Job 20

1 Saa tog Na'amatiten Zofar til Orde og sagde:

Ekparolis Cofar, la Naamano, kaj diris:

2 Derfor bruser Tankerne i mig, og derfor stormer det i mig;

Pro tio miaj pensoj devigas min respondi, Pro tio, kion mi sentas.

3 til min Skam maa jeg høre paa Tugt, faar tankeløst Mundsvejr til Svar!

Hontindan riproĉon mi aŭdis, Kaj la spirito de mia prudento respondos por mi.

4 Ved du da ikke fra Arilds Tid, fra Tiden, da Mennesket sattes paa Jorden,

Ĉu vi scias, ke tiel estis de eterne, De post la apero de homo sur la tero,

5 at gudløses Jubel er kort og vanhelliges Glæde stakket?

Ke la triumfado de malvirtuloj estas mallongatempa, Kaj la ĝojo de hipokritulo estas nur momenta?

6 Steg end hans Hovmod til Himlen, raged hans Hoved i Sky,

Se lia grandeco eĉ atingus ĝis la ĉielo, Kaj lia kapo tuŝus la nubon,

7 som sit Skarn forgaar han for evigt, de, der saa ham, siger: »Hvor er han?«

Li tamen pereos por ĉiam, kiel lia sterko; Tiuj, kiuj lin vidis, diros: Kie li estas?

8 Han flyr som en Drøm, man finder ham ikke, som et Nattesyn jages han bort;

Kiel sonĝo li forflugos, kaj oni lin ne trovos; Li malaperos, kiel nokta vizio.

9 Øjet, der saa ham, ser ham ej mer, hans Sted faar ham aldrig at se igen.

Okulo, kiu rigardis lin, ne plu vidos lin; Lia loko lin ne plu vidos.

10 Hans Sønner bejler til ringes Yndest, hans Hænder maa give hans Gods tilbage.

Liaj filoj kurados almozpetante, Kaj liaj manoj redonos lian havaĵon.

11 Hans Ben var fulde af Ungdomskraft, men den lægger sig med ham i Støvet.

Liaj ostoj estos punitaj pro la pekoj de lia juneco, Kaj tio kuŝiĝos kune kun li en la polvo.

12 Er det onde end sødt i hans Mund, naar han gemmer det under sin Tunge,

Se la malbono estas dolĉa en lia buŝo, Li kaŝas ĝin sub sia lango,

13 sparer paa det og slipper det ikke, holder det fast til sin Gane,

Li flegas ĝin kaj ne forlasas ĝin, Kaj retenas ĝin sur sia palato:

14 saa bliver dog Maden i hans Indre til Slangegift inden i ham;

Tiam lia manĝaĵo renversiĝos en liaj internaĵoj, Fariĝos galo de aspidoj interne de li.

15 Godset, han slugte, maa han spy ud, Gud driver det ud af hans Bug,

Li englutis havaĵon, sed li ĝin elvomos; El lia ventro Dio ĝin elpelos.

16 han indsuger Slangernes Gift, og Øgleungen slaar ham ihjel;

Venenon de aspidoj li suĉos; Lango de vipuro lin mortigos.

17 han skuer ej Strømme af Olie, Bække af Honning og Fløde;

Li ne vidos fluojn nek riverojn, Torentojn de mielo kaj de butero.

18 han maa af med sin Vinding, svælger den ej, faar ingen Glæde af tilbyttet Gods.

Li redonos tion, kion li pene akiris, kaj li tion ne englutos; Kiel ajn granda estas lia havaĵo, li ĝin fordonos kaj ne ĝuos ĝin.

19 Thi han knuste de ringe og lod dem ligge, ranede Huse, han ej havde bygget.

Ĉar li premis kaj forlasis la senhavulojn, Li rabis al si domon, kiun li ne konstruis.

20 Thi han har ingen Hjælp af sin Rigdom, trods sine Skatte reddes han ikke;

Ĉar lia interno ne estis trankvila, Tial li ne savos tion, kio estis por li kara.

21 ingen gik fri for hans Glubskhed, derfor varer hans Lykke ikke;

Nenion restigis lia manĝemeco; Tial lia bonstato ne estos longedaŭra.

22 midt i sin Overflod har han det trangt, al Slags Nød kommer over ham.

Malgraŭ lia abundeco, li estos premata; Ĉiaspecaj suferoj trafos lin.

23 For at fylde hans Bug sender Gud sin Vredes Glød imod ham, lader sin Harme regne paa ham.

Por plenigi lian ventron, Li sendos sur lin la flamon de Sia kolero, Kaj pluvigos sur lin Sian furiozon.

24 Flyr han for Brynje af Jern, saa gennemborer ham Kobberbuen;

Se li forkuros de batalilo fera, Trafos lin pafarko kupra.

25 en Kniv kommer ud af hans Ryg, et lynende Staal af hans Galde; over ham falder Rædsler,

Nudigita glavo trairos lian korpon, Kaj la fulmo de lia turmentilo venos sur lin kun teruro.

26 idel Mørke er opsparet til ham; Ild, der ej blæses op, fortærer ham, æder Levningen i hans Telt.

Nenia mallumo povos kaŝi liajn trezorojn; Lin konsumos fajro ne disblovata; Malbone estos al tiu, kiu restos en lia tendo.

27 Himlen bringer hans Brøde for Lyset, og Jorden rejser sig mod ham.

La ĉielo malkovros liajn malbonagojn, Kaj la tero leviĝos kontraŭ lin.

28 Hans Huses Vinding maa bort, rives bort paa Guds Vredes Dag.

Malaperos la greno el lia domo, Disŝutita ĝi estos en la tago de Lia kolero.

29 Slig er den gudløses Lod fra Gud og Lønnen fra Gud for hans Brøde!

Tia estas de Dio la sorto de homo malpia, Kaj la heredaĵo destinita por li de Dio.