Prædikeren 12

1 Tænk Paa din Skaber i Ungdommens Dage, førend de onde Dage kommer og Aarene nærmer sig, om hvilke du vil sige: »I dem har jeg ikke Behag!«

Manatu eni ki ho Tupuʻanga ʻi he ngaahi ʻaho ʻo hoʻo kei siʻi, ʻi he teʻeki ke hoko ʻae ngaahi ʻaho ʻoe kovi, pe ʻunuʻunu mai ʻae ngaahi taʻu, ʻaia te ke pehē ai, “ʻOku ʻikai te u maʻu ʻi ai ha fiemālie;”

2 før Sol og Lys og Maane og Stjerner hylles i Mørke og der atter kommer Skyer efter Regn,

‌ʻI he teʻeki ai ke fakapoʻuli ʻae laʻā, pe ko e maama, pe ko e māhina, pe ko e ngaahi fetuʻu, pea ʻuha maʻu pe ʻae ngaahi ʻao:

3 Tiden, da Husets Vogtere bæver, de stærke Mænd bliver krumme, da Møllepigerne svigter, fordi de er faa, og de bliver mørke, som kigger ved Gluggerne,

‌ʻI he ʻaho ʻe tetetete ʻae kau tauhi fale, pea ʻe fakatōmapeʻe ʻae kau tangata mālohi, pea kuo tuku ʻae momosi ʻae kau momosi koeʻuhi kuo siʻi, pea ʻe fakapoʻuli ʻakinautolu ʻoku sio atu ʻi he matapā sioʻata.

4 da begge Gadedørene lukkes, mens Møllen gaar med dæmpet Lyd, da man staar op ved Spurvenes Kvidder og alle Sangens Døtre hvisker,

Pea ʻe tāpuni ʻae ngaahi matapā ʻi he hala, ʻoka siʻi ʻae longoaʻa ʻoe meʻa momosi, pea ʻe tuʻu hake ia ʻi he leʻo ʻoe manupuna, pea ʻe vaivai hifo ʻae ngaahi ʻofefine ʻoku fasi hiva;

5 da man ogsaa ængstes for Bakker, og Rædsler lurer paa Vejen, da Mandeltræet blomstrer; Græshoppen slappes og Kapersbærret svigter, nu Mennesket gaar til sin evige Bolig og Sørgetoget gaar gennem Gaden,

‌ʻOka nau ka manavahē foki ki he meʻa māʻolunga, pea ʻoku ʻi he hala ʻae ngaahi fakailifia, pea ʻe matamatalelei ʻae ʻakau ko e alamoni, pea ʻe mamafa ʻae heʻe, pea ʻe ʻosi ʻae tokanga: koeʻuhi ʻoku ʻalu ʻae tangata ki hono nofoʻanga tolonga, pea ʻoku ʻalu fano ʻi he ngaahi hala ʻae kau tangilāulau:

6 førend Sølvsnoren brister og Guldskaalen brydes itu, før Krukken slaas i Stykker ved Kilden og det søndrede Hjul falder ned i Brønden

‌ʻI he teʻeki vete ʻae afo siliva, pe laiki ʻae ipu koula, pe maumauʻi ʻae ipu ohu ʻi he veʻe matavai, pe maumauʻi ʻae meʻa tākai ʻi he ngutu ʻoe vaikeli.

7 og Støvet vender tilbage til Jorden som før og Aanden til Gud, som gav den.

Ka ʻe toki liliu ʻae efu ki he kelekele ʻo hangē ko ʻene ʻi ai: pea ʻe foki atu ʻae laumālie ki he ʻOtua ʻaia naʻa ne foaki ia.

8 Endeløs Tomhed, sagde Prædikeren, alt er Tomhed.

“Vaʻinga ʻoe vaʻinga,” ʻoku pehē ʻe he Malanga. “ʻOku vaʻinga ʻae meʻa kotoa pē.”

9 Endnu skal siges, at Prædikeren var viis; han gav ogsaa Folket Kundskab; han granskede og ransagede og formede mange Ordsprog.

Pea ko eni, koeʻuhi naʻe poto lahi ʻae Malanga, ko ia naʻa ne akonakiʻi ai ʻae kakai ki he poto; ʻio, naʻa ne tokanga lahi ʻo ne kumi atu mo ne fokotuʻu ʻae ngaahi lea fakatātā lahi.

10 Prædikeren søgte at finde Fyndord og optegnede sanddru Lære, Sandhedsord.

Naʻe kumi ʻe he Malanga ke ne maʻu ʻae lea lelei: pea ko ia kuo tohi ʻoku totonu ia, pea ko e ngaahi lea ia ʻoe moʻoni.

11 Som Pigkæppe er de vises Ord, som inddrevne Søm, der sidder tæt; de er givet af en og samme Hyrde.

Ko e ngaahi lea ʻae poto ʻoku tatau ia mo e meʻa māsila, mo e faʻo ʻoku tuki ke maʻu ʻe he ʻEiki ʻoe ngaahi fakataha, ʻaia ʻoku foaki mei he tauhi pe taha.

12 Endnu skal siges: Min Søn, var dig! Der er ingen Ende paa, som der skrives Bøger, og megen Gransken trætter Legemet.

Pea ko eni, ʻE hoku foha, ke valokiʻi koe ʻe he ngaahi meʻa ni: ʻoku ʻikai hano ngataʻanga ʻoe ngaohi ʻoe tohi; pea ko e lau lahi ʻi he tohi ko e meʻa fakamāfasia ia ki he kakano.

13 Enden paa Sagen, naar alt er hørt, er: Frygt Gud og hold hans Bud! Thi det bør hvert Menneske gøre.

Ke tau fanongo ki he fakaʻosi ʻoe ngaahi meʻa ni kotoa pē: Ke ke manavahē ki he ʻOtua, pea ke fai ki heʻene ngaahi fekau: he ʻoku kātoa ʻi he meʻa ni ʻae ngāue totonu ʻae tangata.

14 Thi hver en Gerning bringer Gud for Retten, naar han dømmer alt, hvad der er skjult, være sig godt eller ondt.

Koeʻuhi ʻe ʻomi ʻe he ʻOtua ʻae ngāue kotoa pē ki he fakamaau, mo e meʻa fufū kotoa pē, pe ko ha meʻa lelei ia pe kovi.