Salme 78

1 Mit Folk! vend dine Øren til min Lære, bøjer eders Øren til min Munds Tale!

Þjóð mín, hlustaðu á kenningu mína. Gefðu gaum að því sem ég hef að segja.

2 Jeg vil oplade min Mund med Ordsprog, jeg vil udgyde mørke Taler fra fordums Tid,

Nú ætla ég að rifja upp fyrir þér liðna atburði,

3 dem, som vi have hørt og vide, og vore Fædre have fortalt os.

frásagnir sem varðveist hafa frá kynslóð til kynslóðar.

4 Dette ville vi ikke dølge for deres Børn, for den Slægt, som kommer herefter, men forkynde Herrens megen Pris og hans Styrke og hans underfulde Gerninger, som han har gjort.

Ég birti ykkur sannleikann, svo að þið getið sagt börnum ykkar frá dásemdarverkum Drottins, öllum þeim undrum sem hann vann.

5 Han oprettede et Vidnesbyrd i Jakob og satte en Lov i Israel, i hvilken han bød vore Fædre at kundgøre dem for deres Børn,

Lögmál sitt gaf hann Ísrael og bauð forfeðrunum að kenna það börnum sínum

6 paa det den Slægt, som kom herefter, de Børn, som skulde fødes, kunde vide det, at de kunde staa op og fortælle det for deres Børn,

sem síðan skyldu kenna það sínum afkomendum. Þannig skyldi lögmál hans berast frá einni kynslóðinni til annarrar.

7 og at de maatte sætte deres Haab paa Gud og ikke glemme Guds Gerninger, men bevare hans Bud;

Því hefur sérhver kynslóð getað haldið lög Guðs, treyst honum og heyrt um hans dásemdarverk.

8 og at de ikke skulde vorde som deres Fædre, en modvillig og genstridig Slægt, en Slægt, som ikke beredte sit Hjerte, og hvis Aand ikke holdt trofast ved Gud.

Ný kynslóð skyldi ekki þurfa að fara að fordæmi feðra sinna sem voru þrjóskir, óhlýðnir og ótrúir og forhertu sig gegn Guði.

9 Efraims Børn vare rustede Bueskytter, men svigtede paa Stridens Dag.

Þótt íbúar Efraím væru alvopnaðir, þá flúðu þeir þegar að orustunni kom.

10 De holdt ikke Guds Pagt og vægrede sig ved at vandre i hans Lov.

Þannig rufu þeir sáttmálann við Guð og fóru sína eigin leið.

11 Og de glemte hans Gerninger og hans underfulde Ting, som han havde ladet dem se.

Þeir gleymdu máttarverkum Drottins,

12 For deres Fædre havde han gjort Undere i Ægyptens Land, paa Zoans Mark.

sem hann hafði fyrir þá gert og forfeður þeirra í Egyptalandi,

13 Han adskilte Havet og lod dem gaa igennem og optaarnede Vandet som en Dynge.

þegar hann klauf hafið og leiddi þá yfir þurrum fótum. Vatnið stóð eins og veggur til beggja handa!

14 Og han ledede dem om Dagen ved Skyen og den ganske Nat ved Ildens Lys.

Að degi til leiddi hann þá með skýi, en eldstólpa um nætur.

15 Han kløvede Klipper i Ørken og gav dem at drikke som af store Dyb.

Hann rauf gat á klettinn í eyðimörkinni. Vatnið streymdi fram og þeir svöluðu þorsta sínum.

16 Og han lod Bække strømme frem af Klippen og lod Vand rinde ned som Floder.

Já, það flæddi frá klettinum, líkast rennandi á!

17 Men de bleve endnu ved med at synde imod ham, med at være genstridige imod den Højeste i Ørken.

Samt héldu þeir fast við þrjósku sína og syndguðu gegn hinum hæsta Guði.

18 Og de fristede Gud i deres Hjerte, saa at de begærede Mad for deres Lyst.

Þeir kvörtuðu og kveinuðu og heimtuðu annað að borða en það sem Guð gaf þeim.

19 Og de talte imod Gud; de sagde: Mon Gud kan berede et Bord i Ørken?

Þeir ásökuðu jafnvel sjálfan Guð og sögðu:

20 Se, han har slaget Klippen, saa at der flød Vand, og Bækkene løb over; mon han og kan give Brød; mon han kan skaffe Kød for sit Folk?

„Hann gaf okkur vatn, en hvers vegna fáum við ekki brauð eða kjöt?!“

21 Derfor, da Herren hørte det, blev han fortørnet; og en Ild optændtes imod Jakob, og en Vrede opkom imod Israel,

Drottinn hlustaði og honum rann í skap, reiði hans upptendraðist gegn Ísrael.

22 fordi de ikke troede paa Gud og ikke forlode sig paa hans Frelse.

Enda treystu þeir honum ekki, né trúðu forsjá hans.

23 Og han bød Skyerne heroventil og oplod Himlenes Døre.

Jafnvel þótt hann lyki upp himninum – eins og glugga! –

24 Og han lod Man regne paa dem til at æde og gav dem Himmelkorn.

og léti manna rigna niður.

25 Hver aad de stærkes Brød; han sendte dem Mad til Mættelse.

Já, þeir átu englabrauð! – og urðu mettir.

26 Han lod Østenvejr fare frem under Himmelen og førte Søndenvejr frem ved sin Styrke.

Þá lét hann austanvind blása og stýrði vestanvindinum með krafti sínum.

27 Og han lod Kød regne ned over dem som Støv og flyvende Fugle som Havets Sand.

Og viti menn, fuglum rigndi af himni, – þeir voru eins og sandur á sjávarströnd!

28 Og han lod dem falde midt i sin Lejr, trindt omkring sine Boliger.

Af hans völdum féllu þeir til jarðar um allar tjaldbúðirnar.

29 Og de aade og bleve saare mætte; han tilførte dem det, som de havde faaet Lyst til.

Og fólkið át nægju sína. Hann mettaði hungur þeirra.

30 De havde ikke styret deres Lyst, deres Mad var endnu i deres Mund:

En varla höfðu þeir lokið matnum – fæðan var enn í munni þeirra,

31 Da opsteg Guds Vrede imod dem, og han ihjelslog nogle iblandt de kraftigste af dem; og han nedslog de unge Mænd i Israel.

þá reiddist Drottinn þeim og lagði að velli æskumenn Ísraels.

32 Med alt det syndede de endnu og troede ikke paa hans underfulde Gerninger.

En þeir sáu sig ekki um hönd, en héldu áfram að syndga og vildu ekki trúa kraftaverkum Drottins.

33 Derfor lod han deres Dage svinde hen i Forfængelighed og deres Aar i Forskrækkelse.

Þess vegna stytti hann ævi þeirra og sendi þeim miklar hörmungar.

34 Naar han slog dem ihjel, da søgte de ham, og de vendte om og søgte Gud aarle.

En þegar neyðin var stærst, tóku þeir að leita Guðs. Þeir iðruðust og snéru sér til hans.

35 Og de kom i Hu, at Gud var deres Klippe, og Gud, den Højeste, deres Genløser.

Þeir viðurkenndu að Guð er eini grundvöllur lífsins – að hinn hæsti Guð væri frelsari þeirra.

36 Men de talte slesk for ham med deres Mund og løj for ham med deres Tunger.

En því miður fylgdu þeir honum aðeins í orði kveðnu, en ekki af heilum hug,

37 Men deres Hjerte var ikke fast med ham, og de bleve ikke bestandige i hans Pagt.

hjarta þeirra var langt frá honum. Þeir stóðu ekki við orð sín.

38 Dog, han er barmhjertig, han soner Misgerning og fordærver ikke; han vendte sin Vrede mangfoldige Gange bort fra dem og lod ej sin Harme helt bryde frem.

Samt var hann þeim miskunnsamur, fyrirgaf syndir þeirra og tortímdi þeim ekki. Margoft hélt hann aftur af reiði sinni.

39 Og han kom i Hu, at de vare Kød, et Aandepust, som farer hen og ej kommer tilbage.

Hann minntist þess að þeir voru dauðlegir menn, eins og andblær sem kemur og fer.

40 Hvor tit vare de genstridige imod ham i Ørken, bedrøvede ham i de øde Steder.

Já, oft risu þeir gegn Guði í eyðimörkinni og ollu honum vonbrigðum.

41 Og de fristede Gud paany og mestrede den Hellige i Israel.

Aftur og aftur sneru þeir við honum baki og freistuðu hans.

42 De kom ikke hans Haand i Hu paa den Dag, da han udløste dem af Nød;

Þeir gleymdu krafti hans og kærleika og hvernig hann hafði frelsað þá frá óvinum þeirra.

43 da han satte sine Tegn i Ægypten og sine Undere paa Zoans Mark;

Þeir gleymdu plágunum sem hann sendi Egyptum í Sóan

44 da han forandrede deres Floder til Blod og deres Strømme, saa at de ikke kunde drikke af dem;

þegar hann breytti fljótum þeirra í blóð, svo að enginn gat drukkið.

45 og han sendte alle Haande Utøj paa dem, som aad dem, og Frøer, som voldte dem Fordærvelse;

Eða þegar hann fyllti landið af flugum og froskum!

46 og han gav Kornormen deres Grøde og Græshoppen deres Arbejde;

Lirfurnar spilltu uppskerunni og engispretturnar átu allt, hvort tveggja var frá honum komið.

47 han slog deres Vintræer med Hagelen og deres Morbærtræer med Isstykker;

Hann eyddi vínviði þeirra með hagléli og mórberjatrjánum með frosti.

48 og han overantvordede deres Dyr til Hagelen og deres Kvæg til Lynene;

Búpeningurinn hrundi niður í haganum, haglið rotaði hann og sauðirnir drápust í eldingum.

49 han sendte sin grumme Vrede paa dem, Harme og Fortørnelse og Angest, en Sending af Ulykkesbud;

Hann úthellti reiði sinni yfir þá, sendi þeim ógn og skelfingu. Hann leysti út sendiboða ógæfunnar – engla sem létu þá kenna á því!

50 han banede Vej for sin Vrede, han sparede ikke deres Sjæl fra Døden, og han overantvordede deres Liv til Pesten;

Hann gaf reiðinni lausan tauminn. Og ekki hlífði hann Egyptunum. Þeir fengu vænan skerf af plágum og sjúkdómum.

51 og han slog alle førstefødte i Ægypten, Kraftens Førstegrøde i Kams Telte;

Þá deyddi hann frumburði Egypta, efnilegan ungviðinn, sem vonirnar voru bundnar við.

52 men sit Folk lod han drage ud som Faareflokken og førte dem i Ørken som Hjorden;

Sinn eigin lýð leiddi hann styrkri hendi gegnum eyðimörkina.

53 og han ledede dem tryggelig, at de ikke flygtede; men Havet skjulte deres Fjender.

Hann var skjól þeirra og vörn. Þeir þurftu ekkert að óttast, en hafið gleypti óvini þeirra.

54 Og han førte dem til sin Helligheds Landemærke, til dette Bjerg, som hans højre Haand havde forhvervet;

Hann greiddi för þeirra til fyrirheitna landsins, til hæðanna sem hann hafði skapað.

55 og han uddrev Hedningerne for deres Ansigt og lod disses Land tilfalde dem som Arvedel; og han lod Israels Stammer bo i deres Telte.

Íbúum landsins stökkti hann á flótta en gaf þar ættkvíslum Ísraels erfðahlut og skjól.

56 Men de fristede Gud, den Højeste, og vare genstridige imod ham og agtede ikke paa hans Vidnesbyrd.

En þótt þeir nytu gæsku Guðs, risu þeir gegn hinum hæsta og fyrirlitu boðorð hans.

57 Og de vendte sig bort og bleve troløse som deres Fædre, de sloge tilbage som en falsk Bue.

Þeir sneru af leið og rufu trúnað rétt eins og feður þeirra. Eins og bogin ör misstu þeir marksins sem Guð hafði sett þeim.

58 Og de opirrede ham ved deres Høje og gjorde ham nidkær ved deres udskaarne Billeder.

Þeir tóku aðra guði, reistu þeim ölturu og egndu Drottin á móti sér.

59 Der Gud det hørte, da blev han fortørnet, og han foragtede Israel saare.

Guð sá verk þeirra og reiddist – fékk viðbjóð á Ísrael.

60 Han forlod Boligen i Silo, det Paulun, som han havde sat til at bo udi iblandt Menneskene.

Hann yfirgaf helgidóm sinn í Síló, bústað sinn meðal manna.

61 Og han gav sin Magt i Fangenskab og sin Herlighed i Fjendens Haand.

Örk sína lét hann falla í hendur óvinanna og vegsemd hans var óvirt af heiðingjum.

62 Og han overantvordede sit Folk til Sværd og fortørnedes paa sin Arv.

Hann reiddist lýð sínum og lét hann falla fyrir sverði óvinanna.

63 Ild fortærede deres unge Mandskab, og deres Jomfruer fik ingen Brudesang.

Æskumenn Ísraels fórust í eldi og ungu stúlkurnar upplifðu ekki sinn brúðkaupsdag.

64 Deres Præster faldt for Sværdet, og deres Enker begræd dem ikke.

Prestunum var slátrað og ekkjur þeirra dóu áður en þær gátu harmað þá.

65 Da opvaagnede Herren som en sovende, som en Helt, der jubler af Vin.

Þá var sem Drottinn vaknaði af svefni, eins og hetja sem rís upp úr vímu,

66 Og han slog sine Fjender tilbage, han gjorde dem en evig Skam.

og hann gaf þeim vænt spark í bakhlutann og sendi þá burt með skömm, sömu leið og þeir komu.

67 Og han forkastede Josefs Telt og udvalgte ikke Efraims Stamme;

Hann hafnaði fjölskyldu Jósefs, ætt Efraíms,

68 men han udvalgte Judas Stamme, Zions Bjerg, som han elskede.

en kaus Júdaættkvísl og Síonfjall, sem hann elskar.

69 Og han byggede sin Helligdom lig Højderne, lig Jorden, hvilke han har grundfæstet evindelig.

Þar reisti hann musteri sitt – voldugt og traust rétt eins og himin og jörð.

70 Og han udvalgte David, sin Tjener, og tog ham fra Faarestierne;

Hann kaus Davíð sem þjón sinn, tók hann frá sauðunum,

71 fra Faarene, som gave Die, lod han ham komme at vogte Jakob sit Folk og Israel sin Arv.

úr smalamennskunni, til að verða leiðtogi og hirðir þjóðar sinnar.

72 Og han vogtede dem efter sit Hjertes Oprigtighed og ledede dem med forstandig Haand.

Og hann gætti hennar af öryggi og með hreinu hjarta.