Job 17
1 Brudt er min Aand, mine Dage slukt, og Gravene venter mig;
Mi ånd er knekt, mitt liv er sløkt, no hev eg berre gravi att.
2 visselig, Spot er min Del, og bittert er, hvad mit Øje maa skue.
Eg hæding finn på kvar ein kant, ved deira tråss lyt auga dvelja.
3 Stil Sikkerhed for mig hos dig! Hvem anden giver mig Haandslag?
Å, set eit pant for meg hjå deg! Kven elles skal meg handslag gjeva?
4 Thi du lukked deres Hjerte for Indsigt, derfor vil du ikke ophøje dem;
Du stengde deira sjæl for skyn; difor vil du ikkje lyfta deim.
5 den, der forraader Venner til Plyndring, hans Sønners Øjne hentæres.
Den som gjev vener burt til plundring, hans søner sloknar augo på.
6 Til Mundheld har du gjort mig for Folk, jeg er blevet et Jærtegn for dem;
Eg er for folk til ordtak sett, som ein dei sputtar beint i syni.
7 mit Øje er sløvet af Kvide, som Skygger er mine Lemmer til Hobe;
Mitt auga sjukt av sorger er, og mine lemer er ein skugge.
8 retsindige stivner af Rædsel ved sligt, over vanhellig harmes den skyldfri,
Dei rettvise støkk yver slikt, og skuldfri harmast på ugudleg.
9 men den retfærdige holder sin Vej, en renhaandet vokser i Kraft.
Men rettvis mann sin veg gjeng fram, og magti veks hjå reinhendt mann.
10 Men I, mød kun alle frem igen, en Vismand finder jeg ikke iblandt jer!
Men de - kom berre alle att! Eg ingen vismann finn hjå dykk.
11 Mine Dage stunder mod Døden, brudt er mit Hjertes Ønsker;
Og mine dagar dei kvarv burt; og mine planar slitna sund, dei som mitt hjarta emna på.
12 Natten gør jeg til Dag, Lyset for mig er Mørke;
Men dei gjer natti um til dag, som ljos var næmare enn myrkrer.
Eit hus i helheim er mi von, i myrkret reider eg mi seng. (Sheol h7585)
14 Graven kalder jeg Fader, Forraadnelsen Moder og Søster.
Til gravi ropar eg: «Min far!» til makken: «Mor mi! Syster mi!»
15 Hvor er da vel mit Haab, og hvo kan øjne min Lykke?
Kvar vert det då av voni mi? Mi von, kven augnar henne då?
