanu nĩmamũhumbĩrĩte, nĩ ũndũ ũcio ndangĩtuona rĩrĩa egũceera kũu igũrũ gacũmbĩrĩ.’
15 Vil du følge Fortidens Sti, som Urettens Mænd betraadte,
Ũgũtũũra ũgeraga o njĩra ya tene ĩrĩa andũ aaganu managerera?
16 de, som i Utide reves bort, hvis Grundvold flød bort som en Strøm,
Nĩmahuririo ihinda rĩao rĩtanakinya, mĩthingi yao ĩgĩthererio nĩ mũiyũro wa maaĩ.
17 som sagde til Gud: »Gaa fra os! Hvad kan den Almægtige gøre os?«
Nao meerire Mũrungu atĩrĩ, ‘Tigana na ithuĩ! Mwene-Hinya-Wothe-rĩ, angĩtwĩka atĩa?’
18 Og han havde dog fyldt deres Huse med godt. Men de gudløses Raad er ham fjernt.
No rĩrĩ, nĩwe waiyũririe nyũmba ciao na indo njega, nĩ ũndũ ũcio niĩ njikaraga haraaya na kĩrĩra kĩa andũ arĩa aaganu.
19 De retfærdige saa det og glædede sig, den uskyldige spottede dem:
“Andũ arĩa athingu nĩmeyonagĩra mwanangĩko wa acio aaganu, magakena; arĩa matarĩ na ũũru mekĩte mamanyũrũragia makiugaga atĩrĩ:
20 For vist, vore Fjender forgik, og Ild fortæred de sidste af dem.
‘Ti-itherũ thũ ciitũ nĩnyanange, mwaki nĩũcinĩte ũtonga wao.’
21 Bliv Ven med ham og hold Fred, derved vil der times dig Lykke;
“Athĩkĩra Ngai ũikare ũrĩ na thayũ nake, ũndũ ũyũ nĩguo ũgaakũrehere ũgaacĩru.
22 tag dog mod Lærdom af ham og læg dig hans Ord paa Sinde!
Ĩtĩkĩra ũrutani wa kanua gake, na ũige ciugo ciake ngoro-inĩ yaku.
23 Vender du ydmygt om til den Almægtige, fjerner du Uretten fra dit Telt,
Ũngĩcookerera ũcio Mwene-Hinya-Wothe, nĩegũkwamũkĩra; ũngĩeheria waganu kũraya na hema yaku,
24 kaster du Guldet paa Jorden, Ofirguldet blandt Bækkenes Sten,
na ũte ngũmba ciaku cia thahabu rũkũngũ-inĩ, na thahabu yaku ya Ofiri ũmĩte na kũu ndwaro-inĩ cia mahiga kũu mũkuru-inĩ,
25 saa den Almægtige bliver dit Guld, hans Lov dit Sølv,
hĩndĩ ĩyo ũcio Mwene-Hinya-Wothe agaatuĩka thahabu yaku, na atuĩke betha ĩrĩa njega mũno harĩ we.
26 ja, da skal du fryde dig over den Almægtige og løfte dit Aasyn til Gud.
Ti-itherũ, hĩndĩ ĩyo nĩũkona gĩkeno thĩinĩ wa ũcio Mwene-Hinya-Wothe, na nĩũgatiirĩra Ngai ũthiũ waku.
27 Beder du til ham, hører han dig, indfri kan du, hvad du har lovet;
Nĩũkamũhooya, nake nĩagakũigua, nawe nĩũkahingia mĩĩhĩtwa yaku.
28 hvad du sætter dig for, det lykkes, det lysner paa dine Veje;
Ũrĩa watua wĩkwo nĩguo ũrĩkagwo, naguo ũtheri nĩ ũkaara njĩra-inĩ ciaku.
29 thi stolte, hovmodige ydmyger han, men hjælper den, der slaar Øjnene ned;
Hĩndĩ ĩrĩa andũ angĩ manyiihio, nawe ũkoiga, ‘Nĩmatũũgĩrio!’ Hĩndĩ ĩyo nĩakahonokia arĩa makuĩte ngoro.
30 han frelser uskyldig Mand; det sker ved hans Hænders Renhed!
Nĩakahonokia o na ũrĩa ũrĩ na ũcuuke, ahonokio nĩ ũndũ wa ũtheru wa moko maku.”
