Salme 22
1 Til Sangmesteren; til „Morgenrødens Hind‟; en Psalme af David.
Müzik şefi için - “Tan Geyiği” makamında - Davut'un mezmuru Tanrım, Tanrım, beni neden terk ettin? Niçin bana yardım etmekten, Haykırışıma kulak vermekten uzak duruyorsun?
2 Min Gud, min Gud! hvorfor har du forladt mig, du er fjern fra min Frelse, fra mit Klageskrig.
Ey Tanrım, gündüz sesleniyorum, yanıt vermiyorsun, Gece sesleniyorum, yine rahat yok bana.
3 Min Gud! jeg raaber om Dagen, og du svarer ikke; og om Natten, og jeg kan ikke være stille.
Oysa sen kutsalsın, İsrail'in övgüleri üzerine taht kuran sensin.
4 Men du er hellig, du, som bor iblandt Israels Lovsange!
Sana güvendiler atalarımız, Sana dayandılar, onları kurtardın.
5 Vore Fædre forlode sig paa dig; de forlode sig paa dig, og du friede dem.
Sana yakarıp kurtuldular, Sana güvendiler, aldanmadılar.
6 Til dig raabte de og frelstes; de forlode sig paa dig, og bleve ikke beskæmmede.
Ama ben insan değil, toprak kurduyum, İnsanlar beni küçümsüyor, halk hor görüyor.
7 Men jeg er en Orm og ikke en Mand, Menneskens Spot og Folks Foragt.
Beni gören herkes alay ediyor, Sırıtıp baş sallayarak diyorlar ki,
8 Alle de, som se mig, spotte mig; de vrænge Mund, de ryste med Hovedet:
“Sırtını RAB'be dayadı, kurtarsın bakalım onu, Madem onu seviyor, yardım etsin!”
9 „Vælt det paa Herren, han befri ham; han redde ham, efterdi han har Lyst til ham‟!
Oysa beni ana rahminden çıkaran, Ana kucağındayken sana güvenmeyi öğreten sensin.
10 Du er dog den, som drog mig af Moders Liv, du lod mig hvile trygt ved min Moders Bryster.
Doğuşumdan beri sana teslim edildim, Ana rahminden beri Tanrım sensin.
11 Paa dig er jeg kastet fra Moders Liv af; du er min Gud fra min Moders Skød.
Benden uzak durma! Çünkü sıkıntı yanıbaşımda, Yardım edecek kimse yok.
12 Vær ikke langt fra mig, thi Angest er nær; thi der er ingen Hjælper.
Boğalar kuşatıyor beni, Azgın Başan boğaları sarıyor çevremi.
13 Mange Øksne have omgivet mig; Basans Tyre have omringet mig.
Kükreyerek avını parçalayan aslanlar gibi Ağızlarını açıyorlar bana.
14 De oplode deres Gab imod mig som en Løve, der river og brøler.
Su gibi dökülüyorum, Bütün kemiklerim oynaklarından çıkıyor; Yüreğim balmumu gibi içimde eriyor.
15 Jeg er udøst som Vand, og alle mine Ben adskille sig; mit Hjerte er som Voks, det smelter midt i mit Liv.
Gücüm çömlek parçası gibi kurudu, Dilim damağıma yapışıyor; Beni ölüm toprağına yatırdın.
16 Min Kraft er tørret som et Potteskaar, min Tunge hænger ved mine Gummer, og du lægger mig ned i Dødens Støv.
Köpekler kuşatıyor beni, Kötüler sürüsü çevremi sarıyor, Ellerimi, ayaklarımı deliyorlar.
17 Thi Hunde have omgivet mig; de ondes Hob har omringet mig; de have gennemboret mine Hænder og mine Fødder.
Bütün kemiklerimi sayar oldum, Gözlerini dikmiş, bana bakıyorlar.
18 Jeg kan tælle alle mine Ben; de se til, de se paa mig.
Giysilerimi aralarında paylaşıyor, Elbisem için kura çekiyorlar.
19 De dele mine Klæder imellem sig og kaste Lod om mit Klædebon.
Ama sen, ya RAB, uzak durma; Ey gücüm benim, yardımıma koş!
20 Men du, Herre, vær ikke langt borte! min Styrke, skynd dig at hjælpe mig!
Canımı kılıçtan, Biricik hayatımı köpeğin pençesinden kurtar!
21 Red min Sjæl fra Sværdet, min eneste fra Hundes Vold!
Kurtar beni aslanın ağzından, Yaban öküzlerinin boynuzundan. Yanıt ver bana!
22 Frels mig fra Løvens Gab og fra Enhjørningens Horn! Du har bønhørt mig.
Adını kardeşlerime duyurayım, Topluluğun ortasında sana övgüler sunayım:
23 Jeg vil forkynde dit Navn for mine Brødre, midt i Forsamlingen vil jeg love dig.
Ey sizler, RAB'den korkanlar, O'na övgüler sunun! Ey Yakup soyu, O'nu yüceltin! Ey İsrail soyu, O'na saygı gösterin!
24 I, som frygte Herren, lover ham! al Jakobs Sæd, ærer ham! og bæver for ham, al Israels Sæd!
Çünkü O mazlumun çektiği sıkıntıyı hafife almadı, Ondan tiksinmedi, yüz çevirmedi; Kendisini yardıma çağırdığında ona kulak verdi.
25 Thi han har ikke foragtet og ej havt Vederstyggelighed for den elendiges Elendighed og ikke skjult sit Ansigt for ham; men der han raabte til ham, hørte han det.
Övgü konum sen olacaksın büyük toplulukta, Senden korkanların önünde yerine getireceğim adaklarımı.
26 Fra dig begynder min Lovsang i en stor Forsamling; jeg vil betale mine Løfter i Paasyn af dem, som frygte ham.
Yoksullar yiyip doyacak, RAB'be yönelenler O'na övgü sunacak. Sonsuza dek ömrünüz tükenmesin!
27 De sagtmodige skulle æde og mættes, Herren skal prises af dem, som søge ham; eders Hjerter leve altid!
Yeryüzünün dört bucağı anımsayıp RAB'be dönecek, Ulusların bütün soyları O'nun önünde yere kapanacak.
28 Alle Verdens Ender skulle komme det i Hu og omvende sig til Herren; og alle Hedningernes Slægter skulle tilbede for dit Ansigt.
Çünkü egemenlik RAB'bindir, Ulusları O yönetir.
29 Thi Riget hører Herren til, og han hersker over Hedningerne.
Yeryüzündeki bütün zenginler doyacak Ve O'nun önünde yere kapanacak, Toprağa gidenler, Ölümlerine engel olamayanlar, Eğilecekler O'nun önünde.
30 Alle mægtige paa Jorden skulle æde og tilbede; for ham skulle alle de bøje sig, som sank i Muld, og den, som ikke kunde holde sin Sjæl i Live.
Gelecek kuşaklar O'na kulluk edecek, Rab yeni kuşaklara anlatılacak.
31 Efterkommerne skulle tjene ham; der skal fortælles om Herren til Efterslægten. De skulle komme og forkynde hans Retfærdighed for det Folk, som bliver født; thi han har gjort det.
O'nun kurtarışını, “Rab yaptı bunları” diyerek, Henüz doğmamış bir halka duyuracaklar.
