Job 11
1 Saa tog Na'amatiten Zofar til Orde og sagde:
Då tok Sofar frå Na’ama til ords og sagde:
2 Skal en Ordgyder ej have Svar, skal en Mundheld vel have Ret?
«Skal slik ei svalling ei få svar? Skal slik ein storpratar få rett?
3 Skal Mænd vel tie til din Skvalder, skal du spotte og ikke faa Skam?
Skal menner for din ordflaum tegja? Skal du få spotta utan skjemsla?
4 Du siger: »Min Færd er lydeløs, og jeg er ren i hans Øjne!«
Du segjer: «Rein er læra mi, eg skuldfri er i dine augo.»
5 Men vilde dog Gud kun tale, oplade sine Læber imod dig,
Men dersom berre Gud vil tala og opna munnen sin mot deg,
6 kundgøre dig Visdommens Løndom, thi underfuld er den i Væsen; da vilde du vide, at Gud har glemt dig en Del af din Skyld!
og syna deg sin løynde visdom, kor han eig vit i dobbelt mål! Då skulde du nok skyna at Gud gjev deg noko til av syndi.
7 Har du loddet Bunden i Gud og naaet den Almægtiges Grænse?
Skal tru Guds tankedjup du kjenner? Hev du nått fram til Allvalds grensa?
Høgar’ enn himmelen - kva gjer du? Djupar’ enn helheimen - kva veit du? (Sheol h7585)
9 Den overgaar Jorden i Vidde, er mere vidtstrakt end Havet.
Lenger enn jordi strekkjer seg og breidare enn havet sjølv.
10 Farer han frem og fængsler, stævner til Doms, hvem hindrer ham?
Når han skrid fram og legg i lekkjor, stemnar til doms, kven stoggar honom?
11 Han kender jo Løgnens Mænd, Uret ser han og agter derpaa,
Han kjenner deim som talar lygn; han ser den falske utan leiting.
12 saa tomhjernet Mand faar Vid, og Vildæsel fødes til Menneske.
Det tome hovud fær forstand, og asenfolen vert til mann.
13 Hvis du faar Skik paa dit Hjerte og breder dine Hænder imod ham,
Men vil du bu ditt hjarta rett og henderne mot honom breida
14 hvis Uret er fjern fra din Haand, og Brøde ej bor i dit Telt,
og halda svik frå handa di og urett burte frå ditt tjeld,
15 ja, da kan du lydefri løfte dit Aasyn og uden at frygte staa fast,
då kann du lyt’laust hovud lyfta, då stend du fast og ræddast ikkje;
16 ja, da skal du glemme din Kvide, mindes den kun som Vand, der flød bort;
då kann du gløyma all di møda, liksom ei elv som framum rann.
17 dit Liv skal overstraale Middagssolen, Mørket vorde som lyse Morgen.
Klårar’ enn dagen stend ditt liv, og myrkret vert til morgongråe;
18 Tryg skal du være, fordi du har Haab; du ser dig om og gaar trygt til Hvile,
då er du trygg, då hev du von, du ottelaus til kvile gjeng.
19 du ligger uden at skræmmes op. Til din Yndest vil mange bejle.
Du ligg, og ingen upp deg skræmer, og mange vil deg gjerne tekkjast.
20 Men de gudløses Øjne vansmægter; ude er det med deres Tilflugt, deres Haab er blot at udaande Sjælen!
Men augo veiknar på dei vonde; dei hev’kje nokor tilflugt meir, men ventar på å anda ut.»
