Job 11
1 Saa tog Na'amatiten Zofar til Orde og sagde:
Na Naamani Sofar buaa sɛ,
2 Skal en Ordgyder ej have Svar, skal en Mundheld vel have Ret?
“Ɛnsɛ sɛ wɔyi saa nsɛm yi ano anaa? Ɛsɛ sɛ wɔbu saa ɔkasafoɔ yi bem anaa?
3 Skal Mænd vel tie til din Skvalder, skal du spotte og ikke faa Skam?
Wo nsɛm hunu no bɛma nnipa ayɛ komm anaa? Sɛ wodi fɛ a obiara renka wʼanim anaa?
4 Du siger: »Min Færd er lydeløs, og jeg er ren i hans Øjne!«
Woka kyerɛ Onyankopɔn sɛ, ‘Me gyidie ho nni asɛm na meyɛ pɛ wɔ wʼani so.’
5 Men vilde dog Gud kun tale, oplade sine Læber imod dig,
Ao, anka mepɛ sɛ Onyankopɔn kasa, anka ɔnkasa ntia wo
6 kundgøre dig Visdommens Løndom, thi underfuld er den i Væsen; da vilde du vide, at Gud har glemt dig en Del af din Skyld!
na ɔmmue nyansa mu ahintasɛm so nkyerɛ wo, ɛfiri sɛ nyansa turodoo yɛ afanu. Hunu yei sɛ, Onyankopɔn werɛ afiri wo bɔne no bi mpo.
7 Har du loddet Bunden i Gud og naaet den Almægtiges Grænse?
“Wobɛtumi ate Onyankopɔn anwanwadeɛ ase anaa? Wobɛtumi abɔre ahunu deɛ Otumfoɔ no tumi kɔpem anaa?
Ɛkorɔn sene ɔsoro, ɛdeɛn na wobɛtumi ayɛ? Emu dɔ sene damena ase tɔnn, ɛdeɛn na wobɛtumi ahunu? (Sheol h7585)
9 Den overgaar Jorden i Vidde, er mere vidtstrakt end Havet.
Ne nsusuiɛ mu ware sene asase na ɛtrɛ sene ɛpo.
10 Farer han frem og fængsler, stævner til Doms, hvem hindrer ham?
“Sɛ ɔba na ɔde wo to nneduadan mu ansa na wasi nkonnwa a, hwan na ɔbɛtumi asi no ɛkwan?
11 Han kender jo Løgnens Mænd, Uret ser han og agter derpaa,
Ampa ara ɔhyɛ nnipa nnaadaafoɔ nso; na sɛ ɔhunu amumuyɛ a, ɔnhyɛ ne nso anaa?
12 saa tomhjernet Mand faar Vid, og Vildæsel fødes til Menneske.
Nanso ogyimifoɔ rentumi nyɛ onyansafoɔ sɛdeɛ wɔrentumi nwo afunumu ba sɛ onipa no.
13 Hvis du faar Skik paa dit Hjerte og breder dine Hænder imod ham,
“Na sɛ wode wʼakoma ma no na wopagya wo nsa kyerɛ no,
14 hvis Uret er fjern fra din Haand, og Brøde ej bor i dit Telt,
sɛ wogyaa bɔne a wokura no mu na woamma amumuyɛ antena wo ntomadan mu a,
15 ja, da kan du lydefri løfte dit Aasyn og uden at frygte staa fast,
ɛnneɛ, wobɛpagya wo ti a womfɛre; wobɛgyina pintinn a wonsuro.
16 ja, da skal du glemme din Kvide, mindes den kun som Vand, der flød bort;
Wo werɛ bɛfiri wʼahokyere, na ɛbɛyɛ wo sɛ nsuo a asene korɔ.
17 dit Liv skal overstraale Middagssolen, Mørket vorde som lyse Morgen.
Wʼabrabɔ bɛhyerɛn asene owigyinaeɛ, na esum bɛyɛ sɛ adekyeɛ hann.
18 Tryg skal du være, fordi du har Haab; du ser dig om og gaar trygt til Hvile,
Wobɛnya banbɔ, ɛfiri sɛ anidasoɔ wɔ hɔ; wobɛhwɛ wo ho ahyia, na wahome asomdwoeɛ mu.
19 du ligger uden at skræmmes op. Til din Yndest vil mange bejle.
Wobɛda ahome, na obi renhunahuna wo, na bebree bɛhwehwɛ mmoa afiri wo nkyɛn.
20 Men de gudløses Øjne vansmægter; ude er det med deres Tilflugt, deres Haab er blot at udaande Sjælen!
Amumuyɛfoɔ ani bɛfira, wɔrentumi nnwane; na wɔn anidasoɔ bɛdane owuo ahomeguo.”
