Salme 77
1 Til Sangmesteren; for Jeduthun; en Psalme af Asaf.
Ég ákalla Drottin. Ég hrópa og kalla til hans. Ó, að hann vildi hlusta!
2 Min Røst er til Gud, og jeg vil raabe; min Røst er til Gud, og han vende sine Øren til mig!
Ég er í miklum vanda og þarfnast mjög hjálpar hans. Alla nóttina er ég á bæn, ég lyfti höndum til himins, – ég bið og bið. Ég mun ekki eiga glaðan dag fyrr en Drottinn hefur hjálpað mér.
3 Jeg søgte Herren paa min Nøds Dag; min Haand var om Natten udrakt og lod ikke af; min Sjæl vægrede sig ved at lade sig trøste.
Ég hugsa um Guð, mikið þrái ég hjálp hans!
4 Jeg vil komme Gud i Hu og jamre lydt; jeg vil tale, og min Aand maa forsmægte. (Sela)
Drottinn, mér mun ekki koma dúr á auga fyrr en þú hefur hjálpað mér. Ég er við það að gefast upp, jafnvel bænin er mér erfið.
5 Du holdt mine Øjne vaagne, jeg er bleven bekymret og taler ikke.
Góðar minningar liðinna ára leita sífellt á huga minn.
6 Jeg tænkte paa de fordums Dage, paa de længst henrundne Aar.
Þá sungum við gleðiljóð langt fram á kvöld! Ég velti þessu fyrir mér, íhuga hve allt hefur breyst.
7 Jeg vil komme min Strengeleg i Hu om Natten; jeg vil tale i mit Hjerte, og min Aand skal granske.
Hefur Drottinn hafnað mér fyrir fullt og allt? Mun hann ekki miskunna mér framar?
8 Vil da Herren forkaste i al Evighed og ikke vedblive at være naadig mere?
Elskar hann mig ekki lengur og er umhyggja hans búin fyrir fullt og allt? Gekk hann á bak orða sinna?
9 Er hans Miskundhed ude evindelig? har hans Tilsagn faaet Ende fra Slægt til Slægt?
Gleymdi hann miskunn sinni við mig, vesalinginn? Hefur hann í reiðikasti lokað dyrum kærleika síns?
10 Har Gud glemt at være naadig? eller har han i Vrede tillukket sin Barmhjertighed? (Sela)
„Þetta eru örlög mín, “sagði ég, „blessun Guðs hefur snúist í bölvun.“
11 Da sagde jeg: Dette er min Lidelse; at forandre det staar i den Højestes højre Haand.
Ég renni huganum yfir alla þá blessun sem ég hef notið frá Guði.
12 Jeg vil komme Herrens Gerninger i Hu; jeg vil komme dine underfulde Ting fra fordums Tid i Hu.
Sú gæfa gleymist seint! – Já, hún líður mér aldrei úr minni!
13 Og jeg vil grunde paa al din Gerning; og jeg vil tale om dine Idrætter.
Guð minn, þínir vegir eru heilagir. Hvar skyldi aðra eins að finna?
14 O Gud! din Vej er i Hellighed; hvo er en Gud stor som Gud?
Þú ert Guð undra og tákna. Stórvirki þín blasa við augum.
15 Du er den Gud, som gør underfulde Ting, du har kundgjort din Styrke iblandt Folkene.
Með þinni voldugu hendi bjargaðir þú sonum Jakobs og Jósefs.
16 Du genløste dit Folk ved din Arm, Jakobs og Josefs Børn. (Sela)
Þegar Rauðahafið sá þig, ókyrrðist það! Jafnvel djúpið skalf af ótta!
17 Vandene saa dig, Gud! Vandene saa dig, de bleve bange, ja, Afgrundene bævede.
Það varð skýfall og þrumur bergmáluðu um himininn. Elding leiftraði.
18 De tykke Skyer udøste Vand, de øverste Skyer udgave Drøn, ja, dine Pile fore frem.
Þrumurnar tjáðu reiði þína og eldingarnar lýstu upp jörðina!
19 Din Tordens Drøn rullede, Lynet oplyste Jorderige; Jorden bævede og skælvede.
Þú lagðir veg gegnum hafið – veg sem enginn þekkti áður!
20 Din Vej var i Havet og dine Stier i de store Vande, og dine Fodspor bleve ikke kendte. Du førte dit Folk som Hjorden ved Mose og Arons Haand.
Þú leiddir fólk þitt þessa leið eins og fjárhóp, undir leiðsögn Móse og Arons.
