Romerne 8

1 Saa er der da nu ingen Fordømmelse for dem, som ere i Kristus Jesus.

เย ชนา: ขฺรีษฺฏํ ยีศุมฺ อาศฺริตฺย ศารีริกํ นาจรนฺต อาตฺมิกมาจรนฺติ เต'ธุนา ทณฺฑารฺหา น ภวนฺติฯ

2 Thi Livets Aands Lov frigjorde mig i Kristus Jesus fra Syndens og Dødens Lov.

ชีวนทายกสฺยาตฺมโน วฺยวสฺถา ขฺรีษฺฏยีศุนา ปาปมรณโย รฺวฺยวสฺถาโต มามโมจยตฺฯ

3 Thi det, som var Loven umuligt, det, hvori den var afmægtig ved Kødet, det gjorde Gud, idet han sendte sin egen Søn i syndigt Køds Lighed og for Syndens Skyld og saaledes domfældte Synden i Kødet,

ยสฺมาจฺฉารีรสฺย ทุรฺพฺพลตฺวาทฺ วฺยวสฺถยา ยตฺ กรฺมฺมาสาธฺยมฺ อีศฺวโร นิชปุตฺรํ ปาปิศรีรรูปํ ปาปนาศกพลิรูปญฺจ เปฺรษฺย ตสฺย ศรีเร ปาปสฺย ทณฺฑํ กุรฺวฺวนฺ ตตฺกรฺมฺม สาธิตวานฺฯ

4 for at Lovens Krav skulde opfyldes i os, som ikke vandre efter Kødet, men efter Aanden.

ตต: ศารีริกํ นาจริตฺวาสฺมาภิราตฺมิกมฺ อาจรทฺภิรฺวฺยวสฺถาคฺรนฺเถ นิรฺทฺทิษฺฏานิ ปุณฺยกรฺมฺมาณิ สรฺวฺวาณิ สาธฺยนฺเตฯ

5 Thi de, som lade sig lede af Kødet, hige efter det kødelige; men de, som lade sig lede af Aanden, hige efter det aandelige.

เย ศารีริกาจาริณเสฺต ศารีริกานฺ วิษยานฺ ภาวยนฺติ เย จาตฺมิกาจาริณเสฺต อาตฺมโน วิษยานฺ ภาวยนฺติฯ

6 Thi Kødets Higen er Død, men Aandens Higen er Liv og Fred,

ศารีริกภาวสฺย ผลํ มฺฤตฺยุ: กิญฺจาตฺมิกภาวสฺย ผเล ชีวนํ ศานฺติศฺจฯ

7 efterdi Kødets Higen er Fjendskab imod Gud, thi det er ikke Guds Lov lydigt, det kan jo ikke heller være det.

ยต: ศารีริกภาว อีศฺวรสฺย วิรุทฺธ: ศตฺรุตาภาว เอว ส อีศฺวรสฺย วฺยวสฺถายา อธีโน น ภวติ ภวิตุญฺจ น ศกฺโนติฯ

8 Og de, som ere i Kødet, kunne ikke tækkes Gud.

เอตสฺมาตฺ ศารีริกาจาริษุ โตษฺฏุมฺ อีศฺวเรณ น ศกฺยํฯ

9 I derimod ere ikke i Kødet, men i Aanden, om ellers Guds Aand bor i eder. Men om nogen ikke har Kristi Aand, saa hører han ham ikke til.

กินฺตฺวีศฺวรสฺยาตฺมา ยทิ ยุษฺมากํ มเธฺย วสติ ตรฺหิ ยูยํ ศารีริกาจาริโณ น สนฺต อาตฺมิกาจาริโณ ภวถ: ฯ ยสฺมินฺ ตุ ขฺรีษฺฏสฺยาตฺมา น วิทฺยเต ส ตตฺสมฺภโว นหิฯ

10 Men om Kristus er i eder, da er vel Legemet dødt paa Grund af Synd, men Aanden er Liv paa Grund af Retfærdighed.

ยทิ ขฺรีษฺโฏ ยุษฺมานฺ อธิติษฺฐติ ตรฺหิ ปาปมฺ อุทฺทิศฺย ศรีรํ มฺฤตํ กินฺตุ ปุณฺยมุทฺทิศฺยาตฺมา ชีวติฯ

11 Men om hans Aand, der oprejste Jesus fra de døde, bor i eder, da skal han, som oprejste Kristus fra de døde, levendegøre ogsaa eders dødelige Legemer ved sin Aand, som bor i eder.

มฺฤตคณาทฺ ยีศุ เรฺยโนตฺถาปิตสฺตสฺยาตฺมา ยทิ ยุษฺมนฺมเธฺย วสติ ตรฺหิ มฺฤตคณาตฺ ขฺรีษฺฏสฺย ส อุตฺถาปยิตา ยุษฺมนฺมธฺยวาสินา สฺวกียาตฺมนา ยุษฺมากํ มฺฤตเทหานปิ ปุน รฺชีวยิษฺยติฯ

12 Altsaa, Brødre! ere vi ikke Kødets Skyldnere, saa at vi skulde leve efter Kødet;

เห ภฺราตฺฤคณ ศรีรสฺย วยมธมรฺณา น ภวาโม'ต: ศารีริกาจาโร'สฺมาภิ รฺน กรฺตฺตวฺย: ฯ

13 thi dersom I leve efter Kødet, skulle I dø, men dersom I ved Aanden døde Legemets Gerninger, skulle I leve.

ยทิ ยูยํ ศรีริกาจาริโณ ภเวต ตรฺหิ ยุษฺมาภิ รฺมรฺตฺตวฺยเมว กินฺตฺวาตฺมนา ยทิ ศรีรกรฺมฺมาณิ ฆาตเยต ตรฺหิ ชีวิษฺยถฯ

14 Thi saa mange som drives af Guds Aand, disse ere Guds Børn.

ยโต ยาวนฺโต โลกา อีศฺวรสฺยาตฺมนากฺฤษฺยนฺเต เต สรฺวฺว อีศฺวรสฺย สนฺตานา ภวนฺติฯ

15 I modtoge jo ikke en Trældoms Aand atter til Frygt, men I modtoge en Sønneudkaarelses Aand, i hvilken vi raabe: Abba, Fader!

ยูยํ ปุนรปิ ภยชนกํ ทาสฺยภาวํ น ปฺราปฺตา: กินฺตุ เยน ภาเวเนศฺวรํ ปิต: ปิตริติ โปฺรจฺย สมฺโพธยถ ตาทฺฤศํ ทตฺตกปุตฺรตฺวภาวมฺ ปฺราปฺนุตฯ

16 Aanden selv vidner med vor Aand, at vi ere Guds Børn.

อปรญฺจ วยมฺ อีศฺวรสฺย สนฺตานา เอตสฺมินฺ ปวิตฺร อาตฺมา สฺวยมฺ อสฺมากมฺ อาตฺมาภิ: สารฺทฺธํ ปฺรมาณํ ททาติฯ

17 Men naar vi ere Børn, ere vi ogsaa Arvinger, Guds Arvinger og Kristi Medarvinger, om ellers vi lide med ham for ogsaa at herliggøres med ham.

อเตอว วยํ ยทิ สนฺตานาสฺตรฺหฺยธิการิณ: , อรฺถาทฺ อีศฺวรสฺย สฺวตฺตฺวาธิการิณ: ขฺรีษฺเฏน สหาธิการิณศฺจ ภวาม: ; อปรํ เตน สารฺทฺธํ ยทิ ทุ: ขภาคิโน ภวามสฺตรฺหิ ตสฺย วิภวสฺยาปิ ภาคิโน ภวิษฺยาม: ฯ

18 Thi jeg holder for, at den nærværende Tids Lidelser ikke ere at regne imod den Herlighed, som skal aabenbares paa os.

กินฺตฺวสฺมาสุ โย ภาวีวิภว: ปฺรกาศิษฺยเต ตสฺย สมีเป วรฺตฺตมานกาลีนํ ทุ: ขมหํ ตฺฤณาย มเนฺยฯ

19 Thi Skabningens Forlængsel venter paa Guds Børns Aabenbarelse.

ยต: ปฺราณิคณ อีศฺวรสฺย สนฺตานานำ วิภวปฺราปฺติมฺ อากางฺกฺษนฺ นิตานฺตมฺ อเปกฺษเตฯ

20 Thi Skabningen blev underlagt Forgængeligheden, ikke med sin Villie, men for hans Skyld, som lagde den derunder,

อปรญฺจ ปฺราณิคณ: ไสฺวรมฺ อลีกตายา วศีกฺฤโต นาภวตฺ

21 med Haab om, at ogsaa Skabningen selv skal blive frigjort fra Forkrænkelighedens Trældom til Guds Børns Herligheds Frihed.

กินฺตุ ปฺราณิคโณ'ปิ นศฺวรตาธีนตฺวาตฺ มุกฺต: สนฺ อีศฺวรสฺย สนฺตานานำ ปรมมุกฺตึ ปฺราปฺสฺยตีตฺยภิปฺราเยณ วศีกรฺตฺรา วศีจเกฺรฯ

22 Thi vi vide, at hele Skabningen tilsammen sukker og er tilsammen i Veer indtil nu.

อปรญฺจ ปฺรสูยมานาวทฺ วฺยถิต: สนฺ อิทานีํ ยาวตฺ กฺฤตฺสฺน: ปฺราณิคณ อารฺตฺตสฺวรํ กโรตีติ วยํ ชานีม: ฯ

23 Dog ikke det alene, men ogsaa vi selv, som have Aandens Førstegrøde, ogsaa vi sukke ved os selv, idet vi forvente en Sønneudkaarelse, vort Legemes Forløsning.

เกวล: ส อิติ นหิ กินฺตุ ปฺรถมชาตผลสฺวรูปมฺ อาตฺมานํ ปฺราปฺตา วยมปิ ทตฺตกปุตฺรตฺวปทปฺราปฺติมฺ อรฺถาตฺ ศรีรสฺย มุกฺตึ ปฺรตีกฺษมาณาสฺตทฺวทฺ อนฺตรารฺตฺตราวํ กุรฺมฺม: ฯ

24 Thi i Haabet bleve vi frelste. Men et Haab, som ses, er ikke et Haab; thi hvad en ser, hvor kan han tillige haabe det?

วยํ ปฺรตฺยาศยา ตฺราณมฺ อลภามหิ กินฺตุ ปฺรตฺยกฺษวสฺตุโน ยา ปฺรตฺยาศา สา ปฺรตฺยาศา นหิ, ยโต มนุโษฺย ยตฺ สมีกฺษเต ตสฺย ปฺรตฺยาศำ กุต: กริษฺยติ?

25 Men dersom vi haabe det, som vi ikke se, da forvente vi det med Udholdenhed.

ยทฺ อปฺรตฺยกฺษํ ตสฺย ปฺรตฺยาศำ ยทิ วยํ กุรฺวฺวีมหิ ตรฺหิ ไธรฺยฺยมฺ อวลมฺพฺย ปฺรตีกฺษามเหฯ

26 Og ligeledes kommer ogsaa Aanden vor Skrøbelighed til Hjælp; thi vi vide ikke, hvad vi skulle bede om, som det sig bør, men Aanden selv gaar i Forbøn for os med uudsigelige Sukke.

ตต อาตฺมาปิ สฺวยมฺ อสฺมากํ ทุรฺพฺพลตายา: สหายตฺวํ กโรติ; ยต: กึ ปฺรารฺถิตวฺยํ ตทฺ โพทฺธุํ วยํ น ศกฺนุม: , กินฺตฺวสฺปษฺไฏรารฺตฺตราไวราตฺมา สฺวยมฺ อสฺมนฺนิมิตฺตํ นิเวทยติฯ

27 Og han, som ransager Hjerterne, ved, hvad Aandens Higen er, at den efter Guds Villie gaar i Forbøn for hellige.

อปรมฺ อีศฺวราภิมตรูเปณ ปวิตฺรโลกานำ กฺฤเต นิเวทยติ ย อาตฺมา ตสฺยาภิปฺราโย'นฺตรฺยฺยามินา ชฺญายเตฯ

28 Men vi vide, at alle Ting samvirke til gode for dem, som elske Gud, dem, som efter hans Beslutning ere kaldede.

อปรมฺ อีศฺวรียนิรูปณานุสาเรณาหูตา: สนฺโต เย ตสฺมินฺ ปฺรียนฺเต สรฺวฺวาณิ มิลิตฺวา เตษำ มงฺคลํ สาธยนฺติ, เอตทฺ วยํ ชานีม: ฯ

29 Thi dem, han forud kendte, forudbestemte han ogsaa til at blive ligedannede med hans Søns Billede, for at han kunde være førstefødt iblandt mange Brødre.

ยต อีศฺวโร พหุภฺราตฺฤณำ มเธฺย สฺวปุตฺรํ เชฺยษฺฐํ กรฺตฺตุมฺ อิจฺฉนฺ ยานฺ ปูรฺวฺวํ ลกฺษฺยีกฺฤตวานฺ ตานฺ ตสฺย ปฺรติมูรฺตฺยา: สาทฺฤศฺยปฺราปฺตฺยรฺถํ นฺยยุํกฺตฯ

30 Men dem, han forudbestemte, dem kaldte han ogsaa; og dem, han kaldte, dem retfærdiggjorde han ogsaa; men dem, han retfærdiggjorde, dem herliggjorde han ogsaa.

อปรญฺจ เตน เย นิยุกฺตาสฺต อาหูตา อปิ เย จ เตนาหูตาเสฺต สปุณฺยีกฺฤตา: , เย จ เตน สปุณฺยีกฺฤตาเสฺต วิภวยุกฺตา: ฯ

31 Hvad skulle vi da sige til dette? Er Gud for os, hvem kan da være imod os?

อิตฺยตฺร วยํ กึ พฺรูม: ? อีศฺวโร ยทฺยสฺมากํ สปกฺโษ ภวติ ตรฺหิ โก วิปกฺโษ'สฺมากํ?

32 Han, som jo ikke sparede sin egen Søn, men gav ham hen for os alle, hvorledes skulde han ikke ogsaa med ham skænke os alle Ting?

อาตฺมปุตฺรํ น รกฺษิตฺวา โย'สฺมากํ สรฺเวฺวษำ กฺฤเต ตํ ปฺรทตฺตวานฺ ส กึ เตน สหาสฺมภฺยมฺ อนฺยานิ สรฺวฺวาณิ น ทาสฺยติ?

33 Hvem vil anklage Guds udvalgte? Gud er den, som retfærdiggør.

อีศฺวรสฺยาภิรุจิเตษุ เกน โทษ อาโรปยิษฺยเต? ย อีศฺวรสฺตานฺ ปุณฺยวต อิว คณยติ กึ เตน?

34 Hvem er den, som fordømmer? Kristus er den, som er død, ja, meget mere, som er oprejst, som er ved Guds højre Haand, som ogsaa gaar i Forbøn for os.

อปรํ เตโภฺย ทณฺฑทานาชฺญา วา เกน กริษฺยเต? โย'สฺมนฺนิมิตฺตํ ปฺราณานฺ ตฺยกฺตวานฺ เกวลํ ตนฺน กินฺตุ มฺฤตคณมธฺยาทฺ อุตฺถิตวานฺ, อปิ เจศฺวรสฺย ทกฺษิเณ ปารฺเศฺว ติษฺฐนฺ อทฺยาปฺยสฺมากํ นิมิตฺตํ ปฺรารฺถต เอวมฺภูโต ย: ขฺรีษฺฏ: กึ เตน?

35 Hvem skal kunne skille os fra Kristi Kærlighed? Trængsel eller Angest eller Forfølgelse eller Hunger eller Nøgenhed eller Fare eller Sværd?

อสฺมาภิ: สห ขฺรีษฺฏสฺย เปฺรมวิจฺเฉทํ ชนยิตุํ ก: ศกฺโนติ? เกฺลโศ วฺยสนํ วา ตาฑนา วา ทุรฺภิกฺษํ วา วสฺตฺรหีนตฺวํ วา ปฺราณสํศโย วา ขงฺโค วา กิเมตานิ ศกฺนุวนฺติ?

36 som der er skrevet: „For din Skyld dræbes vi den hele Dag, vi bleve regnede som Slagtefaar.”

กินฺตุ ลิขิตมฺ อาเสฺต, ยถา, วยํ ตว นิมิตฺตํ โสฺม มฺฤตฺยุวกฺเตฺร'ขิลํ ทินํฯ พลิรฺเทโย ยถา เมโษ วยํ คณฺยามเห ตถาฯ

37 Men i alt dette mere end sejre vi ved ham, som elskede os.

อปรํ โย'สฺมาสุ ปฺรียเต เตไนตาสุ วิปตฺสุ วยํ สมฺยคฺ วิชยามเหฯ

38 Thi jeg er vis paa, at hverken Død eller Liv eller Engle eller Magter eller noget nærværende eller noget tilkommende eller Kræfter

ยโต'สฺมากํ ปฺรภุนา ยีศุขฺรีษฺเฏเนศฺวรสฺย ยตฺ เปฺรม ตสฺมาทฺ อสฺมากํ วิจฺเฉทํ ชนยิตุํ มฺฤตฺยุ รฺชีวนํ วา ทิวฺยทูตา วา พลวนฺโต มุขฺยทูตา วา วรฺตฺตมาโน วา ภวิษฺยนฺ กาโล วา อุจฺจปทํ วา นีจปทํ วาปรํ กิมปิ สฺฤษฺฏวสฺตุ

39 eller det høje eller det dybe eller nogen anden Skabning skal kunne skille os fra Guds Kærlighed i Kristus Jesus, vor Herre.

ไวเตษำ เกนาปิ น ศกฺยมิตฺยสฺมินฺ ทฺฤฒวิศฺวาโส มมาเสฺตฯ