Salme 38

1 En Psalme af David; til Ihukommelse.

Ein salme av David; til minnesofferet. Herre, refs meg ikkje i din vreide, og tukta meg ikkje i din harm!

2 Herre! straf mig ikke i din Vrede og tugt mig ikke i din Harme.

For dine piler er farne ned i meg, og di hand hev falle tungt på meg.

3 Thi dine Pile ere dybt nedtrykte i mig, og din Haand har lagt sig paa mig.

Det finst inkje friskt i mitt kjøt for din vreide skuld; det er ikkje fred i mine bein for mi synd skuld.

4 Der er intet sundt paa mit Kød for din Vredes Skyld; der er ingen Fred i mine Ben for min Synds Skyld.

For mine misgjerningar stig meg yver hovudet, som ei tung byrd er dei meg for tunge.

5 Thi mine Misgerninger ere gaaede mig over Hovedet; de ere blevne mig for svare som en svar Byrde.

Det luftar ilt av mine sår, dei renn av verk for min dårskap skuld.

6 Mine Saar lugte ilde, de ere raadne for min Daarskabs Skyld.

Eg er krøkt, reint samanbøygd, heile dagen gjeng eg svartklædd.

7 Jeg gaar kroget, jeg er saare nedbøjet; jeg gaar hver Dag i Sørgeklæder.

For mine lender er fulle av brand, og det finst inkje frisk i mitt kjøt.

8 Thi mine Lænder ere fulde af Skorpe, og der er intet sundt paa mit Kød.

Eg er reint valen og sundslegen, eg skrik høgt av hjartestynjing.

9 Jeg er bleven dødkold og saare sønderknust; jeg hyler ud af mit Hjertes Uro.

Herre, for di åsyn er alt mitt ynskje, og min sukk er ikkje løynd for deg.

10 Herre! al min Begæring er for dig, og mit Suk er ikke skjult for dig.

Mitt hjarta slær hardt, mi kraft hev forlate meg, og jamvel mine augo hev mist sitt ljos for meg.

11 Mit Hjerte slaar heftigt, min Kraft har forladt mig, og mine Øjnes Lys, endog det er svundet for mig.

Mine vener og frendar held seg undan frå mi plåga, og mine næmaste stend langt burte.

12 Mine Venner og mine Frænder holde sig i Afstand fra min Plage, og mine nærmeste staa langt borte.

Og dei som ligg etter mitt liv, dei legg ut snaror, og dei som søkjer mi ulukka, dei talar um undergang og tenkjer på svik heile dagen.

13 Og de, som søge efter mit Liv, satte Snarer, og de, som søge min Ulykke, førte Fordærvelsens Tale og grunde den ganske Dag paa alle Haande Svig.

Og eg er som ein dauv, eg høyrer ikkje, og liksom ein mållaus som ikkje let upp sin munn.

14 Men jeg er som en døv, der ikke hører, og som en stum, der ikke oplader sin Mund.

Ja, eg er som ein mann som ikkje høyrer, og som ikkje hev motmæle i sin munn.

15 Jeg er som en Mand, der ikke hører, og som intet Gensvar har i sin Mund.

For til deg, Herre, stend mi von; du vil svara meg, Herre, min Gud!

16 Thi jeg bier paa dig, Herre; du, Herre min Gud! vil bønhøre.

For eg segjer: «Dei vil elles gleda seg yver meg; når min fot vaggar, høgmodast dei yver meg.»

17 Thi jeg sagde: De skulle ikke glæde sig over mig; da min Fod snublede, gjorde de sig store imod mig.

For eg er nær på å falla, og min hugverk er stendigt framfyre meg.

18 Thi jeg er nær ved at halte, og min Pine er stadig for mig.

For eg må sanna mi skuld, syrgja yver mi synd.

19 Thi jeg maa bekende min Misgerning, jeg sørger over min Synd.

Og mine fiendar liver, dei er mannsterke, og dei er mange som hatar meg utan orsak.

20 Men mine Fjender leve og ere mægtige, og der er mange, som hade mig uden Skel.

Og dei som løner godt med vondt, stend meg imot, av di eg fer etter det gode.

21 Og de, som betale ondt for godt, de staa mig imod, fordi jeg efterjager det gode.

Forlat meg ikkje, Herre! Min Gud, ver ikkje langt ifrå meg!

22 Forlad mig ikke, Herre! min Gud, vær ikke langt fra mig! Skynd dig at hjælpe mig, Herre, min Frelse!

Kom meg snart til hjelp, Herre, mi frelsa!