Hoseas 11

1 Jeg fik Israel kær i hans Ungdom, fra Ægypten kaldte jeg min Søn.

“ʻI he kei tamasiʻi ʻa ʻIsileli, ne u ʻofa ki ai, pea ne u ui hoku foha mei ʻIsipite.

2 Jo mer jeg kaldte dem, des mere fjerned de sig fra mig; de ofrer til Ba'alerne, tænder for Billederne Offerild.

‌ʻI heʻenau ui kiate kinautolu, pehē ne nau ʻalu meiate kinautolu: naʻa nau feilaulau kia Pealimi, pea nau tutu ʻae ʻakau namu kakala ki he ngaahi tamapua kuo tongitongi.

3 Jeg lærte dog Efraim at gaa og tog ham paa Armen; de vidste ej, det var mig, der lægte dem.

Naʻaku akoʻi foki ʻa ʻIfalemi ke ʻalu, ʻi he puke ʻaki honau nima; ka naʻe ʻikai te nau ʻilo ko au naʻe fakamoʻui ʻakinautolu.

4 Jeg drog dem med Menneskesnore, med Kærligheds Reb; jeg var dem som den, der løfter et Aag over Kæben, jeg bøjed mig ned til ham og rakte ham Føde.

Naʻaku toho ʻakinautolu ʻaki ʻae afo ʻae tangata, ʻaki ʻae noʻo ʻoe ʻofa: pea naʻaku hangē ko ia ʻoku toʻo ʻae nonoʻo mei honau ngutu, pea ne u tuku ʻae meʻakai ʻi honau ʻao.

5 Han skal til Ægypten igen, have Assur til Konge, thi omvende sig vil de ikke.

“ʻE ʻikai te ne toe liliu ki he fonua ʻo ʻIsipite, ka ʻe hoko ʻae ʻAsilia ko hono tuʻi, koeʻuhi naʻe ʻikai te nau loto ke liliu.

6 Sværdet skal rase i hans Byer, fortære hans Slaaer og hærge i hans Fæstninger.

Pea ʻe nofomaʻu ki hono ngaahi kolo ʻae heletā, pea te ne fakaʻosi hono ngaahi vaʻa, pea kai ia, koeʻuhi ko ʻenau fakakaukau ʻanautolu pe.

7 Mit Folk, det hælder til Frafald fra mig, og raaber man til det: »Op, op!« — staar ingen op.

Pea kuo pau pe hoku kakai ke fakaholomui meiate au: neongo ʻenau ui ʻakinautolu ki he Fungani Māʻolunga, naʻe ʻikai ha tokotaha te ne hakeakiʻi ia.

8 Hvor kan jeg ofre dig, Efraim, lade dig, Israel, fare, ofre dig ligesom Adma, gøre dig som Zebojim? Mit Hjerte vender sig i mig, al min Medynk er vakt.

“ʻE fēfeeʻi ʻa ʻeku fakatukutukuʻi koe, ʻe ʻIfalemi? Te u fakahaofi fēfeeʻi koe, ʻe ʻIsileli? ʻE fēfeeʻi ʻeku ngaohi ko e ke hangē ko ʻAtima? Te u tuku koe fēfeeʻi ke hangē ko Sipoimi? Kuo liliu hoku loto ʻiate au, kuo tupu fakataha ʻa ʻeku fakatomala.

9 Jeg fuldbyrder ikke min Harmglød, gør ej Efraim til intet igen. Thi Gud er jeg, ikke et Menneske, hellig udi din Midte, med Vredesglød kommer jeg ikke.

‌ʻE ʻikai te u fai ki hono kakaha ʻo hoku houhau, ʻe ʻikai te u tafoki ke fakaʻauha ʻa ʻIfalemi: pe ko e ʻOtua au, ka ʻoku ʻikai ko e tangata; ko e tokotaha māʻoniʻoni ʻoku ʻi homou lotolotonga: pea ʻe ʻikai teu hū ki he loto kolo.

10 HERREN skal de holde sig til, han brøler som Løven, ja brøler, og bævende kommer Sønner fra Havet,

Te nau muimui kia Sihova: te ne ngungulu hangē ko e laione; ʻi heʻene ngungulu ʻe tetetete ʻae fānau mei he lulunga.

11 bævende som Fugle fra Ægypten, som Duer fra Assurs Land; jeg fører dem hjem til deres Huse, lyder det fra HERREN.

Te nau tetetete hangē ko e manupuna mei ʻIsipite, pea hangē ko e lupe mei he fonua ʻo ʻAsilia: pea te u tuku ʻakinautolu ʻi honau ngaahi fale,” ʻoku pehē ʻe Sihova.

12 Efraim omgiver mig med Løgn, Israels Hus med svig, Juda kender ej Gud, med Skøger slaar han sig sammen.

‌ʻOku takatakai ʻaki au ʻe ʻIfalemi ʻae loi, pea mo e fale ʻo ʻIsileli ʻaki ʻae kākā: ka ʻoku kei pule ʻa Siuta mo e ʻOtua, pea ʻoku ne angatonu mo e ngaahi kakai māʻoniʻoni.