Salme 139

1 Herre! du har ransaget mig og kender mig.

برای رهبر سرایندگان. مزمور داوود. ای خداوند، تو مرا آزموده و شناخته‌ای.

2 Hvad heller jeg sidder eller staar op, da ved du det, du forstaar min Tanke langtfra.

تو از نشستن و برخاستن من آگاهی. فکرهای من از تو پوشیده نیست.

3 Du har omkringgivet min Sti og mit Leje, du kender grant alle mine Veje.

تو کار کردن و خوابیدن مرا زیر نظر داری و از همهٔ راهها و روشهای من باخبر هستی.

4 Thi der er ikke et Ord paa min Tunge, se, Herre! du kender det jo alt sammen.

حتی پیش از آنکه سخنی بر زبان آورم تو آن را می‌دانی.

5 Bagfra og forfra har du omsluttet mig, og paa mig har du lagt din Haand.

مرا از هر سو احاطه کرده‌ای و دست محافظ خود را بر من نهاده‌ای.

6 Saadant at forstaa er mig for underfuldt; det er for højt, jeg kan ikke naa det.

شناختی که تو از من داری بسیار عمیق است و من یارای درک آن را ندارم.

7 Hvor skal jeg gaa hen fra din Aand? og hvor skal jeg fly hen fra dit Ansigt?

از روح کجا می‌توانم بگریزم؟ از حضور تو کجا می‌توانم بروم؟

8 Dersom jeg farer op til Himmelen, da er du der, og reder jeg Leje i Dødsriget, se, da er du der! (Sheol h7585)

اگر به آسمان صعود کنم، تو در آنجا هستی؛ اگر به اعماق زمین فرو روم، تو در آنجا هستی. (Sheol h7585)

9 Vilde jeg tage Morgenrødens Vinger, vilde jeg bo ved det yderste Hav,

اگر بر بالهای سحر سوار شوم و به آن سوی دریاها پرواز کنم،

10 saa skulde ogsaa der din Haand føre mig, og din højre Haand holde mig fast.

در آنجا نیز حضور داری و با نیروی دست خود مرا هدایت خواهی کرد.

11 Og vilde jeg sige: Mørkhed maa dog skjule mig, saa er Natten et Lys omkring mig.

اگر خود را در تاریکی پنهان کنم یا روشنایی اطراف خود را به ظلمت شب تبدیل کنم،

12 Mørkhed gør ikke Mørke hos dig, og Natten lyser som Dagen, Mørket er som Lyset.

نزد تو تاریکی تاریک نخواهد بود و شب همچون روز روشن خواهد بود. شب و روز در نظر تو یکسان است.

13 Thi du ejede mine Nyrer; du skærmede om mig i Moders Liv.

تو همۀ اعضای ظریف درون بدن مرا آفریدی؛ تو مرا در رَحِم مادرم در هم تنیدی.

14 Jeg vil prise dig, fordi jeg paa underfuld Maade er dannet saa herligt; underfulde ere dine Gerninger, og min Sjæl ved det saare vel.

تو را شکر می‌کنم که مرا اینچنین شگفت‌انگیز آفریده‌ای! با تمام وجود دریافته‌ام که کارهای تو عظیم و شگفت‌انگیز است.

15 Mine Ben vare ikke skjulte for dig, der jeg blev dannet i Løndom, der jeg blev kunstigt virket i det underjordiske Dyb.

وقتی استخوانهایم در رحم مادرم به دقت شکل می‌گرفت و من در نهان نمو می‌کردم، تو از وجود من آگاه بودی؛

16 Dine Øjne saa mig, der jeg endnu var Foster, og disse Ting vare alle sammen skrevne i din Bog; Dagene vare bestemte, før en eneste af dem var kommen.

حتی پیش از آنکه من به وجود بیایم تو مرا دیده بودی. پیش از آنکه روزهای زندگی من آغاز شود، تو همهٔ آنها را در دفتر خود ثبت کرده بودی.

17 Derfor, o Gud! hvor dyrebare for mig ere dine Tanker; hvor stor er dog deres Sum!

خدایا، چه عالی و چه گرانبها هستند نقشه‌هایی که تو برای من داشته‌ای!

18 Vilde jeg tælle dem, da bleve de flere end Sand; opvaagner jeg, saa er jeg endnu hos dig.

حتی قادر به شمارش آنها نیستم؛ آنها از دانه‌های شن نیز بیشترند! هر روز که از خواب بیدار می‌شوم کماکان خود را در حضور تو می‌بینم.

19 Gid du, o Gud! vilde ihjelslaa den ugudelige; og I, blodgerrige Mænd! viger fra mig.

خدایا، بدکاران را نابود کن! ای جنایتکاران از من دور شوید!

20 Thi de talte skændelig om dig, og som dine Fjender tage de dit Navn forfængeligt.

خداوندا، آنان دربارهٔ تو سخنان زشت بر زبان می‌آورند و به تو کفر می‌گویند.

21 Skulde jeg ikke hade dem, som hade dig, o Herre! og kedes ved dem, som rejse sig imod dig?

پس ای خداوند، آیا حق ندارم از کسانی که از تو نفرت دارند، متنفر باشم؟

22 Med fuldt Had hader jeg dem; de ere blevne mine Fjender.

آری، از آنها بسیار متنفر خواهم بود و دشمنان تو را دشمنان خود تلقی خواهم کرد!

23 Ransag mig, Gud! og kend mit Hjerte; prøv mig, og kend mine Tanker!

خدایا، مرا بیازما و دلم را بشناس؛ مرا امتحان کن و افکار پریشانم را بدان.

24 Og se, om jeg er paa en Vej, som fører til Smerte for mig, og led mig paa Evighedens Vej!

ببین آیا فساد و نادرستی در من هست؟ تو مرا به راه حیات جاوید هدایت فرما.