Job 13
1 Se, mit Øje har skuet alt dette, mit Øre har hørt og mærket sig det;
Ja, allting hev mitt auga set og øyra høyrde og forstod;
2 hvad I ved, ved ogsaa jeg, jeg falder ikke igennem for jer.
alt det de veit, det veit eg og; for dykk eg ei tilbake stend.
3 Men til den Almægtige vil jeg tale, med Gud er jeg sindet at gaa i Rette,
Men eg til Allvalds Gud vil tala, med Gud eg vil til retten ganga;
4 mens I smører paa med Løgn; usle Læger er I til Hobe.
Men de vil dekkja til med lygn, er berre ugagnslækjarar.
5 Om I dog vilde tie stille, saa kunde I regnes for vise!
Å, gjev de vilde tegja still, so kunde det for visdom gjelda.
6 Hør dog mit Klagemaal, mærk mine Læbers Anklage!
Høyr på den skrapa eg vil gjeva, merk når mi lippa åtak gjer!
7 Forsvarer I Gud med Uret, forsvarer I ham med Svig?
Vil de forsvara Gud med lygn? Vil de hans sak med urett verja?
8 Vil I tage Parti for ham, vil I træde i Skranken for Gud?
Vil de for honom gjera mismun, og spela Guds sakførarar?
9 Gaar det godt, naar han ransager eder, kan I narre ham, som man narrer et Menneske?
Gjeng det dykk vel, når han dykk prøver? Kann de han narra som eit mennesk’?
10 Revse jer vil han alvorligt, om I lader som intet og dog er partiske.
Han skal so visst dykk straffa strengt, um de slik mismunn gjer i løynd.
11 Vil ikke hans Højhed skræmme jer og hans Rædsel falde paa eder?
Med høgdi si han skræmar dykk, hans rædsla yver dykk skal falla.
12 Eders Tankesprog bliver til Askesprog, som Skjolde af Ler eders Skjolde.
Og dykkar kraft-ord vert til oska, og dykkar prov til blaute leir.
13 Ti stille, at jeg kan tale, saa overgaa mig, hvad der vil!
Teg stilt, lat meg tala ut, so fær det gå meg som det kann!
14 Jeg vil bære mit Kød i Tænderne og tage mit Liv i min Haand;
Kvi skuld’ eg ta mitt kjøt i tenner? Og halda livet mitt i handi?
15 se, han slaar mig ihjel, jeg har intet Haab, dog lægger jeg for ham min Færd.
Han drep meg, ei eg ventar anna, mi ferd for han lik’vel eg hævdar.
16 Det er i sig selv en Sejr for mig, thi en vanhellig vover sig ikke til ham!
Men ogso det skal hjelpa meg; hjå han fær ingen urein møta.
17 Hør nu ret paa mit Ord, lad mig tale for eders Ører!
So høyr då det eg segja vil; lat meg for dykkar øyro tala!
18 Se, til Rettergang er jeg rede, jeg ved, at Retten er min!
Eg saki hev til rettes lagt; eg skal få rett, det veit eg visst.
19 Hvem kan vel trætte med mig? Da skulde jeg tie og opgive Aanden!
Kven er det som med meg kann strida? Eg skulde tegja stilt og døy.
20 Kun for to Ting skaane du mig, saa kryber jeg ikke i Skjul for dig:
Tvo ting må du spara meg for; då løyner eg meg ikkje for deg:
21 Din Haand maa du tage fra mig, din Rædsel skræmme mig ikke!
Di hand lyt burt frå meg du taka, lat ei di rædsla skræma meg!
22 Saa stævn mig, og jeg skal svare, eller jeg vil tale, og du skal svare!
Stemn meg so inn! eg stend til svars; eller eg talar og du svarar.
23 Hvor stor er min Skyld og Synd? Lad mig vide min Brøde og Synd!
Kor mange brot og synder hev eg? Seg meg mi misgjerd og mi synd!
24 Hvi skjuler du dog dit Aasyn og regner mig for din Fjende?
Kvifor vil du di åsyn løyna og for ein fiend’ halda meg?
25 Vil du skræmme et henvejret Blad, forfølge et vissent Straa,
Vil eit burtblåse blad du skræma? Forfylgja du eit visna strå? -
26 at du skriver mig saa bitter en Dom og lader mig arve min Ungdoms Skyld,
Når du idømer meg slik straff og let meg erva ungdoms synder
27 lægger mine Fødder i Blokken, vogter paa alle mine Veje, indkredser mine Fødders Trin!
og legg i stokken mine føter, og vaktar alle mine vegar, slær krins um mine foteblad.
28 Og saa er han dog som smuldrende Trøske, som Klæder, der ædes op af Møl,
Og det mot ein som morkna er, lik klædeplagg som mol et upp.
